در موارد زیر خارج شدن زن از منزل نیاز به اجازه شوهر ندارد:
1. خروج از منزل برای کسب معارف اعتقادی به مقدار لازم و ضروری و یاد گرفتن احکام و مسائل شرعی اگر در منزل امکان فراگیری نیست.
2. برای معالجه بیماری اگر در منزل امکان ندارد.
3. برای فرار از ضرر مالی و جانی و عرضی.
4. برای انجام واجبات عینی که توقف به خروج دارد مثل: حج واجب.
5. چنانچه ماندن در منزل موجب مشقت و زحمت غیر قابل تحمل باشد.
6. چنانچه در ضمن عقد ازدواج از اول شرط کرده که برای شغل بیرون رود.
7. خروج برای تأمین معاش در صورتی که شوهر مخارج او را نمی دهد.
8. خروج برای رفتن به دادگاه برای دادخواهی. (1).
ولی باید توجه داشت که موارد مذکور به عنوان قانون در شریعت بیان شده اند و در جایی که تفاهم و هم دلی و صمیمیت باشد در نظام خانواده نوبت به قانون نمی رسد. اصولا چنین قانون هایی در زندگی زناشویی هنگام اختلاف ها بیان می شود تا هر یک از زن و مردی که با یکدیگر ناسازگاری دارند ملزم به رعایت آن گردند و اختلاف شدت پیدا نکند. در غیر این صورت زن و شوهر یک روح در دو بدن هستند و از هر لحاظ غم خوار و دلسوز یکدیگرند و چه خوب گفته اند که زن و شوهر شریک زندگی هم هستند و دو مونس و شریک غمخوار بیشتر به ایثار و راضی نگهداشتن یکدیگر می اندیشند نه به حد و مرزهای قانونی و وظیفه های خشک.
ناگفته نماند این که در فرهنگ اسلام قوانینی برای تأمین نظر شوهر بیان شده است مبتنی بر اصول روان شناختی مرد و زن است به طوری که اگر نظر شوهر تأمین شود او احساس مسؤولیت بیشتر می کند هر آنچه که در توان دارد در اختیار خانواده اش می گذارد و به تجربه ثابت شده زنانی که مدتی ناسازگاری شوهر را تحمل کرده اند و به شوهر ثابت کرده اند پای بند زندگی هستند و برای خود شوهر نیز بارها این تجربه اتفاق بیفتد که در خانه آرامش بیشتر دارد و مورد اطاعت است ؛ رفته رفته از هرگونه ناهنجاری و ناسازگاری و صرف وقت در بیرون از خانه کم می کند و حتی با زیاد شدن محبت و اعتماد به همسرش، مشکل عدم اجازه و سختگیری حل می شود .
پی نوشت:
1-تحریرالوسیله، امام خمینی، ج 3 - جامع المسائل آیت الله فاضل، ج 1، ص 460
www.morsalat.com
