فلسفه قربانی کردن چیست؟

در فلسفه قربانی کردن، نکته مهمی قابل توجه است که شاید غالباً مورد عنایت قرار نمی گیرد و آن اینکه قلمرو معرفت انسان نسبت به مصالح امور محدود است. هنگامی که ابراهیم (ع) مورد خطاب قرار گرفت که برو فرزندت را بکش، از خدا نپرسید که برای چه بکشم؟ علت کار را نپرسید. بلکه هر چه خدا گفت همان را انجام داد. بنابراین وقتی انسان کاری را در راه خدا انجام می دهد ضرورتی ندارد فلسفه اش را بداند. یکی از راز و رمزهای حج این است که بر اساس سخنان امیرالمومنین (ع)، خدا بندگانش را امتحان می کند. فرموده است دور این سنگ بگردید، یا به آنجا سنگ بزنید، چرا؟ جواب این است که خدا گفته است و چون او گفته، حتماً یک مصلحتی دارد. مسئله این است که خدا دستور به انجام کار داده است و باید عمل شود. زیرا انسان به راز و رمز همه چیز آگاه نیست. وقتی خدای حکیم و علیم دستوری داد، حتماً به مصلحت فرد است و باید اجرا شود. باید با جان و دل انجام دهد مثل حضرت ابراهیم (ع). این خود یک پیام معرفت شناسی است که قلمرو معرفت انسان محدود است، انسان نمی تواند به راز و رمز همه چیز پی ببرد، اگر خداوند متعال دستوری برای اجرای آن داد چون و چرا نباید کرد. البته انسان هر چه در دستورات خداوند تأمل بیشتری کند، راز و رمز آن بیشتر کشف می شود ولی معنایش این نیست که اگر انسان در یک جا فلسفه دستوری را نتوانست بفهمد، از انجام آن سرباز بزند. معرفتی که انبیاء ( علیهم السلام) نسبت به حق تعالی داشتند ، ایجاب می کند که در اوامر او چون و چرا نکنند و به محض دریافت دستور بالفور اجرا کنند ، اطاعت محض حضرت ابراهیم در برابر امر حق تعالی روحیه توحید و معرفت را در ما زنده می کند و یادآوری می کند که انسان در مقابل ذات حق تعالی ذره ای اراده ندارد و ممکن نیست از تحت اراده خداوند خارج بشود.