با عرض سلامشباهتهای امام حسین و قرآن: 1. هر دو مبارک هستند:اللهم فبارک لی فی قتله[مقتل خوارزمی، ج1، ص164].کِتَاباً مُبارَکاً2. هر دو نور هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):کنت فیها نورا ساطعا لا یطفی[کاملالزیارات، ص230].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):أَنْزَلَ عَلَیْهِ الْکِتَابَ نُوراً لا تُطْفَأُ مَصَابِیحُهُ[نهجالبلاغه، خطبه 198].قَالَ الصَّادِقُ(ع):کنت نورا فی الاصلاب الشامخة و نورا فی ظلمات الارض و نورا فی الهواء و نورا فی السماوات العلی کنت فیها نورا ساطعا لا یطفی[کاملالزیارات، ص230].وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبِیناً[نساء/174].إمام شهید[بحارالانوار، ج98، ص320].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):للمهاجرین و الانصار علیکم بالقرآن فاتخذوه إماما[کشفالغمة، ج2، ص164].3. هر دو کریم هستند:و بأبی عبدالله أکرم المستشهدین (زیارت ناحیه)[بحارالانوار، ج97، ص333].إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ[واقعه/77].4. هر دو عزیز هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):هیهات منا الذلة[احتجاج طبرسی، ج2، ص300].إِنَّهُ لَکِتابٌ عَزِیزٌ[فصلت/41].5. هر دو شفا هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):فِی طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (ع) شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الاکْبَرُ[من لایحضرهالفقیه، ج2، ص599].وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ[اسراء/82].قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ عِنْدَ رَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) لَتُرْبَةً حَمْرَاءَ فِیهَا شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ إِلا السَّامَ[کافی، ج4، ص588].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):فَاتِحَةُ الْکِتَابِ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ سَمٍّ[مستدرکالوسائل، ج4، ص301].6. هر دو شریک هستند:السلام علیک یا شریک القرآن (فرازی از زیارتنامه امام حسین ع)[إقبالالاعمال، ص712].السلام علیکم أئمة المؤمنین و سادة المتقین و کبراء الصدیقین و أمراء الصالحین و قادة المحسنین و أعلام المهتدین و أنوار العارفین و ورثة الانبیاء و صفوة الاوصیاء و شموس الاتقیاء و بدور الخلفاء و عباد الرحمن و شرکاء القرآن و منهج الایمان و معادن الحقائق و شفعاء الخلائق و رحمة الله و برکاته[بحارالانوار، ج99، ص162].7. هر دو امام هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):لَمْ تَمِلْ مِنْ حَقٍّ إِلَی بَاطِلٍ[کاملالزیارات، ص233].وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً[کهف/1].8. هر دو مطهر هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَشْهَدُ أَنَّکَ طُهْرٌ طَاهِرٌ[کاملالزیارات، ص194].لا یَمَسُّهُ إِلا الْمُطَهَّرُونَ[واقعه/79].9. هر دو هادی هستند:هُدیً وَ بُشْری لِلْمُومِنِینَ[بقره/79].وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الضَّلالَةِ وَ الْجَهَالَةِ وَ الْعَمَی وَ الشَّکِّ وَ الارْتِیَابِ إِلَی بَابِ الْهُدَی وَ الرَّشَادِ[تهذیبالاحکام، ج6، ص59].کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ[ابراهیم/1].10. هر دو عظیم هستند:عظیم السوابق[بحارالانوار، ج98، ص320].وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ[حجر/78]امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 211. هر دو آقاترین هستند:قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):إن الحسین بن علی (ع) سید الشهداء.[کامل الزیارات، ص6].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):وَ الْقُرْآنُ سَیِّدُ الْکَلامِ[مستدرکالوسائل، ج4، ص336].12. هر دو ناطق وصادق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أنت الناطق[کاملالزیارات، ص230].قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنْتَ الصَّادِقُ الْمُصَدَّقُ[کاملالزیارات، ص237].قرآن کتاب ناطق و صادق است.[کلمة الله، ص83].13. هر دو یقینی هستند: قَالَ الصَّادِقُ(ع):وَ عَبَدْتَهُ صَادِقاً حَتَّی أَتَاکَ الْیَقِینُ[کافی، ج4، ص572].وَ إِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ[حاقه/51].14. هر دو موعظه هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):أیها الناس اسمعوا قولی و لا تعجلوا حتی أعظکم[إرشاد مفید، ج2، ص97].یا أَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ[یونس/57].15. هر دو بینه هستند:أَشْهَدُ أَنَّکَ کُنْتَ عَلَی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّکَ[کاملالزیارات، ص209].فَقَدْ جاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ[انعام/157].16. هر دو شفاعت کننده هستند:قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):ثَلاثَةٌ یَشْفَعُونَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَیُشَفِّعُهُمْ الانْبِیَاءُ ثُمَّ الْعُلَمَاءُ ثُمَّ الشُّهَدَاءُ[خصال صدوق، ج1، ص156].نعم الشفیع القرآن لصاحبه یوم القیامة[نهج الفصاحة].قَالَ الْبَاقِرُ(ع):اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ[مصباح المتهجد، ص776].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ[نهجالبلاغه، خطبه 176].17. هر دو رشد دهنده هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):إنما أدعوکم إِلَی سَبِیلِ الرَّشَادِ[بحارالانوار، ج45، ص7].18. هر دو امر به معروف هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):أرید آمر بالمعروف[المناقب، ج4، ص89].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):فَالْقُرْآنُ آمِرٌ زَاجِرٌ[نهجالبلاغه، خطبه 183]19. هر دو کشتی نجات هستند.20. هر دو حق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنَّ الْحَقَّ مَعَکَ وَ إِلَیْکَ وَ أَنْتَ أَهْلُهُ وَ مَعْدِنُهُ[کافی، ج4، ص574].قُلْ یا أَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَکُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ[یونس/108].21. هر دو دلیل هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللَّهِ وَ حُجَّةَ اللَّهِ وَ بَابَ اللَّهِ وَ الدَّلِیلَ عَلَی اللَّهِ وَ الدَّاعِیَ إِلَی اللَّهِ أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ حَلَّلْتَ حَلالَ اللَّهِ وَ...[کاملالزیارات، ص212].22. هر دو میزان حق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):و أشهد أنک أمرت بالقسط [أمرت بالقسط و دعوت إلیه] و العدل[کاملالزیارات، ص235].قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ(ع):وَ مِیزَانَ قِسْطٍ لا یَحِیفُ عَنِ الْحَقِّ لِسَانُهُ[صحیفه سجادیه، دعای 42].23. هر دو مرز حق و باطل هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):وَ أَشْهَدُ أَنَّ الائِمَّةَ مِنْ وُلْدِکَ کَلِمَةُ التَّقْوَی وَ أَعْلامُ الْهُدَی وَ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَی[تهذیبالاحکام، ج6، ص113].24. هر دو باب حکمت هستند:السلام علیک یا باب حکمة رب العالمین[إقبالالاعمال، ص712].امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 3قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):فِیهِ مَصَابِیحُ الْهُدَی وَ مَنَارُ الْحِکْمَةِ[کافی، ج2، ص598].25. هر دو سپر آتش هستند:السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَنْتَ لِی جُنَّةٌ مِنَ الْعَذَابِ[کامل الزیارات، ص253].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):لا یُعَذِّبُ اللَّهُ قَلْباً وَعَی الْقُرْآنَ[أمالی طوسی، ص6].26. هر دو قابل تحدی هستند: قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):فإن کنتم فی شک من هذا أ فتشکون أنی ابن بنت نبیکم[إرشاد مفید، ج2، ص97].وَ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمّا نَزَّلْنا عَلی عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ[بقره/23].27. هر دو در معرض تحریف هستند:تلاش دشمن برای تحریف عاشورا (تحریفهای عاشورا، شهید مطهری و لؤلؤمرجان)تلاش دشمن برای تحریف قرآن28. هر دو از تحریف مصون هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):لَمْ تَمِلْ مِنْ حَقٍّ إِلَی بَاطِلٍ[کاملالزیارات، ص233].وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً[کهف/1].29. هر دو از مندرس شدن به دور هستند:سخن حضرت زینب(س)به امام سجاد(ع):و ینصبون لهذا الطف علما لقبر أبیک سید الشهداء لا یدرس أثره و لا یعفو رسمه علی کرور اللیالی و الایام[کاملالزیارات، ص260].قَالَ الرِّضَا(ع):ان الله لم ینزله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس فهو فی کل زمان جدید و عند کل قوم غض إلی یوم القیامة[عیونأخبارالرضا(ع)، ج2، ص87].30. هر دو وارث کتب آسمانی قبلی هستند:السلام علیک یا وارث التوراة و الانجیل و الزبور (فرازی از زیارتنامه امام حسین (ع) )[إقبالالاعمال، ص712].قرآن وارث و جامع تورات و انجیل و زبور است.قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):أُعْطِیتُ السُّوَرَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاةِ وَ أُعْطِیتُ الْمِئِینَ مَکَانَ الانْجِیلِ وَ أُعْطِیتُ الْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُورِ وَ فُضِّلْتُ بِالْمُفَصَّلِ ثَمَانٌ وَ سِتُّونَ سُورَةً وَ هُوَ مُهَیْمِنٌ عَلَی سَائِرِ الْکُتُبِ وَ التَّوْرَاةُ لِمُوسَی وَ الانْجِیلُ لِعِیسَی وَ الزَّبُورُ لِدَاوُدَ[کافی، ج2، ص601].31. کلام هر دو مورد قبول است:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):فتسمعوا قولی[بحارالانوار، ج45، ص7].وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ[اعراف/204]32. هر دو مورد هجوم هستند:امام حسین(ع)به دشمنان فرمود:انکم زخفتم (هجوم کردید) الی ذریة رسول الله[لواعج الاشجان، ص125].الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ[حجر/91].33. هر دو مورد تکذیب قرار گرفتند:ابن زیاد در مسجد کوفه گفت:الحمد لله الذی أظهر الحق و أهله و نصر أمیر المؤمنین یزید و حزبه و قتل الکذاب ابن الکذاب و شیعته[إرشاد مفید، ج2، ص116].وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَذا إِلا إِفْکٌ افْتَراهُ[فرقان/4].فأبوا أن ینصتوا[بحارالانوار، ج45، ص7].وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَغْلِبُونَ[فصلت/26].34. هر دو مورد حسنه و محوسیئه هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):مَا یَمْنَعُ التَّاجِرَ مِنْکُمُ الْمَشْغُولَ فِی سُوقِهِ إِذَا رَجَعَ إِلَی مَنْزِلِهِ أَنْ لا یَنَامَ حَتَّی یَقْرَأَ سُورَةً مِنَ الْقُرْآنِ فَتُکْتَبَ لَهُ مَکَانَ کُلِّ آیَةٍ یَقْرَوهَا عَشْرُ حَسَنَاتٍ وَ یُمْحَی عَنْهُ عَشْرُ سَیِّئَاتٍ[کافی، ج2، ص611].35. گریه برای امام حسین(ع) موجب بهشت است، مثل حاملان قرآن:قَالَ الصَّادِقُ(ع):من بکی أو أبکی غیره و لو واحدا ضمنا له علی الله الجنة و من لم یتأت له البکاء فتباکی فله الجنة[مثیرالاحزان، ص14].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):حَمَلَةُ الْقُرْآنِ عُرَفَاءُ أَهْلِ الْجَنَّةِ[کافی، ج2، ص606].امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 436. زیارت حزین مانند قرائت حزین است:قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِذَا أَرَدْتَ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ (ع) فَزُرْهُ وَ أَنْتَ حَزِینٌ[کافی، ج4، ص587].قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ الْقُرْآنَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَاقْرَءُوهُ بِالْحُزْنِ[کافی، ج2، ص614].37. زیارت با تأنی مانند قرائت با تأنی است:قَالَ الصَّادِقُ(ع)وَ امْشِ حَافِیاً وَ امْشِ مَشْیَ الْعَبْدِ الذَّلِیلِ[کاملالزیارات، ص133].رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلا[مزمل/4].38. زیارت امام حسین (ع) مانند قرائت قرآن از افضل اعمال است:سُئِلَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ(ص):أَیُّ الاعْمَالِ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ قَالَ قِرَاءَةُ الْقُرْآنِ[جامعالاخبار، ص41].عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): "قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (ع) فَقَالَ إِنَّهُ أَفْضَلُ مَا یَکُونُ مِنَ الاعْمَالِ"[کاملالزیارات، ص147].39. کوهها در برابر هر دو خاشع هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلائِکَةَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَی الْحُسَیْنِ (ع)[کاملالزیارات، ص80].لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلی جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ[حشر/21].40. در مورد هردو باید از شیطان به خدا پناه برد: به هنگام زیارت امام حسین(ع): قَالَ الصَّادِقُ(ع):اللهم إنی أعوذ بک من وسوسة الشیطان[کاملالزیارات، ص222].فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیمِ[نحل/98].41. هر دو از دست امت شکایت می کنند:امام حسین(ع)در روز عاشورا هنگامی که خون از بدنش جاری بود فرمود:اللهم إنی أشکو إلیک ما یفعل بابن بنت نبیک[إرشاد مفید، ج2، ص108].وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً[فرقان/30].42. هر دو از حقوق فرزندان هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):حَنِّکُوا أَوْلادَکُمْ بِتُرْبَةِ الْحُسَیْنِ (ع) فَإِنَّهَا أَمَانٌ[تهذیبالاحکام، ج6، ص74].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):حَقُّ الْوَلَدِ عَلَی الْوَالِدِ أَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَ یُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَ یُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ[نهجالبلاغه، حکمت 399].43. به هر دو رجوع مکرر باید کرد: قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنْ تَزُورَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ (ع) فِی الْجُمْعَةِ خَمْسَ مَرَّاتٍ وَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مَرَّةً[تهذیبالاحکام، ج6، ص116].قَالَ الصَّادِقُ(ع):الْقُرْآنُ عَهْدُ اللَّهِ إِلَی خَلْقِهِ فَقَدْ یَنْبَغِی لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ یَنْظُرَ فِی عَهْدِهِ وَ أَنْ یَقْرَأَ مِنْهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ خَمْسِینَ آیَةً[کافی، ج2، ص609].44. عدم فهم هر دو دلیل قفل قلب است:امام حسین(ع)به دشمنان فرمود:فطبع الله علی قلوبکم[مقتل خوارزمی].أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی قُلُوبٍ أَقْفالُها[محمد/24].موفق باشید
تعداد آیاتی که در مورد با سید الشهدا ، خداوند منان بر پیغمبر نازل فرموده چند تاست و سه مورد را نام ببرید با تشکر ( آدرس آیه ها هم کفایت می کند )
با عرض سلامشباهتهای امام حسین و قرآن: 1. هر دو مبارک هستند:اللهم فبارک لی فی قتله[مقتل خوارزمی، ج1، ص164].کِتَاباً مُبارَکاً2. هر دو نور هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):کنت فیها نورا ساطعا لا یطفی[کاملالزیارات، ص230].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):أَنْزَلَ عَلَیْهِ الْکِتَابَ نُوراً لا تُطْفَأُ مَصَابِیحُهُ[نهجالبلاغه، خطبه 198].قَالَ الصَّادِقُ(ع):کنت نورا فی الاصلاب الشامخة و نورا فی ظلمات الارض و نورا فی الهواء و نورا فی السماوات العلی کنت فیها نورا ساطعا لا یطفی[کاملالزیارات، ص230].وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبِیناً[نساء/174].إمام شهید[بحارالانوار، ج98، ص320].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):للمهاجرین و الانصار علیکم بالقرآن فاتخذوه إماما[کشفالغمة، ج2، ص164].3. هر دو کریم هستند:و بأبی عبدالله أکرم المستشهدین (زیارت ناحیه)[بحارالانوار، ج97، ص333].إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ[واقعه/77].4. هر دو عزیز هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):هیهات منا الذلة[احتجاج طبرسی، ج2، ص300].إِنَّهُ لَکِتابٌ عَزِیزٌ[فصلت/41].5. هر دو شفا هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):فِی طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (ع) شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الاکْبَرُ[من لایحضرهالفقیه، ج2، ص599].وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ[اسراء/82].قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ عِنْدَ رَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) لَتُرْبَةً حَمْرَاءَ فِیهَا شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ إِلا السَّامَ[کافی، ج4، ص588].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):فَاتِحَةُ الْکِتَابِ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ سَمٍّ[مستدرکالوسائل، ج4، ص301].6. هر دو شریک هستند:السلام علیک یا شریک القرآن (فرازی از زیارتنامه امام حسین ع)[إقبالالاعمال، ص712].السلام علیکم أئمة المؤمنین و سادة المتقین و کبراء الصدیقین و أمراء الصالحین و قادة المحسنین و أعلام المهتدین و أنوار العارفین و ورثة الانبیاء و صفوة الاوصیاء و شموس الاتقیاء و بدور الخلفاء و عباد الرحمن و شرکاء القرآن و منهج الایمان و معادن الحقائق و شفعاء الخلائق و رحمة الله و برکاته[بحارالانوار، ج99، ص162].7. هر دو امام هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):لَمْ تَمِلْ مِنْ حَقٍّ إِلَی بَاطِلٍ[کاملالزیارات، ص233].وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً[کهف/1].8. هر دو مطهر هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَشْهَدُ أَنَّکَ طُهْرٌ طَاهِرٌ[کاملالزیارات، ص194].لا یَمَسُّهُ إِلا الْمُطَهَّرُونَ[واقعه/79].9. هر دو هادی هستند:هُدیً وَ بُشْری لِلْمُومِنِینَ[بقره/79].وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الضَّلالَةِ وَ الْجَهَالَةِ وَ الْعَمَی وَ الشَّکِّ وَ الارْتِیَابِ إِلَی بَابِ الْهُدَی وَ الرَّشَادِ[تهذیبالاحکام، ج6، ص59].کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ[ابراهیم/1].10. هر دو عظیم هستند:عظیم السوابق[بحارالانوار، ج98، ص320].وَ لَقَدْ آتَیْناکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ[حجر/78]امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 211. هر دو آقاترین هستند:قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):إن الحسین بن علی (ع) سید الشهداء.[کامل الزیارات، ص6].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):وَ الْقُرْآنُ سَیِّدُ الْکَلامِ[مستدرکالوسائل، ج4، ص336].12. هر دو ناطق وصادق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أنت الناطق[کاملالزیارات، ص230].قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنْتَ الصَّادِقُ الْمُصَدَّقُ[کاملالزیارات، ص237].قرآن کتاب ناطق و صادق است.[کلمة الله، ص83].13. هر دو یقینی هستند: قَالَ الصَّادِقُ(ع):وَ عَبَدْتَهُ صَادِقاً حَتَّی أَتَاکَ الْیَقِینُ[کافی، ج4، ص572].وَ إِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ[حاقه/51].14. هر دو موعظه هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):أیها الناس اسمعوا قولی و لا تعجلوا حتی أعظکم[إرشاد مفید، ج2، ص97].یا أَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ[یونس/57].15. هر دو بینه هستند:أَشْهَدُ أَنَّکَ کُنْتَ عَلَی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّکَ[کاملالزیارات، ص209].فَقَدْ جاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ[انعام/157].16. هر دو شفاعت کننده هستند:قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):ثَلاثَةٌ یَشْفَعُونَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَیُشَفِّعُهُمْ الانْبِیَاءُ ثُمَّ الْعُلَمَاءُ ثُمَّ الشُّهَدَاءُ[خصال صدوق، ج1، ص156].نعم الشفیع القرآن لصاحبه یوم القیامة[نهج الفصاحة].قَالَ الْبَاقِرُ(ع):اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ[مصباح المتهجد، ص776].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ[نهجالبلاغه، خطبه 176].17. هر دو رشد دهنده هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):إنما أدعوکم إِلَی سَبِیلِ الرَّشَادِ[بحارالانوار، ج45، ص7].18. هر دو امر به معروف هستند:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):أرید آمر بالمعروف[المناقب، ج4، ص89].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):فَالْقُرْآنُ آمِرٌ زَاجِرٌ[نهجالبلاغه، خطبه 183]19. هر دو کشتی نجات هستند.20. هر دو حق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنَّ الْحَقَّ مَعَکَ وَ إِلَیْکَ وَ أَنْتَ أَهْلُهُ وَ مَعْدِنُهُ[کافی، ج4، ص574].قُلْ یا أَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَکُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ[یونس/108].21. هر دو دلیل هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللَّهِ وَ حُجَّةَ اللَّهِ وَ بَابَ اللَّهِ وَ الدَّلِیلَ عَلَی اللَّهِ وَ الدَّاعِیَ إِلَی اللَّهِ أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ حَلَّلْتَ حَلالَ اللَّهِ وَ...