به گفته لغت شناسان، واژه (وسیله)، دلالت دارد بر چیزی که آدمی را با میل و رغبت، به مقصود نزدیک می سازد. ر.ک: العین؛ لسان العرب؛ مفردات راغب و... . اگرچه عمومیت این معنا، تمامی کارهای خیر، مانند رعایت تقوا، نماز، روزه، زکات، حج و جهاد را شامل می شود، ر.ک: محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج 12، ص 1233، شماره 1726 و ج 3، ص 2405، شماره 3195. اما آن که با کاربرد (وسیله) به طور کامل انطباق دارد، (اولیای الهی) می باشند که با میل و رغبت، انسان ها را به خدا نزدیک می سازند و در این مسیر، از هیچ تلاش و کوششی، دریغ نمی کنند؛ بلکه مال و جان و خاندان خود را ایثار و نثار می کنند.
باید دانست؛ اگر چه تمامی کارهای خیر و اعمال صالح، انسان را به خداوند نزدیک می کنند، اما در هنگام اختلاف آرا و بروز فتنه ها، لازم است یک شاخص و معیار شناخت حق در میان باشد. تا در کنار قرآن، (وسیله)ای مطمئن و شاخصی تعیین کننده، برای تقرب به خداوند باشد.
این جاست که اهمیت حدیث ثقلین، آشکار می شود؛ آن هنگام که پیامبر(صلی الله علیه و آله) از حجةالوداع بازگشتند و مردم را به مهم ترین شاخصه ها و وسیله ها سفارش کردند؛
(انی قد ترکت فیکم الثقلین أحدهما أکبر من الآخر کتاب اللَّه تعالی و عترتی فانظروا کیف تخلفونی فیهما، فإنهما لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض، ثم قال: إن اللَّه عزّ و جلّ مولای و أنا مولی کلّ مؤمن، ثم أخذ بید علی رضی اللَّه عنه فقال: من کنت مولاه فهذا ولیه، اللّهم وال من والاه وعاد من عاداه)؛ ر.ک: السنائی، السنن الکبری، ج 5، ص 45؛ لازم به ذکر است که در اکثر منابع شیعه و اهل سنّت، عبارت (کتاب الله و عترتی) آمده است.؛ (همانا من دو چیز گران بها را در میان شما واگذاشتم؛ یکی از دیگری بزرگ تر است؛ کتاب خدا و عترت خودم که اهل بیت من باشند؛ پس بنگرید که چگونه بعد از من با آنها رفتار می کنید که همانا آن دو از یکدیگر جدا نمی شوند؛ تا ((در قیامت ))بر حوض ((کوثر ))بر من وارد شوند؛ سپس ((پیامبر ))فرمود: همانا خداوند، مولای من و من سرپرست هر مؤمنی هستم؛ سپس دست علی (((علیه السلام))) را گرفت و فرمود: هر کس من ولی و سرپرست او هستم، پس این، ولی و سرپرست اوست. خدایا! دوست دار، هرکس که از علی (((علیه السلام) ))پیروی می کند و دشمن دار، هرکس را که با علی (((علیه السلام) ))دشمنی می کند). (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 5/310017)
