گفته می شود با توجه به بی نیاز بودن خداوند از اعمال ما، این اعمال برای خود ما است؛ یعنی اعمال ائمه (ع) هم برای خودشان بود؟ آیا این عقیده، عبادت های مارا ضایع نمی کند؟ در ثانی، این مسئله با سخن حضرت علی (ع) که عبادت گروهی را فقط برای خدا می دانند، چگونه قابل جمع است؟ آیا عبادت دو دسته اول برای خود نیست که مرتبه ای پایین دارد، اگر این طور است پس خدا که غنی است، معنای دسته سوم و عبادتشان چیست؟
چون خداوند، حکیم است و به کار عبث و بیهوده امر نمی کند، قطعا عبادت هایی که ما را به انجام آنها امر نموده است، دارای اثرات و فوایدی است، و چون خداوند غنی بالذات است و به این عبادت های ما نیازی ندارد، فواید این عبادت ها، به غیر خدا (فرد عبادت کننده و دیگران) می رسد.   این اثرات و فواید، با هدف و انگیزه ما از عبادت منافاتی ندارد؛ یعنی اگر چه یک انسان خود ساخته فقط به خاطر خداوند، عبادتی را انجام می دهد، ولی این هدف، با این مسئله که فایده ای هم نصیب خود عبادت کننده بشود، منافاتی ندارد.   هدف افراد از عبادت، به نوع فکر و سطح آگاهی و معرفت آنان بستگی دارد، و انبیای الاهی و ائمه معصومین (ع) که در اوج معرفت قرار دارند، دارای بالاترین هدف از عبادت پروردگار، که همان شکر از الطاف پروردگار و انجام عملی که سزاوار مقام ربوبی است، هستند و هر چه هدف بلندتر باشد، آثار عبادت که به عبادت کننده می رسد، بیشتر و بهتر خواهد بود.   از دیدگاه دیگر، انسان موجودی است دو بعدی با گرایش های الاهی و نفسانی و از این جهت دارای دو خود حقیقی و مجازی است. آنچه از نظر اسلام مذموم است، تلاش و کوشش در راه خود حیوانی و نفسانی (مجازی) است، اما تلاش و فعالیت در راه ارتقای خود واقعی، در حقیقت تلاش و کوشش در راه خدا و برای خدا است. اگر هدف انسان از عبادت، ارتقای بعد الاهی و تقرب به پروردگار باشد، در این صورت عبادت های او کاملاً هم جهت و هم سو با عبادت "الله" می شود و از مسیر الاهی، ذره ای انحراف پیدا نمی کند.  
عنوان سوال:

گفته می شود با توجه به بی نیاز بودن خداوند از اعمال ما، این اعمال برای خود ما است؛ یعنی اعمال ائمه (ع) هم برای خودشان بود؟ آیا این عقیده، عبادت های مارا ضایع نمی کند؟ در ثانی، این مسئله با سخن حضرت علی (ع) که عبادت گروهی را فقط برای خدا می دانند، چگونه قابل جمع است؟


آیا عبادت دو دسته اول برای خود نیست که مرتبه ای پایین دارد، اگر این طور است پس خدا که غنی است، معنای دسته سوم و عبادتشان چیست؟


پاسخ:

چون خداوند، حکیم است و به کار عبث و بیهوده امر نمی کند، قطعا عبادت هایی که ما را به انجام آنها امر نموده است، دارای اثرات و فوایدی است، و چون خداوند غنی بالذات است و به این عبادت های ما نیازی ندارد، فواید این عبادت ها، به غیر خدا (فرد عبادت کننده و دیگران) می رسد.   این اثرات و فواید، با هدف و انگیزه ما از عبادت منافاتی ندارد؛ یعنی اگر چه یک انسان خود ساخته فقط به خاطر خداوند، عبادتی را انجام می دهد، ولی این هدف، با این مسئله که فایده ای هم نصیب خود عبادت کننده بشود، منافاتی ندارد.   هدف افراد از عبادت، به نوع فکر و سطح آگاهی و معرفت آنان بستگی دارد، و انبیای الاهی و ائمه معصومین (ع) که در اوج معرفت قرار دارند، دارای بالاترین هدف از عبادت پروردگار، که همان شکر از الطاف پروردگار و انجام عملی که سزاوار مقام ربوبی است، هستند و هر چه هدف بلندتر باشد، آثار عبادت که به عبادت کننده می رسد، بیشتر و بهتر خواهد بود.   از دیدگاه دیگر، انسان موجودی است دو بعدی با گرایش های الاهی و نفسانی و از این جهت دارای دو خود حقیقی و مجازی است. آنچه از نظر اسلام مذموم است، تلاش و کوشش در راه خود حیوانی و نفسانی (مجازی) است، اما تلاش و فعالیت در راه ارتقای خود واقعی، در حقیقت تلاش و کوشش در راه خدا و برای خدا است. اگر هدف انسان از عبادت، ارتقای بعد الاهی و تقرب به پروردگار باشد، در این صورت عبادت های او کاملاً هم جهت و هم سو با عبادت "الله" می شود و از مسیر الاهی، ذره ای انحراف پیدا نمی کند.  





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین