چرا بعد از گذشت هزار سال از شهادت ائمه، شیعه هنوز برای ایشان عزاداری می کند؟
حکمت اینکه شیعیان در عزای امامان خود عزاداری می کنند و هر سال مراسم عزا برپا می کنند و لباس مشکی می پوشند و این قدر سرمایه گذاری می کنند چیست؟ امامان آنها از دنیا رفته اند، بعد از گذشت صدها سال چه لزومی دارد که این گونه خود را ناراحت و عزادار نمایند؟ پاسخ: گریه و خنده از عوارض وجودی انسان است، که بسیاری از حالات روحی و درونی انسان در این دو، بروز و ظهور پیدا می کنند و فطرت انسان بر این نهاده شده که در هنگام از دست دادن محبوب، اندوهگین و در هنگام شادی آنها، خشنود می شود.([1]) و غالباً این اندوه و شادی باعث بروز گریه و خنده می شوند و دین مبین اسلام که قوانین آن با فطرت مطابق([2]) است; بر این امر صحّه گذارده و پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و صحابه ایشان به خاطر از دست دادن عزیزان خود غمگین می شدند و گریه می کردند که موارد متعددِ آن در متون شیعه و اهل سنت نقل شده، از جمله گریه پیامبر(صلی الله علیه وآله) برای پسرش ابراهیم([3]) یا برای فاطمه بنت اسد.([4]) حال اگر ما شیعیان در مصیبت ائمه اطهار(علیهم السلام) عزاداری و گریه می کنیم به این دلیل است که آنان محبوب ما هستند و تار و پود وجودمان، با عشق و محبّت آنان عجین شده و این اظهار محبت در حقیقت اداء حق رسالت است چرا که پیامبر(صلی الله علیه وآله) در ازای رسالت و هدایت گری خویش، فقط مودتِ ذی القربی را طلب نموده: (قل لا اسئلکم علیه اجراً الا المودة فی القربی) با توجه به این که خودِ اهل سنت گفته اند که منظور از قربی فاطمه(علیها السلام)، علی(علیه السلام) و فرزندان اوست.([5]) و محبّ واقعی کسی است که در شادی آنان مسرور و در مصیبت آنان اندوهگین باشد و این اختصاص به زمان رسول اللّه(صلی الله علیه وآله) ندارد، بلکه برای تمام أزمنه و کل مسلمانان ثابت است و هر مسلمانی در هر کجا و هر زمان موظّف به اداء حق رسالت است. و حتی در عزای امام حسین(علیه السلام) به خاطر ضایع شدن اجر رسالت و جاری شدن ظلم و جور در حق اهل بیت(علیهم السلام) و ذوی القربی پیامبر(صلی الله علیه وآله) آسمان و زمین گریستند و این مطلب را مفسرین شیعه و اهل سنّت در ذیل آیه (فما بکت علیهم السماء و الارض و ما کانوا منظرین) ذکر کرده اند.([6]) هم چنین از رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) نقل شده: (الزموا مودتنا اهل البیت فانه من لقی اللّه و هو یحبّنا دخل الجنّة بشفاعتنا)([7]) (همیشه با مودت ما اهل بیت همراه باشید، پس کسی که در روز قیامت خداوند را ملاقات کند در حالی که ما را دوست بدارد به واسطه شفاعت ما داخل بهشت خواهد شد.) و به قول شافعی: یا اهل بیت رسول اللّه حبکم***فرض من اللّه فی القرآن أنزله([8]) نکته دیگر اینکه عزاداری در مصائب ائمه(علیهم السلام) در واقع یک حرکت اجتماعی بر ضد ظلم و جور و احیاء عدل و سنّت پیامبر(صلی الله علیه وآله) است چرا که بنی امیّه; که به گفته خود اهل سنت، از طرف پیامبر(صلی الله علیه وآله)، شر الملوک نامیده شدند([9])و هم چنین بنی عباس، با خیانت ها و ستم هایی که در حق اهل بیت(علیهم السلام) روا داشتند اجر رسالت را ضایع نمودند و مسیر اسلام را منحرف ساختند و عزاداری شیعیان در حقیقت اظهار برائت از ستمگران زمان و زنده کردن ارزشهاست و یکی از نمونه های بارز آن انقلاب اسلامی ایران است که مردم با الهام از مکتب عاشورا و قیام امام حسین(علیه السلام) بر علیه حاکمان جور قیام نمودند و به ارزش های اسلامی جان تازه ای بخشیدند سایت اندیشه قم ________________________________________ [1]- جعفر سبحانی، بحوث قرآنیه فی توحید و الشرک (مؤسسه امام صادق(علیه السلام)، 1419، چاپ اول) ص 140. [2]- (فطرت اللّه التی فطر الناس علیها) قرآن کریم، سوره روم: 30. [3]- صحیح مسلم (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 4، ص 1808، ح 2315. صحیح بخاری (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 2، ص 105. [4]- حاکم نیشابوری، مستدرک علی الصحیحین (بیروت، دار المعرفة) ج 3، ص 108. [5]- طبرانی، معجم کبیره (بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ 2، 1404) ج 3، ص 47، ح 2641. فخر رازی، تفسیر کبیر (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 27، ص 166. نور الدین هیثمی، مجمع الزوائد (بیروت، دارالکتب العربی، چاپ سوم) ج 7، ص 103. زمخشری، کشاف (دارالکتب العربی) ج 4، ص 219. [6]- تفسیر قرطبی (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 16، ص 141. ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم (بیروت، دار المعرفة، 1402 ه) ج 4، ص 142. طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن (بیروت، دارالمعرفة، 1407) ج 25، ص 74. [7]- ابن حجر هیثمی، صواعق المحرقه، باب 11، فصل 1، مقصد 2، ص 173. معجم الزوائد، همان، ج 9، ص 172. طبرانی، معجم الأوسط (ریاض، مکتبة المعارف، چاپ اول، 1407 ه) ج 3، ص 122، ح 2251. [8]- قندوزی، حنفی، ینابیع المودة (دار الاسوة، چاپ اول، 1416) ج 3، ص 103. [9]- صحیح ترمذی (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 4، ص 503، ح 2226.
عنوان سوال:

چرا بعد از گذشت هزار سال از شهادت ائمه، شیعه هنوز برای ایشان عزاداری می کند؟


پاسخ:

حکمت اینکه شیعیان در عزای امامان خود عزاداری می کنند و هر سال مراسم عزا برپا می کنند و لباس مشکی می پوشند و این قدر سرمایه گذاری می کنند چیست؟ امامان آنها از دنیا رفته اند، بعد از گذشت صدها سال چه لزومی دارد که این گونه خود را ناراحت و عزادار نمایند؟
پاسخ:
گریه و خنده از عوارض وجودی انسان است، که بسیاری از حالات روحی و درونی انسان در این دو، بروز و ظهور پیدا می کنند و فطرت انسان بر این نهاده شده که در هنگام از دست دادن محبوب، اندوهگین و در هنگام شادی آنها، خشنود می شود.([1]) و غالباً این اندوه و شادی باعث بروز گریه و خنده می شوند و دین مبین اسلام که قوانین آن با فطرت مطابق([2]) است; بر این امر صحّه گذارده و پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و صحابه ایشان به خاطر از دست دادن عزیزان خود غمگین می شدند و گریه می کردند که موارد متعددِ آن در متون شیعه و اهل سنت نقل شده، از جمله گریه پیامبر(صلی الله علیه وآله) برای پسرش ابراهیم([3]) یا برای فاطمه بنت اسد.([4])
حال اگر ما شیعیان در مصیبت ائمه اطهار(علیهم السلام) عزاداری و گریه می کنیم به این دلیل است که آنان محبوب ما هستند و تار و پود وجودمان، با عشق و محبّت آنان عجین شده و این اظهار محبت در حقیقت اداء حق رسالت است چرا که پیامبر(صلی الله علیه وآله) در ازای رسالت و هدایت گری خویش، فقط مودتِ ذی القربی را طلب نموده: (قل لا اسئلکم علیه اجراً الا المودة فی القربی) با توجه به این که خودِ اهل سنت گفته اند که منظور از قربی فاطمه(علیها السلام)، علی(علیه السلام) و فرزندان اوست.([5]) و محبّ واقعی کسی است که در شادی آنان مسرور و در مصیبت آنان اندوهگین باشد و این اختصاص به زمان رسول اللّه(صلی الله علیه وآله) ندارد، بلکه برای تمام أزمنه و کل مسلمانان ثابت است و هر مسلمانی در هر کجا و هر زمان موظّف به اداء حق رسالت است. و حتی در عزای امام حسین(علیه السلام) به خاطر ضایع شدن اجر رسالت و جاری شدن ظلم و جور در حق اهل بیت(علیهم السلام) و ذوی القربی پیامبر(صلی الله علیه وآله) آسمان و زمین گریستند و این مطلب را مفسرین شیعه و اهل سنّت در ذیل آیه (فما بکت علیهم السماء و الارض و ما کانوا منظرین) ذکر کرده اند.([6])
هم چنین از رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) نقل شده: (الزموا مودتنا اهل البیت فانه من لقی اللّه و هو یحبّنا دخل الجنّة بشفاعتنا)([7]) (همیشه با مودت ما اهل بیت همراه باشید، پس کسی که در روز قیامت خداوند را ملاقات کند در حالی که ما را دوست بدارد به واسطه شفاعت ما داخل بهشت خواهد شد.)
و به قول شافعی:

یا اهل بیت رسول اللّه حبکم***فرض من اللّه فی القرآن أنزله([8])
نکته دیگر اینکه عزاداری در مصائب ائمه(علیهم السلام) در واقع یک حرکت اجتماعی بر ضد ظلم و جور و احیاء عدل و سنّت پیامبر(صلی الله علیه وآله) است چرا که بنی امیّه; که به گفته خود اهل سنت، از طرف پیامبر(صلی الله علیه وآله)، شر الملوک نامیده شدند([9])و هم چنین بنی عباس، با خیانت ها و ستم هایی که در حق اهل بیت(علیهم السلام) روا داشتند اجر رسالت را ضایع نمودند و مسیر اسلام را منحرف ساختند و عزاداری شیعیان در حقیقت اظهار برائت از ستمگران زمان و زنده کردن ارزشهاست و یکی از نمونه های بارز آن انقلاب اسلامی ایران است که مردم با الهام از مکتب عاشورا و قیام امام حسین(علیه السلام) بر علیه حاکمان جور قیام نمودند و به ارزش های اسلامی جان تازه ای بخشیدند
سایت اندیشه قم
________________________________________
[1]- جعفر سبحانی، بحوث قرآنیه فی توحید و الشرک (مؤسسه امام صادق(علیه السلام)، 1419، چاپ اول) ص 140.
[2]- (فطرت اللّه التی فطر الناس علیها) قرآن کریم، سوره روم: 30.
[3]- صحیح مسلم (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 4، ص 1808، ح 2315. صحیح بخاری (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 2، ص 105.
[4]- حاکم نیشابوری، مستدرک علی الصحیحین (بیروت، دار المعرفة) ج 3، ص 108.
[5]- طبرانی، معجم کبیره (بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ 2، 1404) ج 3، ص 47، ح 2641. فخر رازی، تفسیر کبیر (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 27، ص 166. نور الدین هیثمی، مجمع الزوائد (بیروت، دارالکتب العربی، چاپ سوم) ج 7، ص 103. زمخشری، کشاف (دارالکتب العربی) ج 4، ص 219.
[6]- تفسیر قرطبی (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 16، ص 141. ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم (بیروت، دار المعرفة، 1402 ه) ج 4، ص 142. طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن (بیروت، دارالمعرفة، 1407) ج 25، ص 74.
[7]- ابن حجر هیثمی، صواعق المحرقه، باب 11، فصل 1، مقصد 2، ص 173. معجم الزوائد، همان، ج 9، ص 172. طبرانی، معجم الأوسط (ریاض، مکتبة المعارف، چاپ اول، 1407 ه) ج 3، ص 122، ح 2251.
[8]- قندوزی، حنفی، ینابیع المودة (دار الاسوة، چاپ اول، 1416) ج 3، ص 103.
[9]- صحیح ترمذی (بیروت، دار احیاء التراث العربی) ج 4، ص 503، ح 2226.





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین