تسبیح
تَسْبیح، پاک و منزه دانستن خدا از آنچه شایسته او نیست؛ یاد کردن خداوند به پاکی.
بلی، در مواردی که جلوی نمازگزار صف جماعت یا دیوار نباشد و جلوی او معرض عبور و مرور باشد، مستحب است چیزی مانند تسبیح یا عصا و امثال آن جلوی مهر و سجاده خود بگذارند تا اگر عبور و مروری صورت گرفت، بین او و مرورکننده فاصله و حائلی باشد و همینطور است اگر جلوی او شخصی حضور داشته باشد که در این صورت نیز مستحب است چیزی جلوی مهر و سجاده خود بگذارند.(1)