1. شکی نیست که خداوند از همه چیز در همه حال باخبر است و پوشیده و پنهان برای او مفهومی ندارد. او با بندگان خود نیز نامحرم نیست. ولی انسان در حال عبادت، خود را در حضور خدا می بیند و با او سخن می گوید و به راز و نیاز با او برمی خیزد. در چنین حالی، باید مناسب ترین لباس را در حضور او بپوشد. روشن است که مناسب ترین لباس برای زن، همان لباس کامل است؛ یعنی لباسی که نشانه عفت و پاک دامنی اوست و بهترین حالات او را منعکس می سازد. تنها چنین لباسی شایسته حال عبادت است. مردان نیز باید افزون بر پوشش مقدار واجب، با لباسی نماز بخوانند که نشانه نهایت احترام باشد.
2. این، خود، نوعی تمرین پیاپی و همه روزه برای حفظ حجاب است. این نوع پوشش یکی از عواملی است که در پاسداشت همیشگی پوشش اسلامی زن و جلوگیری از آسیب پذیری آن، نقش مهمی ایفا می کند.
3. وجود پوششی یکپارچه برای تمام بدن و داشتن پوششی ویژه برای نماز، توجه و حضور قلب انسان را بیشتر و ارزش نماز را صدچندان می کند.
4. داشتن پوشش کامل در پیشگاه خداوند، نوعی ادب و احترام به ساحت قدس ربوبی است. ازاین رو، برای مرد نیز در برداشتن عبا و پوشاندن سر در نماز، مستحب است.
افزون بر آن، حکم پوشش در نماز، با حفظ حجاب در برابر نامحرم تفاوت هایی دارد و نباید با آن مقایسه کرد. برای مثال، پوشاندن روی پا در برابر نامحرم واجب است، ولی در نماز بدون حضور نامحرم واجب نیست.
5. با این حال، باید بدانیم که اصل این احکام تعبدی است و فسلفه دقیق آنها برای ما روشن نیست، بلکه چه بسا ده ها حکمت خفی داشته باشد، ولی اساس آن تعبد در پیشگاه حق تعالی است.
منبع: پرسمان نماز، محسن محمدی، نشر: قم: مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما (1389)
