جواز شرعی
منظور از اباحه شرعی، حکم شارع به یکسان بودن مصلحتِ فعل و ترک چیزی است.
احتیاط این است که این گونه شرط کند که وقتی عارضی پیش آمد، بتواند اعتکاف را رها کند و در این صورت فرقی بین عارض عادی و غیر آن نیست. این گونه شرط، مشروع و جایز است و در این حکم، فرقی میان روز اول و دوم و سوم نیست و باز فرقی میان اعتکاف واجبِ غیر معیّن و اعتکاف مستحب نیست؛ ولی در اعتکاف واجبِ معیّن نمیشود این گونه شرط کرد. البته این که شرط کند منافی اعتکاف (مانند جماع) را در حال اعتکاف انجام دهد، صحیح نیست.