بیانی نورانی از امام صادق سلام اللّه علیه رسیده است که ما ضَعُفَ بَدنٌ عَمّا قَوِیَتْ عَلَیْهِ النّیّةُ(1) با اراده قوی هرگز بدن گرفتار ضعف نمی‌شود. در بین تن و جان اصالت از آن جان است. این‌چنین نیست که بدن بتواند مستقیماً فتوا بدهد و بگوید من این کار را نمی‌توانم انجام بدهم. اگر اراده قوی باشد هرگز بدن گرفتار ضعف نمی‌شود. این از غُرَرِ بیانات امام ششم(علیه السّلام) است. وقتی نیّت نسبت به یک امر، قطعی و قوی شد بدن همراهی می‌کند. به ما گفته‌اند بدن مرکوب خوبی است، این مرکوب و ابزار را از دست ندهید، کاری که به این بدن آسیب برساند نکنید. لذا گفتند اگر وضو برای بدن ضرر دارد تیمم کنید، اگر روزه در ماه رمضان برای بدن ضرر دارد در وقت دیگر قضایش را بجا بیاورید. اگر احیاناً شما می‌بینید بدن بعضی‌ها در قبر نمی‌پوسد برای این است که بدن تعدیل شده است و تحت رهبری روح درست حرکت کرده است، حیف است انسان این زیر دست را برنجاند.
روح نسبت به بدن ولایت دارد و اگر بخواهد آ ن را برنجاند بد است. انسان حق ندارد به بدن خود ظلم کند، کاری کند که باعث هلاکت این بدن شود، چنین کاری حرام است. بدن اسیر روح است چه بهتر که از این بدن حد اکثر بهره را ببریم، بنابراین با پرهیز از افراط و تفریط، انسان می‌تواند حد معتدل و اراده قوی داشته باشد. اگر خدای ناکرده بدن از پا در افتاد دیگر به درد کسی نمی‌خورد. شما انشاء‌اللّه در آینده باید به این جامعه خدمت کنید، تدریس کنید، کتاب بنویسید، پس یکی از بهترین کارها این است که به فکر سلامت بدن خود باشید.
( آیةالله جوادی آملی )
(1) وسائل الشیعه، ج 1، ص 53.
