طبّ الأئمّة عن إبراهیم بن أبی یحیی عن الإمام الصادق علیه‌السلام ، قال :
شَکَوتُ إلَیهِ الزُّکامَ ، فَقالَ :
صُنعٌ مِن صُنعِ اللّه‌ِ ، [و] جُندٌ مِن جُنودِ اللّه‌ِ ، بَعَثَهُ اللّه‌ُ إلی عِلَّةٍ فی بَدَنِکَ لِیَقلَعَها ، فَإِذا قَلَعَها فَعَلَیکَ بِوَزنِ دانِقِ شونیزٍ ونِصفِ دانِقِ کُندُسٍ ، یُدَقُّ ویُنفَخُ فِی الأَنفِ ، فَإِنَّهُ یَذهَبُ بِالزُّکامِ ، وإن أمکَنَکَ ألاّ تُعالِجَهُ بِشَیءٍ فَافعَل ، فَإِنَّ فیهِ مَنافِعَ کَثیرَةً .
طبّ الأئمّة علیهم‌السلام- به نقل از ابراهیم بن ابی‌یحیی ، از امام صادق علیه‌السلام -: از زکام نزد امام علیه‌السلام اظهار ناراحتی کردم . فرمود : (کرده‌ای از کرده‌های خداوند ، و سربازی از سربازان خداست که خداوند ، آن را به پیکار با بیمارانی در تن تو برانگیخته ، تا آن را از جای برکَنَد . پس چون آن را از میانْ برکَنْد ، بر تو باد به وزن یک دانگ شونیز و نیم‌دانگ کُندُس ، که آرد گردد و به بینی رانده شود . این کار ، زکام را از میان می‌بَرَد . اگر هم می‌توانی هیچ درمانی برایش به کارنگیری ، این کار را بکن ؛ چرا که آن ، منافعی بسیار دارد .
ما بین المعقوفین أثبتناه من بحار الأنوار.طبّ الأئمّة لابنی بسطام ، صفحه 64 ، بحار الأنوار ، جلد 62 ، صفحه 183 ، حدیث 1 ، دانش نامه احادیث پزشکی : 1 / 334 معنای این واژه در ج1 ، ص291 آمد .کُندُس یا کُندُش ، نام فارسی یک گیاه است. همین نام به زبان عربی نیز درآمده و مؤلّف ، درباره آن از فیروزآبادی چنین نقل کرده است: کُندس: ریشه‌های گیاهی است که درونش زرد و لایه بیرونش سیاه است. چون به صورت گَرد درآید و در بینی دمانده شود ، شخص به عطسه می‌آید، چشمان خسته ، فروغ تازه می‌یابد و شبْ کوری از میان می‌رود .
