برابر دعای حضرت ابراهیم(علیه السلام) همه ذریه صالح و عادل آن حضرت به مقام امامت رسیدند. البته امامت دو قسم است: امامت ملکوتی که به ولایت مربوط است؛ و امامت ملکی که رهبری و اداره امور را بر عهده دارد.<BR>مهم‌ترین مقام همان امامت ملکوتی است. امامت ملکوتی به این معنا است که عقاید، اخلاق، اعمال و عبادات انسان‌ها که به عالم بالا صعود می‌کند: (إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ)؛ سوره فاطر(35): آیه 10. یک سلوک معنوی است که مسلک و راهنما و صراط مستقیم و رهبر می‌خواهد. صراط مستقیم همان حق ممتد است که بین عبد و مولا کشیده شده و راهنمای قافله عظیم عقاید و اخلاق و عبادات، عقیده و خُلق و عبادت معصوم است.<BR>یعنی نماز امام پیشاپیش نمازها است. و نمازهای امت به دنبال آن بالا می‌رود؛ عقیده امام پیشاپیش حرکت می‌کند و عقاید امت به دنبال آن است. این که گفته می‌شود اگر کسی نماز اول وقت بخواند به امام زمانش اقتدا کرده است، ناظر به این است که چون امام زمان(علیه السلام) اول وقت نماز می‌خوانند مثل این است که انسان به آن حضرت اقتدا کرده است؛ وگرنه امکان دارد امام در جایی تشریف داشته باشند که افق آن متفاوت باشد. بنابراین، در شرق و غرب عالم هر کس نماز اول وقت بخواند به امام زمانش اقتدا کرده است. <BR>پس امامت ملکوتی یعنی رهبری اخلاق، عقاید و اعمال و بالاتر از همه این‌ها رهبری ارواح، موصوف به عقیده و خُلق و عمل امام است؛ چون تمام این موارد صفات ارواح است و ارواح اگر بخواهند صعود کنند، روح طیب امام - صلوات الله و سلام علیه - پیشاپیش و راهنمای این کاروان است.پس امام ارواح، روح امام است و امام عقاید و اخلاق، عقیده و خُلق امام است. <BR>چنین امامت ملکوتی را تمام ذریّه صالح و معصوم ابراهیم(علیه السلام) دارا هستند و بالاترین و برجسته‌ترین آن مربوط به اهل‌بیت(علیهم السلام) است که وجود مبارک صدیقه کبری(علیها السلام) از مصادیق بارز این انوار پاک به شمار می‌آید. اما امامت مُلکی به معنای رهبری امور اجرایی که تماس با مردم و شرکت در جنگ و صلح لازم دارد، به مردها مربوط است و زن‌ها را شامل نمی‌شود. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 74/500020)