[کاملالزیارات، ص212].22. هر دو میزان حق هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):و أشهد أنک أمرت بالقسط [أمرت بالقسط و دعوت إلیه] و العدل[کاملالزیارات، ص235].قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ(ع):وَ مِیزَانَ قِسْطٍ لا یَحِیفُ عَنِ الْحَقِّ لِسَانُهُ[صحیفه سجادیه، دعای 42].23. هر دو مرز حق و باطل هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):وَ أَشْهَدُ أَنَّ الائِمَّةَ مِنْ وُلْدِکَ کَلِمَةُ التَّقْوَی وَ أَعْلامُ الْهُدَی وَ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَی[تهذیبالاحکام، ج6، ص113].24. هر دو باب حکمت هستند:السلام علیک یا باب حکمة رب العالمین[إقبالالاعمال، ص712].امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 3قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):فِیهِ مَصَابِیحُ الْهُدَی وَ مَنَارُ الْحِکْمَةِ[کافی، ج2، ص598].25. هر دو سپر آتش هستند:السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَنْتَ لِی جُنَّةٌ مِنَ الْعَذَابِ[کامل الزیارات، ص253].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):لا یُعَذِّبُ اللَّهُ قَلْباً وَعَی الْقُرْآنَ[أمالی طوسی، ص6].26. هر دو قابل تحدی هستند: قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):فإن کنتم فی شک من هذا أ فتشکون أنی ابن بنت نبیکم[إرشاد مفید، ج2، ص97].وَ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمّا نَزَّلْنا عَلی عَبْدِنا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ[بقره/23].27. هر دو در معرض تحریف هستند:تلاش دشمن برای تحریف عاشورا (تحریفهای عاشورا، شهید مطهری و لؤلؤمرجان)تلاش دشمن برای تحریف قرآن28. هر دو از تحریف مصون هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):لَمْ تَمِلْ مِنْ حَقٍّ إِلَی بَاطِلٍ[کاملالزیارات، ص233].وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً[کهف/1].29. هر دو از مندرس شدن به دور هستند:سخن حضرت زینب(س)به امام سجاد(ع):و ینصبون لهذا الطف علما لقبر أبیک سید الشهداء لا یدرس أثره و لا یعفو رسمه علی کرور اللیالی و الایام[کاملالزیارات، ص260].قَالَ الرِّضَا(ع):ان الله لم ینزله لزمان دون زمان و لا لناس دون ناس فهو فی کل زمان جدید و عند کل قوم غض إلی یوم القیامة[عیونأخبارالرضا(ع)، ج2، ص87].30. هر دو وارث کتب آسمانی قبلی هستند:السلام علیک یا وارث التوراة و الانجیل و الزبور (فرازی از زیارتنامه امام حسین (ع) )[إقبالالاعمال، ص712].قرآن وارث و جامع تورات و انجیل و زبور است.قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):أُعْطِیتُ السُّوَرَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاةِ وَ أُعْطِیتُ الْمِئِینَ مَکَانَ الانْجِیلِ وَ أُعْطِیتُ الْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُورِ وَ فُضِّلْتُ بِالْمُفَصَّلِ ثَمَانٌ وَ سِتُّونَ سُورَةً وَ هُوَ مُهَیْمِنٌ عَلَی سَائِرِ الْکُتُبِ وَ التَّوْرَاةُ لِمُوسَی وَ الانْجِیلُ لِعِیسَی وَ الزَّبُورُ لِدَاوُدَ[کافی، ج2، ص601].31. کلام هر دو مورد قبول است:قَالَ الْحُسَیْنُ(ع):فتسمعوا قولی[بحارالانوار، ج45، ص7].وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ[اعراف/204]32. هر دو مورد هجوم هستند:امام حسین(ع)به دشمنان فرمود:انکم زخفتم (هجوم کردید) الی ذریة رسول الله[لواعج الاشجان، ص125].الَّذِینَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِینَ[حجر/91].33. هر دو مورد تکذیب قرار گرفتند:ابن زیاد در مسجد کوفه گفت:الحمد لله الذی أظهر الحق و أهله و نصر أمیر المؤمنین یزید و حزبه و قتل الکذاب ابن الکذاب و شیعته[إرشاد مفید، ج2، ص116].وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَذا إِلا إِفْکٌ افْتَراهُ[فرقان/4].فأبوا أن ینصتوا[بحارالانوار، ج45، ص7].وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَغْلِبُونَ[فصلت/26].34. هر دو مورد حسنه و محوسیئه هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):مَا یَمْنَعُ التَّاجِرَ مِنْکُمُ الْمَشْغُولَ فِی سُوقِهِ إِذَا رَجَعَ إِلَی مَنْزِلِهِ أَنْ لا یَنَامَ حَتَّی یَقْرَأَ سُورَةً مِنَ الْقُرْآنِ فَتُکْتَبَ لَهُ مَکَانَ کُلِّ آیَةٍ یَقْرَوهَا عَشْرُ حَسَنَاتٍ وَ یُمْحَی عَنْهُ عَشْرُ سَیِّئَاتٍ[کافی، ج2، ص611].35. گریه برای امام حسین(ع) موجب بهشت است، مثل حاملان قرآن:قَالَ الصَّادِقُ(ع):من بکی أو أبکی غیره و لو واحدا ضمنا له علی الله الجنة و من لم یتأت له البکاء فتباکی فله الجنة[مثیرالاحزان، ص14].قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):حَمَلَةُ الْقُرْآنِ عُرَفَاءُ أَهْلِ الْجَنَّةِ[کافی، ج2، ص606].امام حسین(ع) و قرآن، صفحه 436. زیارت حزین مانند قرائت حزین است:قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِذَا أَرَدْتَ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ (ع) فَزُرْهُ وَ أَنْتَ حَزِینٌ[کافی، ج4، ص587].قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ الْقُرْآنَ نَزَلَ بِالْحُزْنِ فَاقْرَءُوهُ بِالْحُزْنِ[کافی، ج2، ص614].37. زیارت با تأنی مانند قرائت با تأنی است:قَالَ الصَّادِقُ(ع)وَ امْشِ حَافِیاً وَ امْشِ مَشْیَ الْعَبْدِ الذَّلِیلِ[کاملالزیارات، ص133].رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلا[مزمل/4].38. زیارت امام حسین (ع) مانند قرائت قرآن از افضل اعمال است:سُئِلَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ(ص):أَیُّ الاعْمَالِ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ قَالَ قِرَاءَةُ الْقُرْآنِ[جامعالاخبار، ص41].عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): "قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (ع) فَقَالَ إِنَّهُ أَفْضَلُ مَا یَکُونُ مِنَ الاعْمَالِ"[کاملالزیارات، ص147].39. کوهها در برابر هر دو خاشع هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلائِکَةَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَی الْحُسَیْنِ (ع)[کاملالزیارات، ص80].لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلی جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ[حشر/21].40. در مورد هردو باید از شیطان به خدا پناه برد: به هنگام زیارت امام حسین(ع): قَالَ الصَّادِقُ(ع):اللهم إنی أعوذ بک من وسوسة الشیطان[کاملالزیارات، ص222].فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیمِ[نحل/98].41. هر دو از دست امت شکایت می کنند:امام حسین(ع)در روز عاشورا هنگامی که خون از بدنش جاری بود فرمود:اللهم إنی أشکو إلیک ما یفعل بابن بنت نبیک[إرشاد مفید، ج2، ص108].وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً[فرقان/30].42. هر دو از حقوق فرزندان هستند:قَالَ الصَّادِقُ(ع):حَنِّکُوا أَوْلادَکُمْ بِتُرْبَةِ الْحُسَیْنِ (ع) فَإِنَّهَا أَمَانٌ[تهذیبالاحکام، ج6، ص74].قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ(ع):حَقُّ الْوَلَدِ عَلَی الْوَالِدِ أَنْ یُحَسِّنَ اسْمَهُ وَ یُحَسِّنَ أَدَبَهُ وَ یُعَلِّمَهُ الْقُرْآنَ[نهجالبلاغه، حکمت 399].43. به هر دو رجوع مکرر باید کرد: قَالَ الصَّادِقُ(ع):أَنْ تَزُورَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ (ع) فِی الْجُمْعَةِ خَمْسَ مَرَّاتٍ وَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مَرَّةً[تهذیبالاحکام، ج6، ص116].قَالَ الصَّادِقُ(ع):الْقُرْآنُ عَهْدُ اللَّهِ إِلَی خَلْقِهِ فَقَدْ یَنْبَغِی لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ یَنْظُرَ فِی عَهْدِهِ وَ أَنْ یَقْرَأَ مِنْهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ خَمْسِینَ آیَةً[کافی، ج2، ص609].44. عدم فهم هر دو دلیل قفل قلب است:امام حسین(ع)به دشمنان فرمود:فطبع الله علی قلوبکم[مقتل خوارزمی].أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی قُلُوبٍ أَقْفالُها[محمد/24].موفق باشید
- [سایر] به نام خدا .باسلام.اخرین سوره واخرین ایاتی (ده ایه اخر)واخرین ایه ایی که برپیامبر نازل شد چه بوده است؟
- [سایر] آیه (از خداوند، پیامبرش و کسانی که دارای قدرت هستند، فرمان ببرید) در مورد چه اشخاصی نازل شده است؟
- [سایر] آیۀ "از خداوند، پیامبرش و کسانی که دارای قدرت هستند، فرمان ببرید" در مورد چه اشخاصی نازل شده است؟
- [سایر] خداوند در سوره مائده آیه 15 فرموده (کتابی آشکار) نازل کردیم ، آیا کتاب غیر آشکار هم داریم ؟ منظور از کلمه آشکار چیست؟چرا بعد از انزال کتاب فرمود کتاب نازل کردیم ؟ آیا توضیح واضحات نیست؟
- [سایر] آیا تفسیر کلام خداوند توسط غیر رسول و فرستاده او مجاز است؟ خداوند در چندین آیه قرآن فرموده است که ما آیات خود را چنین آشکار و روشن نازل کردیم شاید فکر کنند و شاید متذکر شوند، و در آیه 44 سوره نحل به پیامبر (ص) فرموده است: آیاتی که بر تو نازل می شود برای مردم تبیین و تشریح کن تا شاید فکر کنند. سؤال 2: آیا خداوند آیات خود را برای فهم و استفاده مردم عوام نازل کرده یا خواص و یا برای همه مردم به اندازه درک آنها؟ ولی به پیامبر (ص) ابلاغ فرموده برای عموم مردم بیان کن آنچه از طرف خدا بر تو نازل شده)؛ یعنی مفسر کلام خداوند فقط پیامبر (ص) است. سؤال 3: در تفسیر بعضی آیات قرآن، مفسر گفته است منظور از این آیه اشاره به فلان موضوع است، در حالی که معنای همان آیه اشاره به یک موضوع کلی دارد. مانند افرادی که در حالت رکوع زکات می دهند. یا: ابلاغ کن آنچه به تو نازل کردیم و یا امروز کامل شد دین تو. آیا این گونه تفسیر، تفسیر به رأی و تحریف کلام خدا نیست؟ و آیا مفسر محترم کلام خدا را با عقل خطا پذیر خود چگونه دریافته است، که آن را تفسیر نموده و اظهار داشته منظور خداوند چنین است. مگر نه آن که بارها خداوند به ملائک و پیامبران گفته است آنچه من می دانم شما نمی دانید؟ سؤال 4: خداوند تبارک و تعالی بیش از 13 آیه در سوره های قرآن از جمله (تغابن 12، مجادله 13، محمد 33، نور 56 و 54، انفال 56 و 20 و 1، مائده 92، نساء 59، آل عمران 32 و 132) مؤمنان را فقط به اطاعت از خدا و رسول و یک مرتبه هم از ولی امر تکلیف کرده و تأکید فرموده: مشرکان را ولی خود قرار ندهید. سؤال این است که آیا خداوند افرادی را که به توحید و نبوت و آخرت و ... ایمان آورده اند، باز هم مکلف نموده از شخص دیگری که آن شخص نیز بنده خدا و در مقابل او باید پاسخ گوی اعمال خود باشد، اطاعت، تقلید و اظهار چاکری کند، حتی به نیت رضایت خدا؟ اگر جواب مثبت است، آدرس قرآنی و تکلیف الاهی را مرقوم فرمایید.
