اگر شخصی قرآن بخواند اما تعالیم و دستورات آن را نادیده بگیرد دچار چه عذابی خواهد شد؟

قرآن، آخرین و کاملترین نسخه هدایت بشری، خالصترین ناصح و صادق ترین خیرخواه و راهنما است، قرآن به حکم «هذا بصائر للناس» پاسخی جامع و کامل، به خواسته های انسان سرگشته و جویای معرفت است.   اگر چه خواندن قرآن بعنوان بزرگترین ذکر، فضیلت بسیاری داشته و به زیاد خواندن قرآن و تأمل و تفکر در آیات آن توصیه شده است، اما آیا تنها خواندن قرآن بدون بهره گیری از دستورات و نسخه های شفابخش آن سود و منفعتی برای خواننده اش در بر دارد؟ آیا انسانی که سرتاسر وجودش را فقر و نیاز به بی نیاز هستی فراگرفته و برای بهره مندی از هدایت الهی و دستیابی به سعادت ابدی باید به دو سلاح ایمان و عمل صالح مسلح شود، تنها با خواندن قرآن سعادتمند می شود؟   در این جا لازم است نکاتی را در باره ایمان و عمل صالح و رابطه آن دو ذکر نماییم:   ایمان در لغت به معنی (گرویدن) و (تسلیم تواءم با اطمینان خاطر) است.   ایمان مربوط به دل و اعتقاد است.   از نظر اسلام ایمان دارای مراتبی است که از ضعیف ترین درجات یعنی ایمان به زبان شروع می شود تا به نقطه اوج خود یعنی یقین به باورهای دینی می رسد. علی علیه السلام در باره حقیقت ایمان می فرماید: «ایمان شناختی است با قلب، اقراری است با زبان و عملی است با اندام.»   بین ایمان و عمل صالح رابطه‏ای متقابل وجود دارد. هر چه ایمان قوی‏تر باشد، کیفیت و کمیت اعمال صالح و اجتناب از عصیان و طغیان نیز بیشتر است و هر چه به اعمال صالح و اجتناب از کبائر عنایت بیشتری شود، ایمان نیز در قلب، رسوخ بیشتری می‏یابد تا آنجا که انسان به سعادت نهایی‏اش می‏رسد. رابطه ایمان و عمل صالح رابطه درخت و میوه است، میوه سالم محصول درخت سالم است و درخت سالم همیشه میوه سالم به بار می آورد. یک درخت سالم هیچگاه خالی از میوه نخواهد بود، یعنی تفکیک ایمان از عمل صالح موجب زوال تأثیر آنها می گردد.   در نتیجه   ایمان واقعی، ملازم با عمل به دستورات شرع است، اظهار ایمان و اسلام بدون عمل به دستورات خدا و رسول (ص) مفید هدایت و سعادت واقعی او نخواهد بود،   از اینرو، کسی که تنها به خواندن قرآن اکتفا نماید و به دستورات و تعالیم نورانی آن بی اعتنا بوده و عمل نکند نه تنها او را نفعی نخواهد بخشید بلکه از نور قرآن، هدایت و کمالی دریافت نمی کند و بواسطه نداشتن توشه عمل و ضعف ایمان، دنیا و آخرت خود را نابود و تباه می سازد.   و همانند بیماری می ماند که نسخه طبیب را در کنار بستر خویش گذارده و تنها هر از چند گاهی به آن می نگرد، این شخص نه تنها درمان نخواهد شد، بلکه با دستان خویش اسباب هلاکت خود را فراهم نموده است.   ورود به بهشت تابع ادعای مسلمانی نیست، بلکه بر ملاک "ایمان" و "عمل صالح" استوار است. دارنده   این دو ملاک، راهی بهشت   و فاقد این دو   راهی جهنم می گردد.