یکی از آثار ایمان، سلامت جسم و جان است. علی علیه السلام درباره تقوا می فرمایند:
دَواءُ داءِ قُلوُبِکُم وَ شِفاءُ مَرَضِ أَجسادِکُم.
دوای بیماری روحی و شفای امراض جسمانی شما است.
البته معلوم است که ایمان گرد و قرص و کپسول نیست. اثرش در سلامت جسم و جان وقتی فهمیده می شود که انسان بداند آدم با ایمان، روحی مطمئن تر و اعصابی آرام تر و قلبی سالم تر دارد. دایما در فکر نیست کجا را ببرد و کجا را بخورد. اگر دیگران به نوایی رسیدند، از حسادت آتش نمی گیرد و حرص و بخل و طمع آتش به جانش نمی افکند. ناراحتی های عصبی، او را به زخم معده و زخم روده مبتلا نمی سازد، افراط در شهوت، او را ضعیف و ناتوان نمی کند و عمرش طولانی تر می شود.
سلامت تن و سلامت روح بستگی زیادی به ایمان دارد. موضوع افزایش بیماران روانی که بیمارستان ها را پر کرده اند و دایما و به افزایش است، یکی از مسایل اجتماعی روز به شمار می رود. آمار نشان می دهد که این بیماری ها همه یا بیشتر آن ها در میان طبقه ای است که از موهبت ایمان به خدا و اعتقاد خالص به مبدأ متعال بی بهره اند. منشأ این بیماری های روانی، احساس محرومیت های اجتماعی است.
ایمان حکم داروی پیش گیری را دارد. البته مقصود این نیست که لازمه ایمان این است که باید به همه محرومیت ها تن داد و تسلیم شد. مقصود این است که با وجود ایمان، محرومیت ها، انسان را از پا در نمی آورد [و ]تعادل او را محفوظ نگه می دارد.
منبع : مرتضی مطهری، بیست گفتار، تهران، صدرا، چ 5، 1358، صص 194 195 .