- [سایر] در سوره حجر آیه 9 خداوند فرموده است که ما از قرآن محافظت می کنیم. در حالی که مولانا فرمان علی در تعابیرش از قرآن سه ابهام وارد نموده است که قرآن حاوی ابهاماتی بوده و تغییر نموده است. و آنها بدین شرح اند: الف: در سوره هود آیه 73 گفته است که این آیه به نظر می آید در خصوص این مورد نیست و به طور غیر ضروری اضافه شده است. ب: در سوره حجر آیه 41 آورده است که تفسیر علی در این آیه بجای آل ذکر شده است. ج: در سوره الاحزاب آیه 33 می گوید این آیه نیز در خصوص این مورد ذکر نشده و به صورت غیر ضروری اضافه شده است. لطفا بفرمایید آیا خداوند به عهد خود (مبنی بر محافظت از قرآن) وفادار نبوده است؟ (ضمنا در نظر داشته باشید که این نکته مهمی است که سنی ها در برابر شیعه ها اقامه می کنند).
- [سایر] عطف به سوال 73845 و تشکر از پاسخ شما متاسفانه قسمت دوم سوالم را جواب ندادین که دوباره می پرسم ایه ای که گفته خدا همه موجودات را زوج افریده کدام است و معادل این معنی در فیزیک کدام است عربی حدیثی که پیامبر فرموده من از دنیای شما 3 چیز را دوست دارم بوی خوش و....کدام است و صحت آن تا چه حد است ؟؟؟؟ قبلا از جواب کاملی که به سوالات بنده می دهید ممنونم
- [سایر] با عرض سلام و خسته نباشید آیا اطلاع امام(ع) از احوال انسان ها دایمی و بدون وقفه است(مانند علم خداوند متعال به مخلوقات خود که از تمام امور آن ها مطلع است و وقفه ای در این علم پیش نمی آید)؟ و یا در زمان های مشخصی از روز یا هفته اخبار ما به ایشان می رسد؟ آیا این اطلاع مخصوص به امام زمان حاضر در آن عصر می باشد یا تمامی ائمه از احوال ما اطلاع دارند؟ درصورتیکه احادیث و یا آیاتی از قران در این زمینه وجود دارند (به همراه آدرس آن) بیان فرمایید. با تشکر
- [سایر] جناب آقای مرادی باسلام من زنی حدوداٌ 30 ساله هستم که سه سال از ازدواجم میگذرد و خداوند به ما یک فرزند دختر که در حال حاضر 9 ماهه است عطا فرموده متاسفانه با گذشت این مدت کوتاه با همسرم دچار مشکل شده ام خیلی سعی کردم از دفتر جنابعالی وقت مشاوره بگیرم اما مقدور نشد لطفاٌ راهنمایی بفرمایید که چطور میتوانم مشکلاتم را با جنابعالی در میان بگذارم و از راهنمایی های شما استفاده کنم. با تشکر و احترام
- [سایر] تعداد زیادی سایت، احادیثی بدون منبع و سند منتشر کردند که واقعا باعث تاسف من شد. لطفا صحت و عدم صحت تک تک آنها را بررسی و اعلام کنید! 1. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: هرکس یک بار در زندگی خود متعه کند، درجه اش به مانند درجه حسن مجتبی (ع) خواهد بود، و هر کس دوبار متعه کند، درجه اش به مانند حسین سید الشهدا (ع) خواهد بود و هرکس سه بار این کار را انجام دهد، به درجه علی مرتضی (ع) نایل می آید و هرکس چهار بار متعه بگیرد، درجه اش همانند من خواهد بود. 3. در حدیثی از امام باقر (ع) نقل شده که از حضرت سوال کردند: آیا بر کسی که ازدواج موقت می کند ثوابی هم می دهند؟ و آن حضرت در پاسخ فرمودند :هر گاه کسی به خاطر رضایت خدا و مخالفت با تحریم کننده آن زنی را به عقد موقت خود درآورد . به خاطر هر کلمه ای که با آن زن سخن بگوید . برایش حسنه نوشته می شود . دستش را به سوی او دراز نمی کند مگر اینکه خداوند به خاطر آن ثوابی برای او ثبت می کند، و اگر به او نزدیک شد خداوند به میمنت آن گناهی از او می بخشد، پس اگر غسل جنابت نمود. به عدد موهای بدنش که آب غسل از روی آن جریان پیدا می کند خداوند گناه از او می بخشد .راوی با تعجب می پرسد: به تعداد موها؟ حضرت فرمودند:بله به تعداد موها.
- [آیت الله بروجردی] پیش از داخل شدن در حرم مکه، شهر مکه، مسجدالحرام، خانهی کعبه، حرم مدینه، شهر مدینه و مسجد پیغمبر و حرم امامان) عَلَیْهمُالسَّلَام)، مستحب است انسان غسل کند و اگر در یک روز چند مرتبه مشرّف شود، یک غسل کافیست و کسی که میخواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجدالحرام و خانهی کعبه شود، اگر به نیت همه یک غسل کند کافیست و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیغمبر / شود، یک غسل برای همه کفایت میکند و برای زیارت پیغمبر و امامان از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و همچنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصاً سفر زیارت حضرت سیدالشّهدا (ع)، مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسلهایی را که در این مسأله گفته شد به جا آورد و بعد کاری که وضو را باطل مینماید، مثلاً بخوابد غسل او باطل میشود وَ مستحب است دوباره غسل را به جا آورد.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] پیش از داخل شدن در حرم مکه، شهر مکه، مسجدالحرام، خانه کعبه، حرم مدینه، شهر مدینه و مسجد پیغمبر و حرم امامان(علیهم السلام) مستحب است انسان غسل کند و اگر در یک روز چند مرتبه مشرّف شود یک غسل کافی است و کسی که می خواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجدالحرام و خانه کعبه شود، اگر به نیت همه یک غسل کند کافی است. و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیغمبر(صلی الله علیه وآله)شود، یک غسل برای همه کفایت می کند و برای زیارت پیغمبر و امامان از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و همچنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصاً سفر زیارت حضرت سیدالشّهداء(علیه السلام) مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسلهایی را که در این مسأله گفته شد بجا آورد و بعد کاری که وضو را باطل می نماید مرتکب شود مثلاً بخوابد، غسل او باطل می شود و مستحب است دوباره غسل را به جا آورد.
- [امام خمینی] پیش از داخل شدن در حرم مکه شهر مکه مسجدالحرام خانه کعبه حرم مدینه شهر مدینه مسجد پیغمبر مستحب است انسان غسل کند و برای داخل شدن در حرم امامان علیهم السلام رجاءا غسل کند و اگر در یک روز چند مرتبه مشرف شود یک غسل کافی است و کسی که می خواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجدالحرام و خانه کعبه شود اگر به نیت همه یک غسل کند کافی است و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله شود یک غسل برای همه کفایت می کند و برای زیارت پیغمبر و امامان از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و همچنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصا سفر زیارت حضرت سیدالشهداء علیه السلام مستحب است انسان غسل کند و اگریکی از غسلهایی را که در این مساله گفته شد بجا آورد و بعد کاری کند که وضو را باطل می نماید مثلا بخوابد غسل او باطل می شود و مستحب است دوباره غسل را بجاآورد.
- [آیت الله نوری همدانی] پیش از داخل شدن در حرم مکه ، شهر مکه ، مسجد الحرام ، خانة کعبه ، حرم مدینه ، شهر مدینه مسجد پیغمبر ( صلی الله علیه و آله ) مستحب است انسان غسل کند و برای داخل شدن در حرم امامان ( علیهم السلام ) رجاءً غسل نماید و اگر در یک روز چند مرتبه مشرف شود یک غسل کافی است و کسی که می خواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجد الحرام و خانه کعبه شود اگر به نیت همه ، یک غسل کند کافی است و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیغمبر ( صلی الله علیه و آله ) شود ، یک غسل برای همه کفایت می کند و برای زیارت پیغمبر و امامان از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و همچنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصاً سفر زیارت حضرت سید الشهداء ( علیه السلام ) مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسل هائی را که در این مساله گفته شد بجا آورد و بعد کاری کند که وضو را باطل می نماید مثلاً بخوابد ، غسل او باطل می شود و مستحب است دوباره غسل را بجاآورد .
- [آیت الله صافی گلپایگانی] . پیش از داخل شدن در حرم مکه، شهر مکه، مسجد الحرام، خانه کعبه، حرم مدینه، شهر مدینه، مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله و حرم ائمه:مستحب است انسان غسل کند، و اگر در یک روز چند مرتبه مشرف شود، یک غسل کافی است و کسی که می خواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجد الحرام و خانه کعبه شود، اگر به نیت همه یک غسل کند کافی است. و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله شود، یک غسل برای همه کفایت می کند و برای زیارت پیغمبر صلی الله علیه و آله و ائمه: از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و هم چنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصاً سفر زیارت حضرت سید الشهداء علیه السلام مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسل هایی را که در این مسأله گفته شد به جا آورد و بعد کاری کند که وضو را باطل می نماید مثلاً بخوابد، مستحب است دوباره غسل را به جا آورد.
