اعتقاد و باور یهودیان نسبت به رجعت حضرت عیسی و یا آمدن مسیح موعود چیست؟

یهودیان نیز مانند اکثر اقوام و مذاهب، به طور قطع، به آمدن یک منجی در آخر الزمان اعتقاد دارند. در کتاب تورات کنونی بشارات زیادی از آمدن و ظهور مصلح جهانی، آمده است.
مستر "هاکس" دربارۀ شیوع اعتقاد به ظهور و انتظار پیدایش یک منجی بزرگ جهانی در میان قوم یهود می نویسد: "عبرانیان منتظر قدوم مبارک "مسیح" از نسل های گذشته تا به امروز بوده اند و وعدۀ آن وجود مبارک، مکرراً در "زبور" و کتب پیامبران علی الخصوص در کتاب "اشعیاء" داده شده است. تا وقتی که یحیای تعمید دهنده آمده به قدوم مبارک وی بشارت داده، لیکن یهود آن نبوآت (پیش گویی ها) را نفهمیده با خود همی اندیشیدند که "مسیح" سلطان زمان خواهد شد و ایشان را از ذلت جور پیشگان و ظالمان رهایی خواهد داد و به اعلا درجۀ مجد و جلال ترقی خواهد داد".[1]
در تورات و کتب مختلف آن بشارت های فراوانی از ظهور منجی و شرایط دنیا در قبل و بعد از آن آمده است.
در زبور داود تحت عنوان "مزامیر" در لابلای کتب "عهد عتیق"، نوید هایی به بیان های گوناگون دربارۀ ظهور منجی آمده است. جالب این که مطالبی که قرآن کریم[2] دربارۀ ظهور حضرت مهدی (عج) از زبور نقل کرده است، عیناً در زبور فعلی موجود است و از دستبرد تحریف و تفسیر مصون مانده است. در زبور آمده است: "... زیرا که شریران منقطع می شوند. اما متوکلان به خداوند ، وارث زمین خواهند شد.[3]
در کتاب "حجیّ نبی" چنین آمده است: "یهوه صبایوت چنین می گوید: یک دفعۀ دیگر آسمان ها و زمین و دریا و خشکی را متزلزل خواهم ساخت و تمامی امت ها را متزلزل خواهم ساخت و فضیلت جمیع امت ها خواهد آمد... این خانه را از جلال خود پر خواهم کرد".[4]
در کتاب "دانیال نبی "نیز آمده است: "... امیر عظیمی که برای قوم تو ایستاده قائم است، خواهد برخاست. بسیاری از آنانی که در خاک زمین خوابیده اند، بیدار خواهند شد".[5]
در کتاب های "زکریای نبی" ، " عاموس نبی" و "حزقیال نبی"، نیز بشارت های آمده است.[6]
پس یهودیان به آمدن یک منجی اعتقاد دارند، حتی امروزه قبول تشکیل یک حکومت یهودی به نام اسرائیل توسط یهودیان، با سوء استفاده از همین آرمان یهودیان بوده است. حدود صد سال پیش عده ای از متفکران یهود گفتند قوم ما این همه سال در انتظار مسیحا، خواری ها را تحمل می کنند، ولی خبری از او نیامد. دیگر انتظار ما به سر آمده و کاسۀ صبرمان لبریز شده است. جا دارد که خودمان برای پایان دادن به وضعیت موجود برخیزیم. آنان مکتب صهیونیزم را تأسیس کردند و گفتند باید خودمان فلسطین را بگیریم، عموم یهودیان با این کار مخالفت کردند؛ زیرا بر طبق عقایدشان فقط مسیحا (منجی آخر الزمان) می تواند چنین کاری بکند. صیهونیست ها گفتند ما برای قیام مسیحا پایگاهی در فلسطین ایجاد می کنیم. البته قانع کردن قومی که قرن ها با این تفکر زندگی کرده بود مشکل بود، اما آنان با صبر و حوصلۀ فراوان برای این کار تبلیغ کرده و مهاجرانی را به فلسطین بردند. هنوز هم عده ای از یهودیان با توجه به عقاید گذشته شان ، تشکیل دولت صیهونیستی را مخالف آرمان مسیحایی یهود می دانند و می گویند باید به سنت انتظار ادامه داد. امروزه افراطی ترین گروه های صیهونیست مانند " گوش اِمونیم" و افراطی ترین گروه های ضد صیهونیست مانند " نِطورای کارتا" به یک اندازه در شوق ظهور مسیحا روز گار می گذارند.[7]

مسیحای مورد انتظار یهودیان
یهودیان و مسیحیان هر دو معتقدند که موعود آخر الزمان از ذریۀ اسحاق است. مسیحیان قائل اند که وی "مسیح بن مریم" است که به دست یهود کشته شد، خدای متعال او را زنده کرد و به آسمان برد و در آخر دنیا وی را می فرستد تا توسط وی وعده اش را تحقق بخشد. اما یهودیان می گویند: وی (رهبر موعود) هنوز زاده نشده است. آیۀ 20 صحاح (سوره) 17 سِفر تکوین ( پیدایش) به وعدۀ خدای متعال به اسماعیل (ع) اشاره دارد، "حنان ایل" مفسر یهودی در حاشیۀ بر این آیه می نویسد: از پیش گویی این آیه 2337 سال گذشت تا عرب (سلالۀ اسماعیل) با ظهور اسلام امتی عظیم گردند، ولی ما که ذریۀ اسحاق هستیم، وعدۀ الاهی دربارۀ ما به خاطر گناهان مان به تأخیر افتاد، اما حتماً وعدۀ الاهی دربارۀ ما، در آینده محقق می شود.[8]
از برخی از نوشته ها چنین بر می آید که گویا یهودیان در انتظار مسیح هستند و همانند مسیحیان، منجی آخر الزمان خود را مسیح می پندارند. اگرچه تا قبل از ظهور حضرت عیسی این فرضیه بود، اما باید بدانیم که چنین تصوری دربارۀ منجی آخرالزمان غلط است؛ زیرا موعود مورد انتظار یهودیان "ماشیَح" (مسیح، مسح شده) خوانده می شود، ماشیح لقب پادشاهان قدیم بنی اسرائیل بود، ولی چون لفظ مسیح به حضرت عیسی اطلاق می شود، دانشمندان برای اشاره به مو عود یهود، از واژۀ "مسیحا" که با توجه به تلفظ لاتینی از روی واژۀ عبری "ماشیَح"، ساخته شده است، استفاده می کنند.[9]


پی نوشتها:

[1] قاموس کتاب مقدس، ص806، به نقل از مجلۀ تخصصی انتظار، شمارۀ 15، ص 139.

[2] انبیاء، 105.

[3] عهد عتیق، کتاب مزامیر، مزمور 37، به نقل از: تونه ای ، مجتبی، موعود نامه، ص 230، قم، 1384.

[4] کتاب مقدس، کتاب حجی نبی، ص1367، باب2، بندهای 9-6، به نقل از موعود نامه، ص 232.

[5] کتاب مقدس، کتاب دانیال نبی، ص1309، باب 12، بندهای1-12، به نقل از موعود نامه، ص 232.

[6] فرهنگ الفبایی، مهدویت، ص231و 232.

[7] توفیقی، حسین، آشنایی با ادیان بزرگ، ص 125و 124(با تصرف)، سازمان سمت، تهران، 1386.

[8] مجله تخصصی انتظار، شمارۀ 15، ص146-147

[9] همان، ص121.

منبع: http://farsi.islamquest.net