نخست باید گفت؛ در ارتباط با تاریخ ولادت، مدت امامت و شهادت امامان(ع) نقل‌های مختلف وجود دارد که ما در این‌جا تنها به نقل‌های مشهور بسنده کرده و از دیگر اقوال صرف نظر می‌کنیم.
1. امام علی(ع)
تاریخ ولادت: روز جمعه سیزدهم ماه رجب؛ پس از سی سال از عام الفیل، برابر با 23 قبل از هجرت.
مدت امامت: دوران امامت علی(ع) پس از پیامبر گرامی اسلام(ص) سی سال بود که بیست و چهار سال و شش ماه از این مدت را آن‌حضرت نمی‌توانست دخالتی جدی در کارها و احکام اسلام بنماید و همواره مدارا می‌کرد. و پنج سال و شش ماه دیگر را [نیز که خود بر سر کار آمد] گرفتار جنگ با منافقان بود.
تاریخ شهادت: 21 ماه رمضان سال 40 ه.ق.[1]
2. امام حسن مجتبی(ع)
ولادت: نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری.
مدت امامت: از زمان شهادت پدرش، امیرالمؤمنین علی(ع)، در رمضان سال چهلم تا ماه صفر سال 50 هجری، به مدت 10 سال. از این مدت، هفت ماه و 24 روز را عهده‌دار امر خلافت ظاهری مسلمانان بود و سپس طی صلحی، آن‌را به معاویة بن ابی سفیان واگذار کرد.
شهادت: 28 صفر سال 50 ه.ق.[2]
3. امام حسین(ع)
ولادت: سوم ماه شعبان سال چهارم هجری. همچنین گفته‌اند: در شب پنجم شعبان سال چهارم هجری در مدینه متولد شد.
مدت امامت: ده سال و چند ماه یا 11 سال.
شهادت: دهم ماه محرّم سال 61 ه.ق.[3]
4. امام سجاد(ع)
ولادت: نیمه ماه جمادی الآخر و یا در نهم یا پنجم یا هفتم ماه شعبان سال 38 و یا 36 ه.ق.
مدت امامت: 34 سال.
شهادت: 12 محرّم سال 95 ه.ق.[4]
5. امام باقر(ع)
ولادت: اول ماه رجب یا سوم صفر سال 57 ه.ق.
مدت امامت: 18 یا 19 سال.
شهادت: هفتم ماه ذی حجه یا ربیع الاول سال 114 ه.ق.[5]
6. امام صادق(ع)
ولادت: 17 ربیع الاول سال 83 ه.ق.
مدت امامت: 34 سال.
شهادت: نیمه ماه رجب و یا شوّال سال 148 ه.ق.[6]
7. امام کاظم(ع)
ولادت: هفتم ماه صفر سال 128 ه.ق.
مدت امامت: 35 سال.
شهادت: ماه رجب سال 183 ه.ق.[7]
8. امام رضا(ع)
ولادت: یازدهم ذی قعده سال 148 ه.ق.
مدت امامت: 20 سال.
شهادت: سال 203 ه.ق.[8]
9. امام جواد(ع)
ولادت: هفدهم ماه رمضان و یا پانزدهم ماه رجب سال 195ه.ق.
مدت امامت: 17 سال.
شهادت: ماه ذی القعده سال 220 ه.ق.[9]
10. امام هادی(ع)
ولادت: پانزدهم ماه ذی حجه سال 212 ه.ق.
مدت امامت: 33 سال.
شهادت: سوم ماه رجب سال 254 ه.ق.[10]
11. امام حسن عسکری(ع)
ولادت: هشتم ربیع الثانی سال 232 ه.ق.
مدت امامت: 6 سال.
شهادت: هشتم ربیع الاول سال 260 ه.ق.[11]
12. امام مهدی(عج)
ولادت: پانزدهم شعبان سال 255 ه.ق.[12]
امام مهدی(عج)، به عنوان آخرین حجّت کامل حق، متولد شده‌اند و وجود و حضور دارند، اما در پرده غیبت بسر می‌برند و مسلمانان منتظر ظهور او هستند. امام مهدی(ع) در صحنه حاضر و با مردم ارتباط دارد، ولی آنان از تشخیص و تطبیق نام و عنوان امام بر او محروم‌اند. به دیگر سخن؛ گونه‌ای از احتجاب (پرده بر چهره داشتن) یک‌سویه در کار است، و مردم آگاهانه و آشکارا با او ارتباط ندارند؛ اما او آنان را می‌بیند و می‌شناسد و با ایشان داد و ستد می‌کند.[13] [1] . شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 1، ص 5 و 9، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 306 و 309، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1417ق؛ ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، ج 42، ص 571، بیروت، دار الفکر، 1415ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 35، ص 8، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1363ش. [2] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 5؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 402 - 403؛ کرکی حائری، سید محمد، تسلیة المجالس و زینة المجالس، ج 2، ص 31، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیة، چاپ اوّل، 1418ق؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج 1، ص 486، قم، منشورات الرضی، چاپ اول، 1421ق؛ ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، ج 2، ص 60، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1415ق. [3] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 27؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 420؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 1، ص 463، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ امین عاملی، سید محسن، أعیان الشیعة، ج 1، ص 578، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، 1406ق. [4] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 138؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 480 - 481؛ فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 1، ص 456، قم، انتشارات دلیل ما، چاپ اول، 1423ق؛ شافعی ایجی، احمد بن جلال الدین، فضائل الثقلین من کتاب توضیح الدلائل علی ترجیح الفضائل، ص 538، تهران، المجمع العالمی للتقریب بین المذاهب الإسلامیة(المعاونیة الثقافیة)، چاپ اوّل، 1428ق.
. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 138. [5] . إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 498؛ الکافی، ج 1، ص 497؛ مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج 4، ص 210؛ شافعی، محمد بن طلحه، مطالب السئول فی مناقب آل الرسول، ص 277، بیروت، البلاغ، چاپ اول، 1419ق. [6] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 180؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 1، ص 514؛ روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 1، ص 479؛ مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج 4، ص 279 – 280. [7] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 215؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 6؛ کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج 2، ص 747. [8] . الکافی، ج 1، ص 486؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 247. [9] . الکافی، ج 1، ص 486؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 273؛ مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 4، ص 379؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 91. [10] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 297؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 109؛ مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 4، ص 401. [11] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 313؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 131. [12] . الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 339؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 214. [13] . ر. ک: «علت غیبت امام مهدی(عج)»، سؤال 1777؛ «حضرت مهدی(عج) در قرآن»، سؤال 1409؛ «امام مهدی(عج) از نظر شیعه»، سؤال 168.
