آیا توسل جستن به پیامبر (ص) یا ائمه (علیهم السلام) جایز است؟

همان طور که در محل خود اثبات شده است، توسل از مسائل اجماعی بین تمام مسلمین است. و تنها حزب سیاسی وهابیت با آن مخالفت می کند. البته در بعضی از نوشته ها، وهابیون نیز مصادیق بسیاری از توسل را جایز می شمارند و توسل به مرده را عملی خلاف می دانند!
اما در بعضی موارد، وهابیون بی سوادتر ، (به قول معروف) آش را چنان شور می کنند که خود آشپز نیز نمی تواند آن را بخورد!

انکار توسل، انکار صریح آیه قرآن است.
وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً؛[نساء/64] و اگر این مخالفان، هنگامی که به خود ستم می‌‌کردند (و فرمانهای خدا را زیر پا می‌‌گذاردند)، به نزد تو می‌‌آمدند و از خدا طلب آمرزش می‌‌کردند و پیامبر هم برای آنها استغفار می‌‌کرد خدا را توبه پذیر و مهربان می‌‌یافتند.
در این آیه صریحا، پیامبر (ص) و عمل او وسیله ای برای بخشش گناهکاران خوانده شده است.

قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئینَ * قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ؛[یوسف، آیات 97 و 98] گفتند: (پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه، که ما خطاکار بودیم!)* گفت: (بزودی برای شما از پروردگارم آمرزش می‌طلبم، که او آمرزنده و مهربان است!)
در این آیات نیز، حضرت یعقوب، وسیله ای برای بخشش و مغفرت فرزندان خود معرفی شده است.

حال چگونه می توان آیات به این صراحت را انکار کرد و توسل به هر شکلی را غیر جایز خواند؟ آیا این اوج بی سوادی نیست که عده ای توسل را شرک می خوانند؟ آیا پیامبر اسلام (ص) مشرک بودند یا حضرت یعقوب؟(نعوذ بالله)  یا اینکه خدا دستور به انجام شرک داده است؟
البته از سویی نیز واضح است که اگر برای اصلاح خطای فاحش خود بخواهند بین توسل در زمان حیات اولیاء با زمان بعد از حیاتشان فرق بگذارند، باز هم خطای فاحششان جبران نخواهد شد!
چون چگونه می توان پذیرفت که شرک در زمان حیات پیامبر (ص) جایز بوده و بعد از مرگشان، حرام شده؟ آیا شرک می تواند زمانی جایز باشد؟ یا اینکه کسانی که توسل را شرک می خوانند، اندک اطلاعی از قرآن ندارند.

بگذریم از اینکه شیعه به کسانی توسل می کند که زنده هستند. امام زمان (عج)حی و حاضر هستند و باقی ائمه نیز به تصریح قرآن زنده هستند، هر چند که نادانان درک نکنند:
وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی‌ سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ؛[آل عمران/169] هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌‌شوند.