دوست
رفاقت و برقرار کردن ارتباط عاطفی با دیگران را دوستی گویند. دوست خوب گزیدن و دوستان زیاد گرفتن، مستحب، و در روایات بدان تشویق و ترغیب شده است. [۱]
در مورد دوستی باید ابتدا نتایج و ثمرات آن را بررسی نمود. اصل کلی در میان برادران دینی این است که با یکدیگرالفت، صمیمیت و رابطه دوستانه داشته و برای رضای خداوند یکدیگر را دوست بدارند. چنین الفتی مایه کمال وسعادت است؛ ولی اگر انسان، به دلایلی دوستی با شخصی را صلاح ندانست، هیچ الزامی نیست که با وی رفاقت کند، هر چند طرف مقابل بر پیوند دوستی اصرار ورزد. البته در این صورت هم باید به گونهای خود را کنار بکشد که زمینههای انس و دوستی در آینده، به کلی از میان نرود. رفت و آمد و یا معاشرت با افرادی که نماز نمیخوانند و ترک معاشرت نیز موجب تنبه و آگاهی آنها نمیشود اشکال ندارد؛ حتی اگر احتمال میدهید که با رفت و آمد و معاشرتمیتوانید آنها را به نماز و سایر واجبات تشویق کنید، بهتر است که با آنها قطع رابطه نکنید.