اهمیت یادگیری علوم دینی چیست؟

این پرسش، به صورت مختصر و تا حدی مبهم طرح شده و مشخص نیست که دقیقا کدام جنبۀ از آموزش علوم دینی برایتان ایجاد سؤال نموده است.
بر همین اساس، مواردی را که امکان دارد پرسشتان ناظر به آن جنبه باشد، مطرح نموده و سپس به همان ترتیب، به بررسی آنها خواهیم پرداخت:
1 – مراد از علوم دینی چیست و چرا باید آن را آموخت؟
2 – اهمیت این علوم تا چه حد بوده و چه تعداد افراد و در چه سطحی باید به آموختن این علوم بپردازند؟
اما پاسخ به پرسش­های فوق:
1 – علم دین به هر دانشی گفته ­می­شود که سبب شناخت بهتر و دقیقتر ما از دین می­شود. برخی از بخش های این دانش می­تواند مستقیما با موضوعات دینی در ارتباط بوده و منحصرا در زمینۀ دین باشد، همانند دانش تفسیر که ارتباط مستقیمی با قرآن دارد، کتابی که مهم­ترین منبع برای مطالعۀ دین اسلام است. علومی همانند فقه و کلام را نیز می­توان در این بخش مطالعه نمود. بخش دیگری که به عنوان مقدمات دانش دینی آموخته می­شود، هرچند مستقیما با منابع دینی مرتبط نیست، اما برای درک بهتر منابع دینی نیاز به آن داریم؛ همانند رشته­های مختلف ادبیات عرب اگرچه فایدۀ آموختن چنین علومی، منحصرا برای شناخت دین نیست، اما به هر حال؛ چون زبان رسمی دین ما عربی است؛ هر شخصی که تصمیم به بررسی و کاوش در دین اسلام را دارد، از آموختن چنین بخشی؛ به عنوان مقدمۀ تحقیق خود؛ بی­نیاز نیست.
البته در شرایط گوناگون، می­توان رشته­های دیگر و شاید به ظاهر غیر مرتبطی را نیز آموخته و آنها در خدمت علوم دینی قرار داد (همانند آموختن زبان های دیگر و یا دانش کامپیوتر و تبلیغ دین با بهره­برداری از آنها).
اما چرا باید علم دینی را بیاموزیم؟! پرداختن به پاسخ این سؤال، زمانی منطقی به نظر می­رسد که اصل نیاز خود و جامعه به دین را امری مسلم دانسته و سپس در آموختن علوم دینی ابهام داشته باشیم. به عبارتی، نیاز به علوم دینی، فرع نیاز به دین است. اگر شخصی، به اشتباه معتقد باشد که بشر نیازی به دین ندارد، گفتگو با او در مورد علوم دینی کاملا بی­فایده خواهد بود، بلکه باید ابتدا دلایل نیاز بشر به دین برای چنین فردی بیان شود
اما اگر فردی، اصل دینداری را امری ضروری دانسته، ولی در اهمیت یادگیری علوم دینی دچار تردید ­باشد، ما این پرسش را از او داریم که اگر بخواهیم متدین باشیم، راه تدین چیست؟ چگونه می­توان دین را شناخته و ابهامات خود را در مورد جوانب مختلف دین برطرف کرده و پاسخ سؤالات خود را دریافت نماییم؟! و آیا در این زمینه، بیش از سه راه ذیل وجود دارد؟!
الف: خودمان؛ مانند پیامبران(ص) و ائمه(ع)؛ با عالم غیب در ارتباط بوده و پاسخ خود را مستقیما از خداوند دریافت نماییم و یا بعد از اثبات رسالت و امامت آنان با معجزات و بینات، آنها را راهنمای خود قرار داده و به هرچه دستور فرمایند، پای­بند باشیم.
ب: یا این که در هر مورد؛ بدون این که هیچ سابقه­ای در مطالعه و تحصیل علم دین داشته باشیم؛ نظر شخصی خود را صحیح دانسته و یا نزد اولین شخص به ظاهر دینداری که با او برخورد نمودیم؛ و بدون اطلاع از میزان دانش او؛ پرسش خود را طرح نموده و به رأی و نظر او؛ که مشخص نیست بر طبق چه اسلوب و چارچوبی بیان شده؛ عمل نماییم.
ج: و در نهایت، یا خود به یادگیری علم دین پرداخته و بتوانیم با آموختن راه­های شناخت دین، جواب پرسش خود را به دست آورده، و یا از افرادی خواستار رفع ابهاممان شویم که این مسیر را پیموده باشند.
و راه چهارمی وجود نخواهد داشت![1].
حال به تحلیل موارد فوق می­پردازیم:
الف: مورد اول می­تواند دقیقترین راه باشد، ولی با ختم نبوت و غیبت آخرین امام(ع)، چنین امکانی برای ما وجود ندارد. در ضمن، می­دانیم که حتی در زمان حیات چنین پیشوایانی؛ آنان؛ به دلیل نبود وسایل ارتباطی پیشرفته؛ امکان تماس مستقیم با تمام پیروان خود را نداشته و بخش وسیعی از تبلیغ دین، از طرف اشخاصی صورت می­گرفت که از قبل، آموزش­های لازم را نزد این پیشوایان فرا گرفته بودند. شاید اکنون نیز اشخاصی ادعای ارتباط مستقیم با خدا و معصومان را بنمایند، اما چنین ادعایی؛ به دلیل فقدان مستندات کافی و لازم؛ نمی­تواند مورد پذیرش قرار گیرد، به ویژه، اگر اشخاصی از دانش دینی لازم بی­بهره بوده و چنین ادعایی را تنها راهی برای جلب مرید و مقاصد دنیوی خود قرار دهند!
ب: اگر هر شخص منصفی، راه دوم را ملاحظه نماید، به این موضوع پی­خواهد برد که عمل به چنین روشی، جز هرج و مرج دینی پایانی نخواهد داشت و اساساً دیگر دین واحدی باقی نخواهد ماند، بلکه هر فردی، دینی جدا و متفاوت از دیگران داشته و انحرافات دینی و نیز خرافات، در جامعه گسترش خواهد یافت! بطلان چنین روشی، به حدی واضح و آشکار است که نیازی به استدلال بیشتر ندارد.
ج: با توجه به این که اکنون، شیوۀ اول امکان­پذیر نبوده و شیوۀ دوم نیز به انهدام اساس دین می­انجامد، تنها راهی که برای دریافت مفاهیم و مسائل دینی باقی می­ماند، این است که با توجه به منابع موجود؛ مانند قرآن و حدیث؛ شیوه­های بهره­برداری و استنباط صحیح از آنها را با استفاده از تجربیات دانشمندان گذشته بیاموزیم و از این طریق، دین خود را حفظ نموده و آن را به نسل های بعد منتقل سازیم و راه چهارمی وجود نخواهد داشت و اگر راه دیگری به نظرتان می­رسد، آن را برای ما ارسال نمایید متشکر می­شویم تا به تجزیه و تحلیل آن پرداخته و نتیجه را به اطلاعتان برسانیم.
با توجه به نقش مهمی که آموختن مسائل دینی و انتقال آن به دیگران در محافظت از دین به جای می­گذارد، قرآن کریم به مؤمنان توصیه فرموده که حتی در زمان جنگ و جهاد نیز، تعدادی از افراد؛ برای آموختن دانش دینی؛ در مدینه باقی بمانند، تا بعد از برگشت برادران مجاهد خود، آن چه آموخته­اند را به آنان بیاموزند[2]. هر چند، این آیه نمی­تواند بیانگر معاف بودن دانشجوی دینی از جهاد باشد، بلکه به فرمودۀ امام باقر(ع)، تنها ناظر به نوبه­بندی افراد در اعزام به جبهه­ها؛ آن هم در زمان کافی بودن نیروهای جهادی است،[3] اما قرار دادن جهاد و آموختن علوم دینی در یک رده، به تنهایی برای اهمیت آموزش چنین علومی کافی بوده و نیاز به دلیل دیگری نیست.
2– یادگیری ها یا برای عمل و انجام تکلیف خود یاد گیرنده است و یا برای تعلیم و آموزش دیگران
اما یادگیری هایی که برای عمل و انجام تکلیف است؛ در یک تقسیم بندی کلی به دو دسته باید تقسیم نمود:
دستۀ اول از احکام مربوط به همۀ مسلمانان است و ربطی به شغل حرفه و سن و جنسیت ندارد بلکه در وهلۀ اول مربوط به همۀ مکلفین می شود؛ مثل احکام نماز، روزه، خمس، و...[4] .
