به عقاید کودک خود در انتخاب دوست، احترام بگذارید. او را هرگز به دوستی با کودک دیگر وا ندارید. به او القا نکنید که در دوست‌یابی ناتوان است و به او نقش بی‌عرضه ندهید.
برای ایجاد زمینه‌ی دوست‌یابی از راه کارهای ذیل بهره ببرید:
1. ارتباط خود را با نزدیکان بیشتر کنید تا فرصت بیشتری برای انتخاب دوستان متناسب با روحیاتش به دست آورد.
2. همه یا برخی از هم کلاسی‌هایش را به مناسبت‌هایی به منزل خود دعوت کنید.
3. او را به شرکت در برنامه‌های جنبی مدرسه و فعالیت‌های گروهی چون روزنامه‌ی دیواری، اجرای مراسم، تئاتر و... و حضور در اردوها تشویق کنید.
4. ثبت نام کودک در کلاس‌های ورزشی، هنری و... می‌تواند زمینه‌ساز دوست‌یابی او شود؛ البته به سلامت محیط این گونه کلاس‌ها توجه داشته باشید.
5. دعوت از یکی از همسالان نزدیکان برای گذراندن تعطیلات آخر هفته در منزل شما یا در یک مسافرت کوتاه مدت، ممکن است کودک شما را به او علاقه‌مند کند و با او دوست شود.
در صورت ناسازگاری با دوست، حساسیت نشان ندهید. این روحیه‌ی کودکان بین 4 تا 8 ساله است که با دوست خود ارتباط یک طرفه برقرار، و به راحتی قهر می‌کنند. این کودکان، امروز دوستان گرمابه و گلستان، و فردا دشمنان خونی‌اند. آنان به تأثیر رفتارشان بر دوست چندان اهمیت نمی‌دهند و دوستی را رابطه‌ای دامنه‌دار نمی‌بینند.
برای ایجاد سازگاری، بکوشید خودتان الگوی خوبی باشید و با دوستانتان بی‌دلیل قطع رابطه نکنید. خوردنی بیشتری را در اختیار فرزندتان بگذارید تا با دوست خود به صورت مشترک استفاده کند.
با بیانی نرم و در موقعیت‌های عاطفی )ر. ک: ص 41( برخورد خوب با دوست را به او بیاموزید، و ارزش دوست خوب را برایش تبیین کنید تا بداند که انسان بدون دوست، غریب است.
امام علی علیه‌السلام می‌فرماید:
الغریب من لم یکن له حبیب. (1)
غریب، کسی است که دوستی ندارد.
در صورت استمرار دوستی کودکتان، از تشویق و تحسین او غافل نشوید.
پی نوشت:
(1)نهج‌البلاغه، نامه‌ی 31، ش 34.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