- [آیت الله سبحانی] پیش از داخل شدن در حرم مکه، شهر مکه، مسجدالحرام، خانه کعبه، حرم مدینه، شهر مدینه، مسجد پیغمبر و حرم امامان (علیهم السلام) (که غسل در زیارت آنها وارد شده) مستحب است انسان غسل کند و اگر در یک روز چند مرتبه مشرف شود، یک غسل کافی است و کسی که می خواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجدالحرام و خانه کعبه شود، اگر به نیّت همه یک غسل کند کافی است و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیامبر(صلی الله علیه وآله) شود، یک غسل برای همه کفایت می کند و برای زیارت پیامبر(صلی الله علیه وآله) و امامان (علیهم السلام) از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند عالم و همچنین برای توبه و نشاط به جهت عبادت و برای سفر رفتن خصوصاً سفر زیارت حضرت سیّدالشّهدا(علیه السلام)مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسل هایی را که در این مسأله گفته شد به جا آورد و بعد کاری کند که وضو را باطل می کند مثلا بخوابد; غسل او باطل می شود و مستحب است دوباره غسل را به جا آورد.
- [آیت الله وحید خراسانی] خاتمه هرچند هر گناهی بزرگ است چون عظمت و جلال و کبریای خداوند محدود به حدی نیست پس نافرمانی خداوند متعال هم با توجه به این که معصیت خداوند علی عظیم است بزرگ است و روایت شده نظر نکن به انچه معصیت کردی بلکه ببین چه کسی را معصیت کردی ولی در مقایسه گناهان به یکدیگر بعضی بزرگتر و عذاب ان شدیدتر است و بر برخی از گناهان به طور صریح یا ضمنی تهدید و وعید به عذاب و اتش شده و یا در روایات وارده از اهل بیت عصمت علیهم السلام از انها تعبیر به کبیره شده است و به مقتضای ایه کریمه ان تجتنبوا کبایر ما تنهون عنه نکفر عنکم سییاتکم اگر دوری کنید از گناهان کبیره ای که نهی شده اید از ان می پوشانیم از شما بدیها و سییات شما را اجتناب از انها موجب امرزش گناهان دیگر است و بعضی از فقهاء اعلی الله مقامهم انها را تا هفتاد و بعضی بیشتر از ان شمرده اند و قسمتی از انها که بیشتر مورد ابتلاست ذکر می شود شرک و کفر به خداوند متعال که با هیچ گناه کبیره ای قابل قیاس نیست یاس و ناامیدی از روح و رحمت خداوند متعال امن از مکر خداوند متعال قسم دروغ به خداوند متعال انکار انچه خداوند نازل فرموده است محاربه با اولیای خداوند متعال محاربه با خدا و رسول به قطع طریق و افساد در زمین حکم به غیر انچه خداوند نازل فرموده است دروغ بستن بر خدا و رسول و اوصیا منع از ذکر خداوند در مساجد و سعی در خراب کردن انها منع زکاتی که واجب است تخلف از جهاد واجب فرار از جنگ مسلمین با کفار اضلال گمراه کردن از راه خداوند متعال اصرار بر گناهان صغیره ترک عمدی نماز و سایر واجبات الهیه ریا اشتغال به لهو مانند غنا و تار زدن ولایت ظالم اعانه کمک کردن ظالم شکستن عهد و قسم تبذیر فاسد کردن مال و بیهوده خرج کردن ان اسراف شرب خمر سحر ظلم غنا عقوق والدین اذیت و بدرفتاری با پدر و مادر قطع رحم لواط زنا نسبت دادن زنا به زن محصنه قیادت جمع کردن بین مرد و زن به زنا یا دو مرد به لواط دزدی ربا خوردن سحت خوردن حرام مانند بهای خمر و اجرت زن زناکار و رشوه ای که حاکم برای حکم می گیرد کم فروشی غش مسلمین خوردن مال یتیم به ظلم شهادت دادن به ناحق کتمان شهادت اشاعه فاحشه و گناه بین مومنین فتنه سخن چینی کردن که موجب تفرقه بین مومنین شود ناسزا گفتن به مومن و اهانت به مومن و ذلیل کردن او بهتان بر مومن تهمت زدن به مومن غیبت و ان ذکر عیب مستور و پوشیده مومن در غیاب او است چه ان عیب را به گفتار بیان کند یا به رفتار بفهماند هرچند در اظهار عیب مومن قصد اهانت و هتک حیثیت نداشته باشد و اگر به قصد اهانت عیب مومن را اظهار نماید دو گناه مرتکب شده است
- [آیت الله اردبیلی] برای داخل شدن در حرم مکه، شهر مکه، خانه کعبه، حرم مدینه، شهر مدینه و مسجد پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم ، مستحب است انسان غسل کند و برای صِرف داخل شدن در مسجدالحرام و حرم امامان علیهمالسلام نیز میتواند به قصد رجاء غسل کند و اگر در یک روز چند مرتبه مشرّف شود، یک غسل کافی است و کسی که میخواهد در یک روز داخل حرم مکه و مسجدالحرام و خانه کعبه شود، اگر به نیّت همه یک غسل کند کافی است و نیز اگر در یک روز بخواهد داخل حرم مدینه و شهر مدینه و مسجد پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم شود، یک غسل برای همه کفایت میکند و برای زیارت پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم و امامان علیهمالسلام از دور یا نزدیک و برای حاجت خواستن از خداوند و همچنین برای توبه و برای نشاط به جهت عبادت و برای به سفر رفتن، خصوصا سفر زیارت حضرت سیدالشهداء علیهالسلام ، مستحب است انسان غسل کند و اگر یکی از غسلهایی را که در این مسأله گفته شد بجا آورد و بعد کاری کند که وضو را باطل میکند مثلاً بخوابد غسل او باطل میشود.
- [آیت الله فاضل لنکرانی] ناآشنا به مسأله; کسی که مسأله شرعی خود را نمی داند. جاهل قاصر: جاهلی که از روی عذر حکم شرعی را نمی داند. جاهل مقصر: جاهلی که امکان آموختن مسائل را داشته ولی عمداً در فراگیری آن کوتاهی کرده است. جبیره: مرهم; پارچه و پوششی که زخم یا شکستگی را با آن ببندند. جرح، جروح: جراحت، زخم جُنُب: کسی که محتلم شده یا با دیگری مقاربت کرده است. جُعاله: قراردادی که طی آن فردی اعلام می کند هر کس برای او کار معینی را انجام دهد، اجرت مشخصی به او پرداخت می شود. مثلا هر کس گمشده مرا پیدا کند، هزار تومان به او مژدگانی می دهم. قرار گذارنده را (جاعل) و عمل کننده به آن را (عامل) می گویند. جلاّل: حیوانی که عادت کرده فقط نجاست انسان را بخورد. جماع: مقاربت: آمیزش جنسی. جهر: صدای بلند، با صدای بلند چیزی را قرائت کردن. (ح) حائض: زنی که در عادت ماهیانه باشد. حاکم شرع: مجتهدی که بر اساس موازین شرعی دارای فتوا است. حج: زیارت خانه خدا و انجام اعمالی مربوط به آن که به آن اعمال (مناسک حج) می گویند. حج نیابتی: زیارت خانه خدا به نیابت از طرف شخص دیگر با انجام مناسک آن. حدث اصغر: هر علتی که باعث وضو شود و آن شش چیز است: 1 بول، 2 مدفوع، 3 باد شکم، 4 خواب کامل، 5 امور زایل کننده عقل، 6 استحاضه. حدث اکبر: هر کاری که غسل برای نماز را سبب شود مانند احتلام و جماع. حد ترخص: حدی از مسافت که در آن صدای موذن و دیوار محل اقامت قابل تشخیص نباشد. حرام: ممنوع، هر عملی که از نظر شرعی ترکش لازم باشد. حرج: مشقت، سختی، دشواری حصه: سهم حضر: محل حضور (وطن). حنوط: مالیدن کافور بر اعضای مرده از جمله به پیشانی، کف دست ها، سرزانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها. حواله: ارجاع طلبکار به شخص ثالث برای دریافت طلبش به این نحو که ذمه خودش را بری کرده و دیگری به او بدهکار شود. حیض: قاعدگی، عادت ماهیانه زنان. حین عروض شک: وقت پدید آمدن شک. (خ) خارق العاده: غیر طبیعی. خالی از قوت نیست: معتبر است، فتوا این است (مگر در ضمن کلام قرینه ای بر غیر این معنی دیده شود). خالی از وجه نیست: فتوا این است (مگر در ضمن کلام قرینه ای بر غیر این معنی مشاهده شود). خبره: کارشناس خبیث: پلید، زشت. خسارت: زیان، ضرر. خصوصیات: ویژگی ها خمس: یک پنجم، بیست درصد پس انداز سالیانه و غیره که باید به مجتهد جامع الشرایط و مرجع تقلید پرداخت شود. خوارج: کسانی که علیه امام معصوم(علیهم السلام) قیام مسلحانه نمایند مثل خوارج نهروان. خوف: ترس، هراس، واهمه خون جهنده: یعنی حیوانی که وقتی رگ آن را ببرند خون از آن جستن می کند. خیار: اختیار بر هم زدن معامله که در یازده مورد طرفین معامله یا یکی از آنها می توانند معامله را بر هم زنند. (د) دائمه: زنی که طی عقد دائم به همسری مردی درامده باشد. دُبُر: پشت; مقعد. دعوی: دادخواهی. دفاع: دفع دشمن; مقاومت در برابر دشمن. دیه: مالی که بنابر احکام شرعی به جبران خون مسلمان یا نقص بدنی به او داده می شود. (ذ) ذبح شرعی: کشتن حیوانات حلال گوشت با رعایت ضوابط شرعی. ذمّه: تعهّد به ادای چیزی یا انجام عملی. ذمّی: کافران اهل کتاب مانند یهود و نصاری در مقابل تعهّدشان نسبت به رعایت قوانین اجتماعی اسلامی از حمایت و امنیت حکومت اسلامی برخوردار می شوند و در بلاد مسلمین زندگی خواهند کرد. (ر) ربا: زیادت; اضافه; بدست آوردن مال زائد بر سرمایه با شرایط مذکور در مسائل 2356، 2357، 2361. رباء قرضی: اضافه ای که پرداخت آن در ضمن قرض شرط گردد. ربح سَنه: درآمد