توجه به چند نکته لازم است:
1- قرآن بنا ندارد که برای هر بهانه جویی پاسخ داشته باشد. بلکه تنها راه را به طور روشن بیان می کند و بعد از تفصیل ، سخن را کافی می داند. و در این مساله نیز، حقیقت چنان روشن است که نیاز به بیان دیگری نبوده است.
قرآن لج بازی و بهانه گیری عده ای را بی پایان می داند:
(وَ لَوْ أَنَّنا نَزَّلْنا إِلَیْهِمُ الْمَلائِکَةَ وَ کَلَّمَهُمُ الْمَوْتی وَ حَشَرْنا عَلَیْهِمْ کُلَّ شَیْ‌ءٍ قُبُلاً ما کانُوا لِیُؤْمِنُوا إِلاَّ أَنْ یَشاءَ اللَّهُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ؛[انعام/111] و اگر ما فرشتگان را بر آنها نازل کرده بودیم و مردگان با ایشان سخن می گفتند و هر چیزی را دسته دسته نزد آنان گرد می آوردیم، باز هم ایمان نمی آوردند، مگر اینکه خدا بخواهد. و لیک بیشترشان جاهلند.)
و در مقابل این عده، حتی پیامبر خدا (ص) نیز به درخواست معجزه و نظیر آن بی اعتنایی می کند مثل آنجایی که از پیامبر (ص) می خواهند که قربانی او سوزانده شود:
(الَّذِینَ قَالُواْ إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَیْنَا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتیَ یَأْتِیَنَا بِقُرْبَانٍ تَأْکُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جَاءَکُمْ رُسُلٌ مِّن قَبْلیِ بِالْبَیِّنَاتِ وَ بِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ؛[آل عمران/183] کسانی گفتند: ما را با خدا عهدی است که به هیچ پیامبری ایمان نیاوریم، مگر برای ما قربانیی بیاورد که آتش آن را بخورد. بگو: پیش از من پیامبرانی با معجزه ها و آنچه اکنون می خواهید آمده اند، اگر راست می گویید، چرا آنها را کشتید؟)
2- خدای تعالی وعده داده است که قرآن را از تحریف حفظ کند:
(إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ؛[حجر/9] ما قرآن را خود نازل کرده ایم و خود نگهبانش هستیم.)
و خدای تعالی امور را از طریق اسباب و عللش انجام می دهد و بیان صریح نام امامان در قرآن، انگیزه دست بردن در قرآن را بیشتر می کرده است. در حالی که نبودن نام ائمه، منافقین را از تحریف لفظی منصرف می کرده تا با هزینه ای کمتر به تحریف معنوی اقدام کنند و در نتیجه در تمام طول تاریخ، راه برای جویندگان واقعی روشن می ماند. به عنوان نمونه، آیه تطهیر در میان آیات مرتبط با زنان پیامبر (ص) بیان شده و عده ای تصور کرده اند که می توانند این آیه را به عنوان یکی از فضائل همسران پیامبر(ص) مطرح کنند و حقیقت را درباره اهل بیت کتمان کنند. در حالی که استفاده آیه از الفاظ و ضمایر مذکر، حقیقت را برای چشمان باز به تصویر می کشاند:
(وَ قَرْنَ فی بُیُوتِکُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِیَّةِ الْأُولی وَ أَقِمْنَ الصَّلاةَ وَ آتینَ الزَّکاةَ وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً[احزاب/33] و در خانه های خود بمانید، و همچون دوران جاهلیّت نخستین (در میان مردم) ظاهر نشوید، و نماز را برپا دارید، و زکات را بپردازید، و خدا و رسولش را اطاعت کنید خداوند فقط می خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دور کند و کاملًا شما را پاک سازد.)
3- همانگونه که سابقه کفار در قرآن ترسیم شده، بهانه جویی هرگز تمام نمی شود و آن که نخواهد حقیقت را قبول کند، در مقابل واضح ترین دلایل نیز، راه انکار را ادامه می دهد. فرعون، معجزات الهی را می دید، اما همچنان به کفر ادامه می داد، تا آنجا که دریای شکافته شده، مانع جنگ او علیه موسی (ع) نشد! ماه دو پاره شده، معجزه ای قاطع بود، اما آنکه نخواهد آن را بپذیرد، به راحتی اتهام سحر می زند و از کنار آن می گذرد. در واقع می توان گفت: آنکه خود را به خواب زده، هرگز بیدار نخواهد شد.
اگر قرآن اسم ائمه را نیز ذکر می کرد، باز راه برای بهانه جویی باز بود. عده ای آن اسم ها را به دیگران نسبت می دادند و حتی می توانستند در مورد ائمه بعدی، آن اسم ها را از ابتدا بر روی فرزندان خود بگذارند، تا مانع حق شوند، همانگونه که عده زیادی به مهدی نامیده شدند، تا به بیراهه کشاندن مهدویت اقدام کنند.
در حالی که قرآن بهترین راه را انتخاب کرده است و به جای ذکر یک نام، به ذکر اوصاف و شرایطی پرداخته، که دیگران نمی توانند انحصار آن اوصاف و شرایط درباره اهل بیت (ع) را به طور کامل کتمان کنند. مانند ماجرای اعطای انگشتر توسط حضرت علی (ع) که بسیاری از اهل سنت به شان نزول آیه درباره حضرت علی (ع) اعتراف کرده اند:
(إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ[مائده/55] سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده اند همانها که نماز را برپا می دارند، و در حال رکوع، زکات می دهند)
