بحث تعارض علم و دین یک بحث وارداتی و در مورد دین مسیحیت می باشد. اما در دین مبین اسلامی برای حل این شبه باید نکاتی را در نظر گرفت:
1. در برداشت از متون دینی به مقیدات و مخصص های(دلیل هایی که به منزله قید برای دلیل های مطلق و یا خاص برای دلیل های عام هستند) آن باید توجه کرد تا مطلبی را به طور عموم به دین نسبت ندهیم، و بعد معلوم شود علم با عمومیت آن مخالف است بلکه در استفاده از آیات و روایات باید دقت و تفحص به خرج داد.
2. عقل در اسلام حجت خداوند است و اگر علمی نظریه ای را به طور برهانی و قطعی به اثبات رساند مورد قبول دین قرار می گیرد و جزء مقیدات و مخصصات لبی (غیر لفظی) آیات و روایات واقع می شود.
3. در مسأله تعارض نباید علل معنوی که در متون دینی برای بعضی از پدیده ها ذکر شده است با علل مادی خلط شود.
4. در برخورد با کشفیات علمی و نظریه ها باید بین تئوری و فرضیه و حتی نظریه هایی که هنوز در تمام فرض ها اثبات نشده با نظریه ای که در تمام فرض ها به اثبات رسیده و بصورت قانون در آمده ، فرق گذاشت، زیرا نظریه هایی که دائم در حال تغییر و تحول اند نمی توانند با گزینه های دینی که ثابت و پایدارند تعارضی داشته باشند. پس در برخورد با نتائج علمی باید دقت کرد و امور غیر قطعی و غیر برهانی را برهانی و قطعی فرض نکرد.
