بنا به عقیده ی ضروری مذهب شیعه - که مأخوذ از آیات کثیره و روایات نبوی (ص) می‌باشد - امامت منصبی الاهی است. از این رو اگر نصب شخصی به این مقام از سوی خداوند احراز گردد، یک مسلمان بدون چون و چرا - از روی تعبد - باید به فرامین و ولایت او گردن نهد؛ زیرا خداوند حکیم و متعال "از همه آگاه تر است که رسالت و امامت را به که اعطا نماید".[i] احراز نصب شخصی به این مقام از سوی خداوند، از راههای گوناگونی حاصل میشود: 1. روایات نبوی 2. معرفی و تعیین ایشان از سوی ائمه (ع) و به خصوص امام قبلی 3. داشتن شرایط دیگر امامت مثل علم لدّنی، أعلمیت أهل زمانه، عصمت، سلامت و اعتدال جسمی و روحی و روانی و اعجاز ارائه اموری غیر عادی. شیعیان معاصرِ ائمه ی خردسال؛ یعنی امام جواد (ع) در سن 8 سالگی و امام هادی (ع) در سن 9 سالگی و امام مهدی در سن 5 سالگی، از این امور غافل نبوده و پس از جست و جو و تحقیق فراوان، به یقین کامل به امامت ایشان رسیده و به ولایت و امامت ایشان گردن نهادهاند. نسلهای بعد نیز به اسناد تاریخی و تحقیقات ایشان و نصوص مأثوره، اعتماد مینماید. از سوی دیگر، مقام امامت و تأییدات غیبی الاهی از ایشان و بروز خوارق عادات توسط این بزرگواران، مانع این است که با سایر افراد عادی قابل قیاس باشند! به علاوه برای یک مسلمان معتقد به قرآن، اعطاء مقامی الاهی که برخاسته از حکمت و علم و عنایت خدا است به فردی خردسال، نباید تعجب برانگیز باشد؛ زیرا نبوت عیسی، یحیی و سلیمان (ع) نیز در خردسالی ثابت گردیده است. از این رو کرایم قرآنی دالّ بر اینها، مکرر توسط ائمه (ع) مورد استشهاد واقع شده‌اند. [i] انعام، 124.
