)) نگاهی دیگر به عقاید وهابیان
1 - بوسیله هیچ یک از انبیاء و اولیای خدا به خداوند تعالی توسل نجوید و هر گاه چنین کند و بگوید: ای خدا توسط پیامبرت محمد(ص) به تو متوسل هستم که من را مشمول رحمت‌خود قرار دهی، چنین کسی به راه مشرکان رفته و عقیده‌اش شرک است.
2 - به قصد زیارت به قبر پیغمبر(ص) نزدیک نشود و بر آن دست نگذارد و در آن جا دعا نخواند و نماز نگذارد و بر آن بنا و مسجد نسازد و برای آن نذر نکند.
3 - از پیغمبر طلب شفاعت نکند اگر چه خداوند حق شفاعت را به پیغمبر(ص) اسلام عطا کرده است ولیکن از طلب آن نهی فرموده است.
بر مسلمان جایز است که بگوید: یا اللّه اشفع لی محمدا، یعنی محمد(ص) را شفیع من قرار ده ولی روانیست‌بگوید: یا محمد اشفع لی عند اللّه، یعنی ای محمّد (ص) نزد خدا برای من شفاعت کن.
کسی که از پیامبر طلب شفاعت کند مانند این است که از بتان شفاعت‌خواسته باشد.
4 - باید هرگز به پیغمبر سوگند نخورد و او را ندا و (یا محمدا) نکند و آن حضرت را با لفظ (سیدنا) توصیف نکند و الفاظی از قبیل: بحق محمد، یا محمد، سیدنا محمد(ص) بر زبان جاری نسازد.
5 - نذر برای غیر خدا و پناه بردن و استغاثه به غیر خداوند شرک است.
6 - زیارت قبور و ساختن گنبد و بنابر آنها و تزیین قبور و سنگ و کتیبه نهادن بر آن، و چراغ و شمع گذاشتن بر آن شرک است.
همه مسلمانان معتقدند که هر کس شهادتین گوید مسلمان محسوب می‌شود و خون و مالش محفوظ است امّا (وهابیه) گویند: قول بدون عمل ارزش و اعتباری ندارد و بنابراین هر کس شهادتین را بخواند ولی از مردگان استعانت‌بطلبد چنین کسی کافر و مشرک خواهد بود و خون و مال او حلال می‌باشد.
(وهابیان) به پیروی از ابن تیمیه به ظاهر آیات و اخبار عمل می‌کنند و قایل به تاویل و توجیه نیستند، و به استناد ظاهر پاره‌ای از احادیث و آیات برای باری تعالی اثبات جهت می‌کنند و او را مانند (مجسمه) دارای اعضا و جوارح می‌دانند. آنان نخستین پیغمبر را نوح و خاتم ایشان را حضرت محمد(ص) بن عبداللّه دانند.
در سرزمین ایشان زیارت قبور وجود ندارد و تمام قبرها با خاک یکسان است و روضه منوره پیغمبر(ص) را که تا به حال باقی می‌باشد طوری قرار داده‌اند که کسی نمی‌تواند بدان نزدیک شود و قبر مطهر ابدا دیده نمی‌شود.
مذهب وهابی اکنون در عربستان سعودی مذهب رسمی است و فتاوی علمای آن مذهب از طرف دولت اجرا می‌شود.
(وهابیان) در فروع مذهب تابع امام احمد حنبل هستند و بر هیچ یک از پیروان مذاهب اربعه مثل: حنفی، شافعی، حنبلی، مالکی ایراد نمی‌گیرند ولی پیروان دیگر مذاهب را از قبیل: (شیعه) و (زیدیه) و (غلاة) را مورد طعن قرار می‌دهند.
(وهابیه) در سال 1216 هجری قمری بعد از خراب کردن قبور بقیع، به کربلا و نجف حمله کردند و حرم حضرت امام حسین(ع) را غارت نمودند و قریب چهار هزار تن از مردم شیعه آن شهر را بکشتند.
ایشان بر آن بودند که گنبد رسول(ص) خدا را نیز خراب کنند و با خاک یکسان نمایند ولی از بیم اعتراض دیگر مسلمانان از این کار خودداری کردند.
گویند: محمد بن عبدالوهاب بر سر قبر رسول(ص) خدا می‌رفت و با عصای چماق گونه خود بر قبر آن حضرت می‌کوفت و می‌گفت: یا محمد، قم ان کنت‌حیّا (یعنی ای محمد(ص) اگر زنده‌ای برخیز) و با این عمل می‌خواست‌به پیروان خود نشان دهد که پیغمبر(ص) زنده نیست و نباید از او حاجت‌خواست.
برگرفته از کتاب فرهنگ فرق اسلامی نوشته دکتر محمد جواد مشکور
