دعوت به اخلاص :
پس ای عزیز! در کارهای خود دقیق شو و از نفس خود در هر عملی حساب بکش و او را در برابر هر امری ، استنطاق کن که آیا اقدامش در خیرات و برای امور شریفه برای چیست ؟ که می خواهد از مسائل نماز شب سؤال کند؟ یا اذکار آن را تحویل بدهد؟ می خواهد برای خدا مسأله بفهمد یا بگوید؟ یا می خواهد خود را از اهل آن قلمداد کند؟ چرا سفر زیارتی که رفته با هر وسیله است به مردم می فهماند؟ حتّی عددش را . چرا صدقاتی را که در خفا می دهد، راضی نمی شود که کسی از او مطّلع نشود؟ به هر راهی شده ، سخنی از آن به میان آورده ، به مردم ارائه می دهد. اگر برای خداست و می خواهد که مردم دیگر به او تأسّی کنند، و مشمول (( الدّالُ عَلیَ الخَیرِ کَفَاعِلُه )) گردد، اظهارش خوب است . شکر خدا کند به این ضمیر صاف و قلب پاک . ولی مُلتف باشد که در مناظره ی با نفس ، گول شیطنت او را نخورده باشد، و عمل ریایی را با صورت مقدّسی به خوردش ندهد. و اگر برای خدا نیست ، ترک آن اظهار کند که این سمعه است ، و از شجره ی ملعونه ی ریا است و عمل او را خداوند منّان قبول نمی فرماید و امر می فرماید در سجّین قرار دهند. باید به خدای تعالی از شرّ مکائد نفس پناه ببریم که مکائد آن خیلی دقیق است ولی اجمالاً می دانیم که اعمال ما خالص نیست .
اگر بنده ی مخلص خداییم، چرا شیطان در ما این قدر تصرّف دارد؟ با آن که او با خدای خود عهد کرده است که به عباد الله المخلصین کار نداشته باشد و دست به ساحت قدّس آن ها دراز نکند.
به قول شیخ بزرگوار ما - دام ظلّه - شیطان ، سگ درگاه خدا است . اگر کسی با خدا آشنا باشد، به او عوعو نکند و او را اذیّت نکند. سگ درِ خانه ، آشنایان صاحب خانه را دنبال نکند. شیطان نمی گذارد کسی که آشنایی به صاحب خانه ندارد، وارد خانه شود. پس اگر دیدی شیطان با تو سر و کار دارد، بدان که کارهایت از روی اخلاص نبوده و برای حق تعالی نیست . اگر شما مخلصید، چرا چشمه های حکمت از قلب شما به زبان جاری نشده ، با این که چهل سال است به خیال خود، قربه إلی الله عمل می کنید. با این که در حدیث وارد است که کسی که از برای خدا چهل صباح ، اخلاص ورزد، چشمه های حکمت از قلبش به زبانش جاری گردد ( بحار الانوار، ج 70، ص 240 و 242 ) ، پس بدان اعمال ما برای خدا نیست و خودمان هم ملتفت نیستیم و درد بی درمان همین جا است .
وای به حال اهل طاعت و عبادت و جمعه و جماعت و علم و دیانت که وقتی چشم بگشایند و سلطان آخرت خیمه بر پاکند، خود را از اهل معاصی کبیره ، بلکه از اهل کفر و شرک ، بدتر ببینند و نامه ی اعمال شان سیاه تر باشد .
وای به حال کسی که با نماز و طاعتش ، وارد جهنّم شود. امان از کسی که صورت صدقه و زکاه و صوم و صلاه او، صورت هایی باشد که زشت تر از آن ها تصوّر نشود. بیچاره تو مشرکی خداوند به فضل خود، موحّدِ اهلِ معصیتِ عصیان کار را ، می آمرزد إن شاء الله ولیکن فرموده است که شرک را نمی آمرزم ، اگر بی توبه از دنیا برود . ( امام خمینی رحمه الله ، چهل حدیث ، ص 43 و 44 )
برگرفته از پایگاه : پاسخگو
برخی از عبارات و کلمات این نوشتار با ادبیات ساده و روان تری نوشته شده است و با متن اصلی اندکی تفاوت دارد .
