برگزار کردن جشن به مناسبت نهم ربیع الاول ( عیدالزهرا س ) به دو جهت می‌تواند باشد:
نخست آنکه سالروز به امامت رسیدن حضرت ولی عصر امام زمان(عج) است.زیرا هشتم ربیع الاول روز شهادت امام حسن عسکری (ع) است و از آن به بعد امامت به عهده امام زمان حضرت ولی عصر(عج) سپرده می‌شود. شیعیان برای به امامت رسیدن امام زمان خشنودند و جشن می‌گیرند. با این کار یک نوع ابراز احساسات و عرض ارادت نسبت به آن وجود شریف و مادر بزر گوارش حضرت زهرا (س) می‌کنند.
دومین مناسبت که به اشتباه وغلط بین مردم مشهور گشته گفته می شود این روز سالروز قتل خلیفه دوم ، عمربن خطاب است که این سخن بدون مستند تاریخی و دلیل معتبر است. زیرا طبق منابع تاریخی فریقین (شیعی و سنی) عمر بن خطاب در روز بیست و سوم ذی الحجه ترور شد و پس از سه روز یعنی اواخر ذی الحجه درگذشته است . بنابر این ، این نظر که او در نهم ربیع الاول به قتل رسیده فاقد دلیل معتبر است.(1)
بسیاری از بزرگان شیعه براین اتفاق نظر دارند که تاریخ قتل خلیفه دوم 26 یا 29 ذی الحجة سال 23 ه .ق است.
شیخ مفید در کتاب ( مسار الشیعه ) آورده است:
در روز بیست و ششم ذی الحجة سال 23 هجری عمر بن خطاب مجروح گردید و در بیست و نهم ماه درگذشت.(2)
هم چنین شیخ ابراهیم بن علی کفعمی در کتابی معروف به مصباح آورده است:
باید دانست که قتل خلیفه دوم در 26 ذی الحجة سال 23 ه .ق واقع شده است . این مطلبی است که صاحبان کتاب های ( طبقات )، ( مسار الشیعه )، و ....بر آن تصریح نموده اند، بلکه اجماع شیعه و اهل تسنن نیز بر این است.(3)
حتی مرحوم علامه مجلسی که خود نظریۀ نهم ربیع را نقل کرده است، می‌نویسد: اینکه گفته‌اند قتل عمر در ماه ذیحجه بوده، بین فقهای شیعۀ امامیه مشهور است. (4)
گذشته از این نکته تاریخی ، خلیفه دوم در هر تارخی به قتل رسیده باشد ، برپایی مراسم جشن و سرور به این متسبت از اشتباهات فاحش و خطاهای بزرگ به شمار می رود .
نه تنها در شرایط کنونی بلکه در دوران ائمه معصومین نیز چنین مواردی که در سالروز قتل عمر برنامه و جلسه شادمانی برپا کنند، گزارش نشده است . شیعیان نیز چنین برنامه‌ای نداشته‌اند. چنانچه برخی از شیعیان و نزدیکان ائمه به ناسزاگویی به خلفا می‌پرداختند، اهل بیت با آنان برخورد می‌نمودند.
بر گزاری این مراسم امروزه از طرف عده ای بعضا همراه با کارهای زشت همراه است که مطمئناً بر خلاف دین اسلام و توصیه ائمه اهل بیت (ع) است.
امروزدنیای اسلام بیش از همه زمان‌ها به اتحاد و انسجام مسلمانان نیاز دارد، شایسته نسیت که ما شیعیان با برپایی چنین مراسمی دامنه اختلافات را گسترده‌تر و فاصله میان مسلمانان را بیشتر نماییم.
وحدت و انسجام اسلامی از برترین نعمت‌های خدادادی است، همان گونه که امیرالمؤمنین فرمود: خداوند بر این امت منت نهاده و بین آنها الفت و اتحاد ایجاد کرده که در سایة آن زندگی کنند. به کنف حمایت آن پناهنده شوند. این نعمتی است که احدی نمی‌تواند بهایی برایش بگذارد. زیرا از هر بهایی گران‌قدرتر و از هر چیز پر ارزشی با ارزش‌تر است.(5)
برپایی چنین جلساتی با هر عنوان آتش دشمنی اهل سنت را برمی‌افروزد . آنان را نیز به مقابله به مثل و توهین و هتک حرمت به مقدسات شیعه و احیاناً تعرض به جان شیعیان وا می‌دارد که این قطعاً مورد رضایت امام زمان (عج) نیست.
پی‌نوشت ها:
1. مروج الذهب و معادن الجوهر،علی بن حسین مسعودی، ج 2، ص 321، ناشر دار الهجرة، مکان نشر: قم،سال چاپ: 1409، نوبت چاپ دوم؛ الطبقات الکبری،ابن سعد کاتب واقدی، ج3، ص 258، ناشر دار الکتب العلمیة،مکان نشر: بیروت، سال چاپ: 1418،نوبت چاپ: دوم.
2. مسار الشیعة (المجموعة)،الشیخ المفید، ص 23،سال چاپ : 1406، ناشر مکتب آیة الله العظمی المرعشی النجفی - قم.
3. المصباح، کفعمی، ص511، چاپ دوم، سال چاپ 1403 - 1983 م، ناشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات - بیروت.
4.بحار الانوار ، ج31 ، ص 118.
5. نهج البلاغه، خطبه 192.