سالیانه انسان. رجوع: بازگشتن; بازگشت. رضاعی: همشیر; پسر و دختری که از یک زن شیر خورده باشند با شرائطی که در مسأله 2598 بیان شده نسبت به هم برادر و خواهر رضاعی می شوند و محرم ابدی می باشند. رفع ضرورت: بر طرف شدن حالت اضطرار. رکن; ارکان: پایه; اساسی ترین جزء هر عبادت. رکوع: خم شدن; یکی از ارکان نماز که برای انجام آن شخص نمازگزار در برابر عظمت خداوند چندان خم می شود که دستهایش به زانو برسد. رهن: گرو; گروی. ریبه: احتمال تحریک شهوت. (ز) زائد بر مؤونه: مازاد بر مخارج; اضافه بر هزینه مربوطه. زکات: مقدار معیّنی از اموال خاص انسان که به شرط رسیدن به حد نصاب باید در موارد مشخّص خود مصرف شود، این اموال اختصاص به نُه مورد دارد. زکات فطره: مقدار حدود 3 کیلوگرم گندم، جو، ذرت و غیره یا بهای آن که باید در عید فطر به فقرا بدهند و یا در مصارف دیگر زکات صرف کنند. زمان غیبت کبری: مثل زمان ما، که امام دوازدهم(علیه السلام) در پرده غیبت به سر می برند. زینت: زیور; آرایش. (س) سال شمسی: سالی که مشتمل بر دوازده برج است و از فروردین شروع و به اسفند ختم می شود. سال قمری: سالی که مشتمل بر دوازده ماه است و از محرم شروع و به ذی الحجه ختم می شود. سجده; سجود: بر زمین گذاردن پیشانی و کف دست ها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها برای ستایش خداوند. سجده سهو: سجده ای که نمازگزار در برابر اشتباهاتی که سهواً از او سر زده بجای آورد، به شرح مسأله 1262. سجده شکر: پیشانی بر زمین نهادن به منظور سپاسگزاری از نعمت های خداوند. سجده های واجب قرآن: وقتی انسان یکی از این آیات را تماماً بخواند یا گوش کند باید بلافاصله سجده نماید. 1 - جزء 21، سوره سجده، آیه 15. 2 - جزء 24، سوره فصّلت، آیه 37. 3 - جزء 27، سوره نجم، آخرین آیه. 4 - جزء 30، سوره علق، آخرین آیه. سجده های مستحبّ قرآن: وقتی انسان یکی از این آیات را تماماً بخواند یا بشنود مستحب است که بلافاصله سجده کند. 1 - جزء 9، سوره اعراف، آیه آخر. 2 - جزء 13، سوره رعد، آیه 15. 3 - جزء 14، سوره نحل، آیه 49. 4 - جزء 15، سوره اسراء، آیه 107. 5 - جزء 16، سوره مریم، آیه 58. 6 - جزء 17، سوره حج، آیه 18. 7 - جزء 17، سوره حج، آیه 77. 8 - جزء 19، سوره فرقان، آیه 60. 9 - جزء 19، سوره نمل، آیه 25. 10 - جزء 23، سوره ص، آیه 24. 11 - جزء 30، سوره انشقاق، آیه 21. سرگین: مدفوع حیوانات. سفیه: بی عقل; کسی که قدرت نگهداری مال خودش را ندارد و سرمایه اش را در کارهای بیهوده مصرف می کند. سقط شده: افتاده; جنین نارس یا مرده که از رحم خارج شده باشد. سلف: معامله پیش خرید. سؤر: نیم خورده آب یا غذا. (ش) شاخص: چوب یا وسیله ای که برای تعیین وقت ظهر در زمین نصب می کنند. شارع: بنیانگزار شریعت اسلامی; خداوند; پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله). شاهد: گواه. شرایط ذمّه: شرایطی که اگر اهل کتاب در بلاد مسلمین به آنها عمل کنند جان و مالشان در پناه حکومت اسلامی است. شهادت: گواهی دادن. شهادتین: شهادت به یگانگی الله و رسالت رسول الله(صلی الله علیه وآله). شیوع: شایع شدن; همگانی شدن. شهرت: مشهور شدن; آشکار شدن برای همه افراد. شیر کامل: منظور انجام یافتن تمام شرایط هشت گانه ای است که در مسأله 2594 گفته شده و موجب محرم شدن است. (ص) صاع: پیمانه ای دارای گنجایش حدود 3 کیلوگرم. صحّاف: شیرازه بند، تعمیرکار کتاب. صحّت: درستی. صراط: منظور پل صراط در روز قیامت است. صرف برات: نقدکردن برات; در مواردی که برات به صورت مدّت دار تنظیم شده باشد طلبکار می تواند زودتر از موعد معیّن از بدهکار بخواهد با کسر مقداری از برات نقداً وجه آن را دریافت نماید، این عمل را در عرف تجّار (صرف برات) می نامند. صغیره: دختری که به سن بلوغ نرسیده است. صلح: سازش طرفین; اینکه کسی مال یا حق خود را برای توافق و سازش به دیگری واگذار کند. صیغه: خواندن کلماتی که وسیله تحقّق عقد است. (ض) ضامن: عهده دار; متعهّد. ضرورت: وجوب; حتمیّت. ضروری دین: آنچه بدون تردید جزء دین است مانند وجوب نماز و روزه. ضعف مفرط: ضعف شدید. (ط) طلاق: گسستن پیمان زناشویی. طلاق بائن: طلاقی است که پس از آن مرد حق رجوع به همسرش را ندارد. طلاق خلع: طلاق زنی که به شوهرش مایل نیست ولی شوهر او را طلاق نمی دهد و زن مهر یا مال دیگرش را به او می بخشد تا او را راضی به طلاق کند. طلاق رجعی: طلاقی است که مرد در عدّه زن می تواند به او رجوع نماید. طلاق مبارات: طلاقی است که در نتیجه تنفر زن و مرد از یکدیگر و دادن مقداری مال از طرف زن به شوهر واقع می شود. طواف نساء: اخرین طواف حج و عمره مفرده است که ترک آن موجب استمرار حرمت همبستری برای طواف کننده با همسرش می شود. طوق: گردن بند; آنچه در گردن بیاویزند. طهارت: پاکی; حالتی معنوی که در نتیجه وضو و غسل یا تیمّم حاصل شود. طهارت ظاهری: چیزی که براساس نظر شارع مقدّس محکوم به پاکی است هر چند در واقع نجس باشد مثل این که شخصی وارد خانه مسلمانی شود مادام که صاحب خانه نجاست چیزی را مطرح ننماید تمام اشیاء آن خانه محکوم به پاکی است. (ظ) ظاهر این است: فتوا این است، مگر اینکه در کلام قرینه ای برای مقصود دیگر باشد. ظهر شرعی: وقت اذان ظهر که سایه شاخص محو می شود یا به کمترین حد آن می رسد و ساعت آن نسبت به فصول مختلف و افق های گوناگون فرق می کند. (ع) عاجز: ناتوان; درمانده. عادت ماهیانه: قاعدگی; حیض. عادت وقتیّه و عددیّه: زنهایی که عادت ماهیانه آنها دارای وقت مشخّص و زمان معیّن باشد; عادتشان (وقتیّه و عددیّه) است. عادل: شخصی که دارای ملکه عدالت است. عاریه: دادن مال خود به دیگری برای استفاده موقت و بلاعوض از آن. عاصی: عصیان کننده; کسی که نسبت به احکام الهی نافرمان است. عامل: عمل کننده: 1 - کسی که به قرارداد جعاله عمل می کند; 2 - کسی که متصدّی جمع آوری، حسابرسی و تقسیم و سایر امور مربوط به زکات است; 3 - اجیر. عایدات: درآمد. عدول: اشخاص عادل. عذر شرعی: توجیه قابل قبول; دلیل قابل قبول از نظر شرعی. عرف: فرهنگ عموم مردم. عَرَق جُنُب از حرام: عرقی که پس از آمیزش نامشروع یا استمناء از بدن خارج گردد. عزل: کنار گذاشتن: 1 - انزال نمودن در خارج از رحم برای جلوگیری از آبستنی زن; 2 - برکنار کردن وکیل یا مأمور خود از کار مانند برکناری وصی یا متولّی خائن توسط حاکم شرع. عسرت: سختی; تنگدستی. عقد: گره; پیمان زناشویی; پیوند. عقدبیع: قرارداد خرید و فروش. عقد دائم: ازدواج مادام العمر. عقد غیر دائم: ازدواج موقت. عقود: قراردادهای دو طرفه مثل خرید و فروش، ازدواج، مصالحه. عمّال: کارگزاران. عمداً: از روی قصد; کاری را با علم و آگاهی انجام دادن. عمره: زیارت خانه خدا و انجام اعمال مخصوص خانه کعبه که تا حدودی شبیه حج است و آن بر دو قسم است: عمره تمتّع که قبل از حج تمتّع انجام می گیرد، و عمره مفرده که پس از حج قران و افراد یا بدون حج انجام می گیرد. عمل به احتیاط: مکلّف تکلیف خود را به گونه ای عمل نماید که یقین پیدا کند تکلیف شرعیش را انجام داده است. طریقه احتیاط در کتاب های فقهی مطرح شده است. عنین: مردی که قادر به انجام آمیزش جنسی نیست. عورت: آنچه انسان از ظاهر کردنش حیا می کند; اعضاء تناسلی. عهد: پیمان; تعهّد انسان در برابر خداوند برای کار پسندیده یا ترک ناپسند که با صیغه مخصوص ادا می شود. عیال: زن; همسر. عید فطر: نخستین روز ماه شوّال که یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. عید قربان: دهمین روز ماه ذی الحجّه که یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. (غ) غائط: مدفوع. غرض عقلائی: هدفی که از نظر عقلا قابل قبول و پسندیده باشد. غساله: آبی که معمولا پس از شستن چیزی خود به خود یا با فشار از آن می چکد. غسل: شستن; شستشو; شستشوی بدن با کیفیت مخصوصی که بر دو نوع است: 1 - ترتیبی; 2 - ارتماسی. غسل واجب: غسلی که انجام دادن آن الزامی است و اقسام آن عبارت است از: 1 - غسل جنابت; 2 - غسل حیض; 3 - غسل نفاس; 4 - غسل استحاضه; 5 - غسل مسّ میّت; 6 - غسل میّت. غسل مستحب: غسلی که به مناسبت ایّام و لیالی خاص یا عبادات و زیارات مخصوص رواست مانند غسل جمعه و غسل زیارت و غیره. غسل ارتماسی: به نیّت غسل یک مرتبه در آب فرو رفتن. عسل ترتیبی: به نیّت غسل، اول سر و گردن، بعد طرف راست و سپس طرف چپ را شستن. غسل جبیره: غسلی که با وجود جبیره بر اعضای بدن انجام می گیرد و الزاماً باید به صورت غسل ترتیبی باشد. غُلات: گروهی از مسلمانان