دستۀ دوم مربوط به یک قشر خاص از جامعه می باشد از این رو فقط بر همان قشر لازم است که آن را بیاموزند و بر بقیه لازم نیست؛ مثل تجار که برای تجارت شان احکام تجارت از قبیل انواع معاملات، معاملات باطل و صحیح، انواع خیارات، حق فسخ و... و یا کشاورزان که باید مزارعه، مساقات و... را بیاموزند از این رو می بینیم علمای ما با استفاده از آیات و روایات می فرمایند: مسائلی را که انسان غالباً به آنها احتیاج دارد، واجب است یاد بگیرد.[5]
اما در بارۀ یادگیری هایی که برای تعلیم و آموزش دیگران است؛ باید گفت که اولاً: آموختن علوم دین، انحصاری نبوده و ما پژوهشگر دینی را منحصر به طلاب حوزه­های علمیه نمی دانیم که رسما به تحصیل در آنها مشغول هستند، بلکه تمام افراد متدین در حد نیاز جامعه باید؛ بدون رها نمودن شغل خود؛ به اندازۀ امکانات و ظرفیت خود، به آموختن مسائل مرتبط با دین بپردازند.[6] بدیهی است که نوع آموزش و میزان تخصص این افراد؛ علاوه بر استعداد ذاتی؛ بستگی به میزان زمان و تلاشی است که آنان در این مورد مبذول می­دارند. در این ارتباط، می­توانید به پرسش 2868 همین سایت مراجعه نمایید. اما با توجه به گسترش علوم دینی که طبیعتاً زمان زیادی را برای آموختن آنها می­طلبد، افرادی باید با دست­برداشتن از سایر تعلقات؛ فرصت بیشتری را در این راه هزینه نمایند. تعداد این افراد و این که در کدام رشتۀ دینی به تحصیل بپردازند، بستگی به مقدار نیاز جامعه در ارتباط با مسائل دینی خواهد داشت.
ثانیاً: همان گونه که اصل دین و دینداری و اعتقاد به معنویت برای انسان ها لازم است، باید اشخاصی؛ برای شناخت صحیح و دقیق دین؛ تربیت شوند، تا دین از مسیر واقعی خود جدا نشده و دچار انحرافات و خرافات نشود و این به تنهایی، اهمیت یادگیری علوم دینی را موجه می­سازد.
در پایان تذکر این نکته خالی از لطف نیست که انتقاد و پرسش در مورد شیوه­ها و انواع علومی که در این ارتباط آموخته می­شود، ممنوع نبوده و به عنوان نمونه، می­توان پرسشی را مطرح نمود که مثلا آیا فلان دانش، از علوم دینی به شمار می­آید و تدریس و آموزش آن فایده­ای به دنبال دارد یا خیر؟ و یا اینکه چرا در برخی رشته­های مرتبط با علوم دینی، سرمایه­گذاری بیشتری شده، در حالی که نیاز جامعه به رشته­های دیگر دینی بیشتر احساس می­شود؟! و آیا روش تبلیغ دین، باید منحصر به شیوه­های سابق بوده و یا باید روش­های جدیدی را نیز آزمود؟!
چنین انتقاداتی، از جانب خود دانشمندان دینی نیز ابراز شده و بسیاری از آنان، آغازگر روش­های جدیدی در تعلیم و تبلیغ دین می­باشند .
اما باید به این مهم نیز توجه داشت که انتقاد از هر چیز، لزوما باید همراه با ارائۀ پیشنهادی عملی یا روشی بهتر باشد وگرنه نهادهای سابق را با انتقاد خود تضعیف نموده، در حالی که نهاد جدیدی را که عملکردی مناسبتر داشته باشد، جایگزین ننموده­ایم و چنین انتقادی نمی­تواند سازنده ارزیابی شود.
پی نوشتها:
[1]امام علی(ع) نیز خطاب به کمیل، می فرماید: مردم را (در ارتباط با دینداری­شان) در سه گروه می­توان در نظر گرفت. یا دانشمندانی هستند که از طرف خداوند تأیید شده­اند (عالم ربانی) و یا افرادی که در راه نجات و رستگاری به آموختن دانش مشغولند (متعلم علی سبیل نجاة) و یا افراد دمدمی مزاجی که هر روز تغییر عقیده داده و هرکسی داد سخن برآورد، پیرو او خواهند شد(همج رعاع) . نهج البلاغه، ص 496 - 495، کلمات قصار، شمارۀ 147، انتشارات دار الهجره، قم، بی­تا.
[2] توبه، 122.
[3] مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 19، ص 157، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404ه ق.(کان هذا حین کثر الناس...و ان یکون الغزو ...).
[4] البته بعضی از احکام در همین قسم وجود دارد که مربوط به یک جنس خاص می باشد مثل حیض و نفاس.
[5] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج ‌1، ص 24، مسأله 11.
[6] نه تنها برای عمل خودشان بلکه برای تعلیم دیگران.
http://farsi.islamquest.net