مگر هدف از خلق انسان رسیدن به کمال نیست و مگر خداوند نفرموده: (یضل من یشاء) و ... پس چرا در تمام قرون و اعصار انسان های بد و نافرمان بیشتر از فرمانبردانانند؟ چرا خداوند با قدرت خود لااقل انساهای بیشتری را بهشتی نمی کند؟
انسان فطرتاً خداجو و حق جوست و به دین و اخلاق گرایش دارد، و اکثریت مردم نیز به این ندا پاسخ می دهند. علمای اسلام به تبع قرآن و روایات تصریح دارند که مردم در نهاد خود به دنبال حق می باشند، اما در مواردی خطای در تطبیق دارند. اگر روزی هجوم تبلیغات مسموم بر علیه ارزشها برداشته شود و چهره ی حق همانگونه که هست جلوه گر گردد روشن می شود که اکثریت به آن روی می آورند. بنابراین اکثریت به بدی تمایل ندارند بلکه یا در مقام علم و شناخت فریب می خورند و بدی را به جای خوبی می پندارند و یا در مقام عمل، فریب نفس و شیطان را می خورند وبه سمت بدی روی می آورند. در دوره و عصور جدید به ویژه از نیمه دوم قرن بیستم، حجم تبلیغات ضد دینی و خلاف اخلاق چنان زیاد است که بیشتر مردم را در برابر خود خلع سلاح کرده و جهان به این معنا (سکولار) است. به دلیل ماهیت مسیحیت که دینی تحریف شده و تا حدود زیادی خلاف عقل است و بر اثر عملکرد بسیار بد متولیان آن در غرب، و تبلیغات فراوان ضد دینی، دین از صحنه ی اجتماع بیرون رانده شده است با این وجود، اکثریت مردم به سمت دین گرایش دارند. نمونه آن کشورهایی است که تحت سلطه ی حکومت کمونیستی قرار داشتند. دیدیم و شنیدیم که پس از مبارزه طولانی و خشن و همه جانبه با دین و مظاهر آن، به محض فروپاشی این نوع حکومت ها، دین شکوفه زد و سر باز کرد و این نیست مگر اینکه دین فطری مردم است و در نهاد آنها قرار دارد. حقیقت اسلام به او نرسیده و در دین و روش خود تسلیم حق است و مطابق آن عمل می کند، اهل نجات می باشد. واقعیت این است که اگر از بالا به جهان آفرینش نگاه بیفکنیم و تنها به ظاهر اکتفا نکنیم، بعینه می بینیم که اکثریت مردم به بهشت می روند و تنها تعداد قلیلی در جهنم، جاودانه هستند یعنی اکثریت مردم بر اساس فطرت عمل می کنند اگر چه خطای در تطبیق دارند و به همین دلیل اشتباهات و لغزشهایی هم دارند و شاید مدتی را هم در برزخ یا صحنه قیامت یا در درون دوزخ عذاب ببیند، اما در نهایت نجات می یابند و به بهشت می روند و تنها معدودی فطرت خود را دفن می کنند و برای همیشه در عذاب الهی خواهند بود.