هستند که درباره امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) غلّو می کنند و آن حضرت را خدا می شمارند. (ف) فتوا: رأی مجتهد در مسائل شرعیه. فجر: سپیده صبح. فجر اول و دوم: نزدیک اذان صبح از طرف مشرق سپیده ای رو به بالا حرکت می کند که آن را فجر اول می گویند. موقعی که آن سپیده گسترده شد، فجر دوم، و اولِ نماز صبح است. فجر صادق: منظور فجر دوم است. فجر کاذب: منظور فجر اول است. فرادا: نمازی که انسان به طور انفرادی می گزارد. فَرْج: عورت انسان (زن و مرد; قُبُل و دُبُر). فرض: امرالزامی; امری که انجام یا ادای آن واجب است. فضله: مدفوع حیوانات. فطر: نخستین روز ماه شوّال و یکی از دو عید بزرگ اسلامی است. فطریه: زکات فطره. فقّاع: آب جو. فقیر: محتاج; کسی که نیازمند تأمین مخارج سال خود و عیالش است و چیزی هم ندارد که به طور روزانه قادر به تأمین هزینه زندگیش باشد. فی سبیل الله: در راه خدا انجام کار خیری که نفعش به عموم مسلمانان برسد مثل ساختن مسجد، پل، جاده و غیره. (ق) قُبُل: پیش (کنایه از عضو جنسی انسان است). قتل: کشتن. قتل نفس محترمه: کشتن کسی که خونش از نظر شرعی محترم است و نباید کشته شود. قرائت: خواندن; خواندن حمد و سوره در نمازهای یومیّه. قروح: دُمَل ها; زخم های چرکین. قریب: نزدیک به واقع و حقیقت. قرینه: نشانه; علامت; همانند. قسم: سوگند; سوگند به یکی از اسامی خداوند برای انجام امور پسندیده یا ترک ناپسند. قصاص: کیفر; نوعی از مجازات است که مشابه با جنایت انجام شده می باشد، مثل اینکه شخصی کسی را عمداً بکشد او را خواهند کشت. قصد اقامه: قصد مسافر به ماندن ده روز یا بیشتر در یک محل. قصد انشاء: تصمیم به ایجاد یک امر اعتباری مانند بیع و شراء و غیره همراه با ادای کلمات مربوطه. قصد وجه: در جایی که مکلّف عمل را با حفظ وصف وجوب و یا استحباب انجام دهد، یعنی بگوید این عمل واجب و یا این عمل مستحب را انجام می دهم. قصد رجاء: در موردی است که مکلّف عمل را به احتمال اینکه به خدا نزیک می کند انجام می دهد. قصد قربت مطلقه: چنانچه مکلّف می داند عملی مورد رضا و قرب خداست ولی نمی داند عنوان آن چیست، مثل اینکه می داند گفتن این جمله در نماز خوب است اما نمی داند استحباب خاص دارد یا به عنوان مطلق ذکر و یا دعا باید خوانده شود. قصد قربت: یعنی کاری را برای خدا انجام دادن. قضا: بجا آوردن عملی که در وقت خاص خود انجام نشده است بعد از آن وقت; قضاوت کردن. قنوت: اطاعت; تواضع در برابر خدا; در رکعت دوم نماز پس از قرائت سوره ها، دست ها را در مقابل صورت قراردادن و ذکر و دعا خواندن. قوی: محکم (کنایه از فتوا) قیام: ایستادن; اقامه نماز. قیام متّصل به رکوع: به نیت رکوع از حالت ایستاده خم شدن و رکن نماز است. قی: استفراغ. قیّم: سرپرست; کسی که براساس وصیّت یا حکم حاکم شرع مسؤول امور یتیم و غیره می شود. (ک) کافر: کسی که به توحید و نبوّت یا هر دوی آنها معتقد نیست، یعنی: 1 - کسی که وجود خدا را انکار می کند. 2 - کسی که برای خدا شریک می تراشد. 3 - کسی که پیغمبری پیغمبر اسلام را قبول ندارد. 4 - کسی که در امور فوق شک دارد. 5 - کسی که منکر ضرورت دین است و انکار او به انکار خدا و رسول(صلی الله علیه وآله)می انجامد. کافر حربی: کافری که با مسلمانان در حال جنگ می باشد و یا در پناه مسلمانان نیست. کافر ذمّی: اهل کتاب که در بلاد اسلامی با شرایط مخصوص اهل ذمّه در پناه حکومت اسلامی قرار گرفته و زندگی می کند. کثیر الشّک: کسی که زیاد به شک می افتد. کشف خلاف شدن: آشکار شدن اشتباه، روشن شدن این که یک عمل درست انجام نشده است. کفّاره: کاری که انسان برای جبران گناهش انجام دهد. کفّاره جمع: کفّاره سه گانه (60 روز روزه گرفتن، 60 فقیر را سیر کردن و بنده ای را آزاد نمودن). کفالت: ضمانت. کفیل: ضامن. کیفیّت: چگونگی. (ل) لازم: واجب; اگر مجتهد دلیل الزامی بودن امری را از ایات و روایات کشف کند و بتواند آن را به شارع نسبت دهد، معمولا تعبیر به واجب می کند. و اگر الزامی بودن آن را به طریق دیگر نظیر ادلّه عقلیّه استفاده کند طوری که استناد آن به شارع میسّر نباشد، معمولا تعبیر به لازم می کند. لازم الوفا بودن: باید به آن عمل شود. لزوجت محل: لغزندگی همراه با چسبندگی که در محلی وجود دارد. لغو: بی فایده; بی معنا; بیهوده. لُقطه: پیدا شده; مال پیدا شده ای که صاحب آن معلوم نباشد. (م) ماترک: آنچه از متوفّی باقی مانده باشد. مال الاجاره: مالی که مستأجر بابت اجاره بپردازد. مال المصالحه: مالی که مورد صلح قرار گرفته است. مالیّت شرعی: چیزهایی که از نظر شارع مقدّس مال محسوب می شود مانند همه اموال مشروع (که ضوابط آن توسّط شارع مقدّس بیان گردیده است). مالیّت عرفی: چیزهایی که از نظر فرهنگ عموم مردم (عرف) مال محسوب می شود، هر چند از نظر دین اسلام مالیّت نداشته باشد، مثل خوک و مشروب. ماه هلالی: گردش ماه به دور زمین، ماه قمری که از ماه محرم شروع می شود و به ماه ذی الحجّه ختم می گردد و در مقابل ماه شمسی است که از فروردین ماه شروع و در اسفند پایان می یابد. مأموم: پیرو; کسی که در نماز به امام جماعت اقتدا نماید. مؤونه: مخارج یا هزینه. مباح: هر فعلی که از نظر شرعی نه پسندیده است و نه ناپسند (در برابر واجب و حرام و مستحب و مکروه). صفحه 542 مبتدئه: زنی که برای اولین بار عادت شود. مبطلات: اموری که باطل کننده عبادت می شود. متعه: زنی که با عقد موقّت به همسری مردی درآمده است. متنجّس: هر چیزی که ذاتاً پاک است و در اثر برخورد با شیء نجس آلوده شده است. متولّی: سرپرست. مثمن: قیمت گذاری شده; فروخته شده; کالایی که در معرض فروش قرار گرفته باشد. مجتهد: کوشا; کسی که در فهم احکام الهی به درجه رسیده و دارای قدرت علمی مناسبی است که می تواند احکام اسلام را از روی کتاب و سنّت استنباط نماید. مجتهد جامع الشرائط: مجتهدی که شرایط مرجعیّت تقلید را دارا می باشد. مجرای طبیعی: مسیر طبیعی هر چیز. مجهول المالک: مالی که معلوم نیست به چه کسی متعلّق است. مجزی است: کافی است ساقط کننده تکلیف است. محتضر: کسی که در حال جان کندن است. محتلم: کسی که در خواب منی از او خارج شده باشد. محذور: مانع; کنار گذاشته شده; آنچه از آن پرهیز گشته است. محرّم (محرّمات): چیزی که حرام است; اولین ماه از سال قمری. مَحْرَم: کسانی که ازدواج با آنها به جهت نسبی و یا سببی و یا شیر خوردن حرام ابدی است مانند: خواهر، مادر، دختر و دخترِ دختر، جدّات، عمّه و عمّات، خاله و خالات، ربائب، مادر زن و مادر او، دختر و خواهر رضاعی، زن پسر، زن پدر و نبیره. مُحرِم: کسی که در حال احرام حج یا عمره باشد. محظور: ممنوع. محفوظ: حفظ شده; نگهداری شده. محلّ اشکال است: اشکال دارد; خلاف احتیاط واجب است (مقلّد می تواند در این مسأله به مجتهد دیگری مراجعه کند). محل تأمّل است: باید احتیاط کرد (مقلّد می تواند در این مسأله به دیگری مراجعه کند). صفحه 543 مخیّر است: فتواست، مقلّد بایستی یکی از دو طرف و یا بیشتر را انتخاب نماید. مخرج بول و غائط: مجرای طبیعی خروج ادرار و مدفوع. مخمّس: مالی که خمس آن پرداخت شده باشد. مُدّ: پیمانه ای که تقریباً ده سیر گنجایش داشته باشد (750 گرم). مدّعی: خواهان ; کسی که برای خودش حقّی قائل است. مذی: رطوبتی که پس از ملاعبه از انسان خارج گردد. مرتد: مسلمانی که منکر خدا و رسول یا حکمی از ضروریّات دین شده که انکارش به انکار خدا و رسول باز گردد. مرتدّ فطری: کسی که از پدر یا مادر مسلمان متولّد شده و خودش نیز مسلمان بوده و سپس از دین خارج شده است. مرتدّ ملّی: کسی که از پدر و مادر غیر مسلمان متولّد شده ولی خودش پس از اظهار کفر مسلمان شده و مجدّداً کافر گردیده است. مرجوح (مرجوح شرعی): چیزی که کراهت شرعی داشته باشد. مردار: حیوانی که خود به خود مرده و یا بدون شرایط لازم کشته شده باشد. مزارعه: قراردادی که بین مالک زمین و زارع منعقد می شود که براساس آن مالک درصدی از محصول زراعی را صاحب می شود. مس: لمس کردن. مسّ میت: لمس کردن انسان مرده. مساقات: آبیاری کردن; قراردادی بین صاحب باغ و باغبان که براساس آن باغبان در برابر آبیاری و تربیت درختان، حقّ استفاده از مقدار معیّنی میوه باغ را پیدا می کند. مستحاضه: زنی که در حال استحاضه باشد. مستحب: پسندیده; مطلوب; چیزی که مطلوب شارع است ولی واجب نیست; هر حکم شرعی که اطاعت آن موجب ثواب است ولی مخالفت آن عقاب ندارد. مستطیع: توانا; کسی که امکانات و شرائط سفر حج را دارا باشد. مستهلک: از میان رفته; نابود شده; نیست شده. مسح: دست کشیدن بر چیزی; دست کشیدن به فرق سر و روی پاها با رطوبت باقیمانده از شستشوی صورت و دست ها در وضو. مسکین: بیچاره; مفلوک; کسی که از فقیر هم سخت تر می گذراند. مسکرات: چیزهای مست کننده. مشقّت: سختی; رنج; دشواری. مصالحه: سازش; آشتی. مصو نیّت: آسیب ناپذیری. مضطر: ناچار; ناگزیر. مضطربه: زنی که عادت ماهیانه اش بی نظم است. مضمضه: چرخانیدن آب در دهان. مضیقه: تنگدستی; تنگنایی. مطهّرات: پاک کننده ها. مظالم: چیزهایی که در ذمّه انسان است ولی صاحب آن معلوم نیست و یا دسترسی به آن ممکن نمی باشد، مانند اینکه شخصی یقین دارد در زمان طفولیّت به صورت غیر مجاز در مال کسی تصرّف نموده و در اثر تصرّف ضرری به صاحب آن رسیده است، اکنون برای اینکه یقین به برائت ذمّه خود پیدا کند، لازم است مقداری از مال خود را از طرف صاحب مال به عنوان مظالم با اجازه مجتهد جامع الشرایط به فقیر پرداخت نماید. معامله غرری: معامله ای است که اوصاف کالای مورد معامله (مبیع) به صورت کامل مشخّص نباشد مثل اینکه شخصی خانه ای را که اصلا ندیده است و از خصوصیات آن اطلاع ندارد بخرد یا بفروشد، و این نوع معامله کلا باطل است. معرض: برای عموم نشان دادن; در دیدِ همگان قرار دادن. معهود: شناخته شده; معمول و متداول; آنچه به طور ضمنی مورد قبول باشد. مفطِر: چیزی که روزه را می شکند. مفلّس: کسی که دارائیش کمتر از بدهکاریش می باشد. و از طرف حاکم شرع از تصرف در اموالش منع شده است. مقاربت: نزدیکی کردن; آمیزش جنسی. مقرّرات شرعیه: آنچه از طرف خداوند به عنوان تکلیف شرعی معیّن گردیده است. مکروه: ناپسند; نامطلوب; آنچه انجام آن حرام نیست ولی ترکش اولی است. مکلّف: هر انسانی که بالغ و عاقل است. ملاعبه: بازی کردن; معاشقه کردن. ممیّز: خردسالی که خوب و بد را تمیز می دهد. منذورله: کسی که به نفع او نذر شده است مثل امام(رحمه الله). منعزل: خود به خود برکنار شده. موازین شرعیّه: معیارهای شرعیّه. موالات: پشت سر هم; پیاپی انجام دادن. موجر: اجاره دهنده. مورد اشکال است: خلاف احتیاط است; در این مورد می توان به مجتهددیگر مراجعه کرد. موقوفٌ علیهم: کسانی که به نفع آنها وقف شده است. موقوفه: وقف شده. موکّل: وکیل کننده. منع کردن: جلوگیری کردن; بازداشتن. میّت: مرده; جسد بی جان انسان. (ن) ناسیه: زنی که وقت عادت ماهیانه خود را از یاد برده است. نافله: نماز مستحبّی. نری: بیضه. نبش قبر: شکافتن قبر. نصاب: حدّ مشخّص; حد یا مقدار معیّن. نصاب زکات: حدّ مشخّصی که برای هر یک از موارد وجوب زکات در نظر گرفته شده است. نظر به ریبه: نگاه کردن به گونه ای که موجب تحریک شهوت شود; نگاهی که موجب فتنه شود. نجس: پلید; ناپاک. نفاس: خونی که پس از زایمان از رحم زن خارج می گردد. نکاح: ازدواج کردن; زناشویی. نماز آیات: دو رکعت نماز مخصوص که در مواردی نظیر زلزله و کسوف و خسوف واجب است. نماز احتیاط: نماز بدون سوره ای که برای جبران رکعات مورد شک بجا آورده می شود. نماز استسقاء: نمازی که با کیفیت مخصوص برای طلب باران خوانده شود. نماز جماعت: نماز واجبی که دو نفر یا بیشتر با امامت یکی از آنها بجا می آوردند (در نماز جمعه حدّاقل جماعت 5 نفر است). نماز جمعه: دو رکعت نماز مخصوص که در زوال جمعه به جای نماز ظهر و به طور جماعت برگزار می گردد و با کمتر از 5 نفر انجام پذیر نیست. نماز خوف: نماز یومیّه انسان در حال جنگ و امثال آن که با کیفیت مخصوص و به طور شکسته بجا آورده شود. نماز شب: هشت رکعت نماز مستحبّی که به صورت 4 نماز دو رکعتی در ثلث آخر شب گزارده می شود. نماز شفع: دو رکعت نماز مستحبّی که پس از هشت رکعت نافله های شب، پیش از نماز وتر گزارده می شود. نمازطواف: دورکعت نمازمخصوص که در مراسم حجوعمره پس ازطواف گزارده می شود. نماز عید: دو رکعت نماز مخصوص که روز عید فطر و قربان می خوانند. نماز غفیله: دو رکعت نماز مخصوص که پس از نماز مغرب تا وقتی که سرخی مغرب از بین نرفته مستحب است. نماز قصر: نماز کوتاه; نمازهای چهار رکعتی که در سفر دو رکعت خوانده می شود. نماز قضا: نمازی است که به جای نمازهای فوت شده گزارده می شود. نماز مسافر: نماز کوتا; نمازهای چهار رکعتی که مسافر باید در سفر دو رکعتی بجا آورد. نماز مستحب: هر نمازی که بجا آوردن آن پسندیده است ولی واجب نیست. نماز میّت: نماز مخصوصی که باید بر جنازه مسلمان خوانده شود. نماز واجب: نمازی که بجا آوردن آن بر هر مکلّفی لازم است و اقسام آن عبارت است از: 1 - نمازهای یومیّه; 2 - نماز آیات; 3 - نماز میّت; 4 - نماز طواف; 5 - نماز قضای پدر و مادر; 6 - نمازی که انسان با نذر و عهد و قسم بر خود واجب کرده است. نماز وتر: یک رکعت نماز که پس از نماز شفع خوانده می شود و آخرین رکعت از نماز شب محسوب می گردد. نماز وحشت: دو رکعت نماز که برای شب اوّل قبر متوفّی خوانده می شود. نماز یومیّه: نماز روزانه; نمازهای واجب در هر شبانه روز که مجموعاً 17 رکعت است. نوافل یومیّه: نمازهای مستحبّی روزانه که هر شبانه روز 34 رکعت و در جمعه 38 رکعت است. نهی از منکر: بازداشتن دیگری از هر عملی که به حکم شارع ناپسند است. نیّت: قصد; تصمیم به انجام عمل دینی با هدف تقرّب به خداوند. (و) واجب: هر امری که انجام آن از نظر شرع الزامی و اجباری است. واجب تعبّدی: واجبی که در انجام آن قصد قربت لازم است (عبادات) واجب تعیینی: واجبی که به طور مشخّص وجوب به آن تعلّق گرفته است مانند نماز، روزه و حج. واجب توصلی: واجبی که قصد قربت لازم ندارد، مانند ادای دین کردن و جواب سلام دادن و شستن لباس و بدن برای نماز. واجب تخییری: امری که وجوب بین آن و دیگری دوران دارد، مانند کفّاره روزه که مخیّر است بین سه امر: 1 - آزاد کردن بنده; -2 شصت روز روزه گرفتن; 3 - شصت مسکین را اطعام کردن. واجب عینی: واجبی که برهر فردی با قطع نظر از دیگران واجب است، مانند نماز و روزه. واجب کفایی: واجبی که اگر کسی آن را انجام دهد از دیگران ساقط می شود، مانند غسل و سایر تجهیزات میّت که بر همه واجب است ولی وقتی که عدّه ای اقدام کنند، از دیگران ساقط می شود. واجب معلّق: واجبی که زمان وجوب آن (حال) و زمان واجب (آینده) یعنی وجوبش فعلی است ولی واجب را باید در شرایط مشخّصی انجام داد مانند وجوب حج پس از تحقّق شرایط استطاعت یعنی کسی که مستطیع شد حج بر او واجب است ولی باید صبر کند تا ایّام مخصوص حج فرا رسد و آنگاه عمل نماید. واجب منجّز: واجبی است که زمان وجوب و واجب یکی است، مانند روزه که در همان وقتی که واجب می گردد در همان وقت هم باید آن را انجام داد. واجب مطلق: واجبی که در هر شرایطی وجوب دارد، مانند نماز. واجب مشروط: واجبی که تنها در شرایط خاصّی واجب می گردد، مانند حج که تنها با شرط استطاعت واجب می شود. واجب موسّع: واجبی است که وقت انجام آن وسیع است، مانند نماز ظهر و عصر که از ظهر تا غروب وقت دارد. واجب مضیّق: واجبی است که دارای وقت مشخّص و محدود است، مانند روزه گرفتن در ماه رمضان. وارث: کسی که ارث می برد. واقف: وقف کننده. وثیقه: سپرده; گرویی. وجه: صورت; دلیل; عنوان. ودی: رطوبتی که گاهی پس از خروج بول مشاهده می شود. ودیعه: امانت. وذی: رطوبتی که گاهی پس از خروج منی مشاهده می شود. وصل به سکون: حرکت آخر کلمه ای را انداختن وبدون وقف آن را به کلمه بعد چسباندن. وصی: کسی که مسؤول انجام وصیّتی شود. وصیّت: سفارش; توصیه هایی که انسان برای کارهای پس از مرگش به دیگری می کند. وضو: شستن صورت و دست ها و مسح سر و پاها برای برپا داشتن نماز. وضوی ارتماسی: وضویی که انسان به عوض آنکه آب را روی صورت و دست هایش بریزد، صورت و دست هایش را در آب فرو می برد و در حال فروبردن یا بیرون آوردن آن قصد وضو می کند. وضوی ترتیبی: وضویی که انسان با ریختن آب به قصد وضو روی صورت و دست هایش آنها را می شوید. وضوی جبیره: آن است که در محل وضو، جبیره باشد. وطن: جایی که انسان برای اقامت و زندگی دائمی خود اختیار کند. وطی: لگدمال کردن; کنایه از عمل جنسی است. وقف به حرکت: در حین ادای حرکت آخرین حرف یک کلمه بین آن و کلمه بعد فاصله انداختن. وکیل: نماینده; کسی که از طرف شخصی اختیار انجام کاری را داشته باشد. ولایت: سرپرستی; صاحب اختیار بودن. ولیّ (یا قیّم): کسی که به دستور شارع مقدّس سرپرست دیگری است مانند پدر و پدربزرگ و مجتهد جامع الشرایط. (ه) هبه: بخشش. هدم: ویرانی. هدیه: تحفه; ارمغان. (ی) یائسه: زنی که سنّش به حدّی رسیده که دیگر عادت ماهیانه نمی شود.