شرح پرسش:
آیا این حدیث صحیح است؟ امام رضا(ع) از پیامبر اسلام(ص) نقل می‌کند: از غذا خوردن در ظروف سفالی مصر پرهیز کنید و با گل آن سرتان را نشویید که غیرت را از بین می‌برد. (الکافی 6/386). چه ارتباطی میان استفاده از ظروف سفالی مصر و از بین رفتن غیرت است!؟
پاسخ :
آنچه در پرسش مطرح شده با مقداری اختلاف، در چند روایت آمده است؛ مانند:
1. (عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا (ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ وَ ذَکَرَ مِصْرَ فَقَالَ قَالَ النَّبِیُّ (ص) لَا تَأْکُلُوا فِی فَخَّارِهَا وَ لَا تَغْسِلُوا رُءُوسَکُمْ بِطِینِهَا فَإِنَّهُ یَذْهَبُ بِالْغَیْرَةِ وَ یُورِثُ الدِّیَاثَةَ)؛[1] امام رضا(ع) میفرماید: پیامبر اسلام(ص) فرمود در ظرفی که از خاک مصر درست شده چیزی نخورید. سرتان را با گل آن نشویید؛ چرا که غیرت را از بین می‌برد و... .
2. (وَ لَقَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: لَا تَغْسِلُوا رُءُوسَکُمْ بِطِینِهَا، وَ لَا تَأْکُلُوا فِی فَخَّارِهَا، فَإِنَّهُ یُورِثُ الذِّلَّةَ وَ یَذْهَبُ الْغَیْرَة)؛[2] رسول خدا(ص) می‌فرمود سرتان را با گل آن] مصر[ نشویید، در ظرفی که از خاک مصر درست شده چیزی نخورید؛ زیرا ذلت را به دنبال دارد و غیرت را از بین می‌برد.
دلیل این موضوع، یعنی نهی پیامبر(ص) در (استفاده از خاک مصر)، نیز در روایات بیان شده است. و آن این است که خاک مصر به دلیل بی‌غیرتی بنی اسرائیل که در آن سرزمین ساکن بودند، ممکن است اثری وضعی داشته باشد و آن بی‌غیرتی از طریق خاک به دیگران نیز سرایت کند.
امام صادق از پدر بزرگوارش امام باقر(ع) نقل می‌کند: چه سرزمین خوبی است شام، و بد مردمانی امروز در آن سکنا گزیدند. بدترین دیار سرزمین مصر است؛ خداوند آنجا را زندان کسانی از بنی‌اسرائیل قرار داد که مورد غضب الهی واقع شدند؛ چون خداوند متعال میفرماید: به زمین مقدسی که خدا برایتان مقرر کرده است داخل شوید)،[3] امّا بنی‌اسرائیل از ورود به ارض مقدس سرپیچی نمودند و چهل سال در بیابان سرگردان شدند و خروج آنها از مصر و ورودشان به شام تنها بعد از توبه آنها و رضایت الهی از آنان محقّق شد. سپس امام باقر(ع) فرمود: من کراهت دارم از خوردن چیزی که در ظروف سفالی مصر پخته شده، و هرگز سرم را با گل‌سرشور آنجا نمی‌‌شویم؛ چون بیم دارم از خاک آنجا، ذلت عارضم شود و غیرتم زایل شود.[4]
لذا برخی فقها استفاده از خاک مصر را برای شستن سر مکروه دانسته‌اند.[5] البته، این به معنای بی‌احترامی به مردم مصر نیست، بلکه مقصود –مثلاً- خود شستن سر با خاک مصر و استفاده از آن است.[6]
پی نوشت:
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی ج 6، ص 386، دار الحدیث، قم، چاپ اول، 1429ق.
[2]. حمیری، عبد الله بن جعفر قرب الإسناد، ص 376، مؤسسة آل البیت علیهم السلام، قم، چاپ جدید، 1413ق.
[3]. مائده، 21.
[4]. قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، قصص الأنبیاء علیهم السلام، محقق، مصحح: عرفانیان یزدی، غلامرضا، ص 186، مرکز پژوهش های اسلامی، مشهد، چاپ اول، 1409ق. (و عن ابن محبوب، عن داود الرقی، عن أبی عبد الله (ع) قال کان أبو جعفر (ص) یقول نعم الأرض الشام و بئس القوم أهلها الیوم و بئس البلاد مصر أما إنها سجن من سخط الله علیه من بنی إسرائیل و لم یکن دخل بنو إسرائیل مصر إلا من سخطة و معصیة منهم لله لأن الله عز و جل قال ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِی کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ یعنی الشام فأبوا أن یدخلوها و عصوا فتاهوا فی الأرض أَرْبَعِینَ سَنَةً قال و ما کان خروجهم من مصر بدخولهم الشام إلا من بعد توبتهم و رضی الله عنهم ثم قال أبو جعفر ع إنی أکره أن آکل شیئا طبخ فی فخار مصر و ما أحب أن أغسل رأسی من طینها مخافة أن تورثنی تربتها الذل و تذهب بغیرتی).
[5]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 2، ص 58، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق؛ محدث بحرانی، یوسف بن احمد، الحدائق الناضرة فی أحکام العترة الطاهرة، محقق و مصحح: ایروانی، محمد تقی، مقرم، سید عبد الرزاق، ج 5، ص 536 – 537، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1405ق.
[6]. اشتهاردی، علی پناه، مدارک العروة، ج 6، ص 384، دار الأسوة للطباعة و النشر، تهران، چاپ اول، 1417ق.
