چرا خداوند دستور ساخت کعبه را داد و هدف اصلی آن چه بود ؟

بنا بر نقل منابع اسلامی؛ خانه کعبه به دست حضرت آدم(ع) ساخته شده  و سپس در طوفان حضرت نوح(ع) آسیب دید و به وسیله حضرت ابراهیم(ع) بازسازی شد.
براساس آیات قرآنی روایات و اسناد تاریخی، کعبه و مکه نمادی از برکات الاهی، هدایت بشر و محل اجتماع برای عبودیت حضرت حق، تلقی شده است. خداوند متعال با افاضۀ خیر فراوان دنیوی بر این مکان که قبل از آن خشک و لم ‏یزرع بود، رزّاقیت خود را به عرصه نمایش در آورد و با ارائۀ این حقیقت که آن جا محلی است برای وصول به مقام قرب الاهی، چگونگی سلوک بندگی را، برای هدایت جهانیان به تصویر کشید. چنان که با مقرر فرمودن یک سلسله اعمال تشریعی در ایام خاص، کیفیت سیر عبودی را به انسان‏ها خاطرنشان می‏سازد که آدمی باید از نفس خود هجرت کرده، با پاک‏سازی خود از هرگونه آلودگی، تعلّق، رنگ و هیئت غیرخدایی و با اخلاص، اقبال و توبۀ خاص، به مقام قرب ربوبی بار یابد. علاوه بر آن، خانه خود را نشانگر مقام ابراهیم، حرم امن و حج توانمندان تلقی فرمود که هر یک نشان دهنده عظمت مقام حضرت حق‏اند و به واقع چه نشانی گویاتر و رساتر از این موارد که هر سال هزاران نفر در این مکان مجتمع گشته و با انجام مناسک و اعمالی، عبودیت خویش را در برابر خداوند به نمایش گذارند که این خود برای دیگر مردمان، بیدارگر و تحول ‏آفرین است.
خداوند، دستور ساخت این خانه را صادر فرمود تا به عنوان قبله در نماز، در کشتن گوسفندان و در مواجهۀ اموات، یادآور خویش به مردم باشد. علاوه بر آن که همۀ دل‏های به ظاهر متفرق را به یک سو جمع نموده است تا روح توحید و یکی بودن را در آنها بپروراند و به واسطه آن، دین خود را زنده و پایدار سازد.
پس هدف از برپایی چنین مکان شریفی چیزی نیست جز قرار دادن نماد و نشانی از مسائل معنوی و فرامادی.