اولا به این نکته روان شناسی باید توجه کرد که انسان حاضر نیست به عیب خودش اقرار کند . لذا به هیچ وجه نباید همسر خود یا کس دیگری را وادار به عذر خواهی کرد و حتی نباید انتظار عذرخواهی داشت که در این مواقع بیشتر موجب لجبازی می شود.
در عین این که او باید معذرت خواهی کند اما به مرحله ای باید برسد که او خودش معذرت خواهی کند نه این که شما او را الزام به به اعتذار کنید.
چیز ی که می تواند چنی فضایی را ایجاد کند این است که از اشتباه او درگذرید و نادیده بگیرید. بلکه حتی تقصیر را از روی دوش او بردارید و بر دوش خود بگذارید تا مبادا به او فشار آید.
حضرت علی (ع) می فرمایند:"فدارها علی کل حال و احسن الصحبة لها لیصفو عیشک": با همسرت مدارا کن و به نیکویی با او سخن بگو تا زندگی ات گوارا باشد.(1)
اگر زن و شوهر از ابتدای زندگی این شیوه را داشته باشند مطمئن باشند عذرخواهی از آب خوردن راحت تر می شود.
در واقع شوهر نباید بپسندد عرق شرم بر پیشانی خانمش بنشیند و خانم نیز نباید بپسندد عرق شرم بر پیشانی شوهرش ببیند.
در آخر نیز توصیه قرآن را نباید فراموش کنیم: و لیعفوا و لیصفحوا الا تحبون ان یغفر الله لکم:بخشید و چشم پوشی کنید. آیا دوست ندارید که خداوند شما را ببخشد. (2)
پی نوشت:
1- وسایل الشیعه ج 20 باب 87 ص169 ح25329
2- سوره نور آیه 22
www.morsalat.com
