بهشت رفتن دو شرط دارد که در قرآن بیان شده است. ایمان و عمل صالح
وَ بَشِّرِ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ (25 بقره) به کسانی که ایمان آورده، و کارهای شایسته انجام داده‌اند، بشارت ده که باغهایی از بهشت برای آنهاست.
و کسانی که شما به آنها اشاره نموده اید، در هر دو جزء مشکل دارند. چون منظور از ایمان، صرف لقلقه بودن ذکر خدا بر زبان نیست. و الا بت پرستان مکه نیز به الله معتقد بودند و برای تقرب به الله، بت ها را می پرستیدند:
وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَی اللَّهِ زُلْفی (3 زمر) آنها که غیر خدا را اولیای خود قرار دادند و دلیلشان این بود که: (اینها را نمی‌پرستیم مگر بخاطر اینکه ما را به خداوند نزدیک کنند).
و عمل صالح نیز تشکیل شده از دو جزء، حسن فعلی و حسن فاعلی است. و نباید تصور کنیم هر کاری که به قصد نیک انجام می شود، نیک است. مانند کسی که سیب می دزدید و بعد آن را انفاق می کرد که به خیال خودش کار نیکی کرده بود و با این حساب حتما حسن فاعلی (نیت خوب) داشته است اما امام صادق(ع) به شدت او را مذمت می کنند. [1]
هر چند باید بگوییم این عده حسن فاعلی نیز ندارند و همان گونه که قرآن قصد واقعی این عده را بیان نموده است از این گونه ترورها، چیزی جز دنیا نمی خواهند.
وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقی إِلَیْکُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِناً تَبْتَغُونَ عَرَضَ الْحَیاةِ الدُّنْیا (نساء 94) و بخاطر اینکه سرمایه ناپایدار دنیا (و غنایمی) به دست آورید، به کسی که اظهار صلح و اسلام می‌کند نگویید: مسلمان نیستی
در نهایت اگر بخواهیم بسیار خوش بین باشیم، این عده فراتر از خوارج نیستند! آیا کسی می تواند تصور کند که خوارج بهشتی بوده اند؟!
پیامبر (ص) حال خوارج را پیشگویی کرده و می فرمایند یاران ذو الثدیه (خوارج) همانند بیرون آمدن تیر از کمان از دین بیرون می‌روند. [2]
همچنان که در روایت دیگری، حال اخروی آنها بیان شده است که: خوارج سگ های اهل جهنم هستند. [3]
و در پایان ذکر این روایت نیز به جاست که پیامبر (ص) می فرمایند: زمانی فرا می رسد که در بین امتم گروهی بیایند که خوب سخن گویند، امّا کردارشان بسیار زشت است. دیگران را به کتاب خدا فرا می خوانند، امّا هیچ آگاهی ای از آن ندارند [4]
[1]: رک: الإحتجاج علی أهل اللجاج، ج2، ص369
[2]: الخصال، ج2، ص 574
[3]: بحارالانوار، ج 33، ص 326
[4]: بحار الانوار، ج18، ص123
