برای پیشگیری از اضطراب شدید و نامطلوب کودکان چه کنیم؟

1. آگاهی دادن: یکی از علل مهم اضطراب شدید کودکان، عدم آگاهی از ماهیت اضطراب است. اگر در سنی قرار دارد که می‌تواند )سیستم عصبی سمپاتیک( )ر. ک: ص 26( را درک کند، او را از آن آگاه کنید.
2. تقویت روحیه‌ی دینی: به طور معمول، کودکانی که دارای اعتقادات دینی و مذهبی قوی‌تری هستند، اضطراب کمتری دارند. استرس‌ها و فشارهای روحی در جوامع دینی، بسیار کمتر از جوامع غیر دینی است. این نتیجه‌ای است که امیل دورکیم )Emil Durkheim( در کتاب خودکشی بدان دست یافته است.
باید به کودک، یاد خدا را بیاموزیم )الا بذکر الله تطمئن القلوب((1) و برای او تبیین کنیم که یاد خدا، دل را آرام می‌کند. یونگ )Unge(، روان‌شناس شهیر غربی معتقد است که اعتقاد به مذهب، جلو نگرانی‌ها را می‌گیرد. دلهره، زهر، و پادزهر آن، اعتقاد به خدا است.
3. ارتباط گسترده‌ی فامیلی: ارتباط گسترده‌ی فامیلی، سبب ایجاد امنیت روحی - روانی می‌شود؛ زیرا کودک احساس می‌کند در تنگناهای زندگی، نزدیکانش به او کمک خواهند کرد و پشتیبان او خواهند بود. به طور معمول کسانی که با نزدیکان خود ارتباط بیشتری دارند، شاداب‌ترند. تنهایی و غربت، نشاط انسان را از بین می‌برد؛ پس بی‌علت نیست که امامان معصوم علیهم‌السلام به مسأله‌ی )صله‌ی رحم( توجه بسیاری داشته‌اند.
یکی از مهم‌ترین عوامل کمرنگ شدن روابط خویشاوندی، تشریفات و تکلف‌هایی است که گریبان مردم را گرفته که با کاستن از آن‌ها می‌توان روابط را بیشتر کرد. ارتباط خویشاوندی لازم نیست دراز مدت باشد؛ بلکه نفس ارتباط، گرچه کوتاه مدت، مهم است.
در روایات آمده است:
صلوا ارحامکم ولو بالتسلیم. (2)
با نزدیکان خود ارتباط برقرار کنید؛ اگر چه با سلام باشد.
نکته‌ی مهم در ایجاد ارتباط با نزدیکان، بدآموزی‌هایی است که پدید می‌آید؛ پس توصیه می‌کنم با نزدیکانی ارتباط داشته باشید که در دیانت آنان و سلامت روحی و معنوی فرزندانشان تردیدی ندارید.
4. تقویت جسم: به طور معمول، کودکانی که بدنی قوی و سالم دارند، در برابر عوامل اضطراب مقاوم‌ترند.
پی نوشتها:
(1) رعد )13(، 28.
(2) حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 21، ص 539.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)