غلوّ و زیاده‌گویی درباره اهل بیت چیست؟ و علل و اهداف آن کدام‌اند؟ و چگونه مسلمان شیعه می‌تواند از این امر خطیر دوری نماید؟

"غلو" در لغت زیادت و بلند شدن را گویند؛ به عبارت دیگر، غلو تجاوز کردن از حد و اندازه است و یا به تعبیری بهتر تجاوز کردن و یا فراتر گذاشتن از اندازه و جایگاه در هر چیز غلو است. خداوند در قرآن کریم این چنین به غلو اشاره نموده اند: "ای اهل کتاب غلو نکنید در دینتان و نگوئید بر خدا مگر حق". غلو دارای مراتبی است که می توان آنها را در سه مرتبه مهم درجه بندی نمود که عبارت اند از: 1. غلو در مرتبه و مقام الوهیت و خداوندی 2. غلو در مرتبه و مقام نبوت و پیامبری 3. غلو در خصوصیتی از خصوصیات مرتبط با صفات و افعال خداوند. پیامبر اکرم (ص) و ائمه طاهرین (ع) با دو شیوه مهم با پدیده غلو برخورد می نمودند. نخست آن که عقائد حقه اسلام و خصوصاً مذهب اثنی عشری را برای جویندگان حقیقت بیان می نمودند و این مهم با محوریت و مرکزیت توحید و یکتاپرستی و تبیین اصول و چارچوب آن و همچنین مشخص ساختن اصول و پایه های نبوت و امامت و چگونگی ارتباط پیامبر و امام با خداوندگار جهان صورت می پذیرفت. شیوه دوم ایستادن در مقابل حرکات منحرف غلو کنندگان و برخورد با آنان و احمقانه و دون شمردن تفکراتشان و یا بهتر بگوییم تخیلاتشان انجام می گرفت. راه های رهایی از غلو و غوطه ور نشدن در دامنه چنین استضعاف فکری در امور زیر تجلی پیدا می کند: 1. تمسک به ثقلین یعنی کتاب خدا و خاندان پیامبر 2. شناخت اسباب و عللی که منجر به پیدایش غلو می شود، و دوری از چنین عللی چون جهل و محبت افراطی. 3. اعتماد ننمودن بر روایاتی که غلوگویان راویان و ناقلان آنهایند. 4. توجه داشتن به توطئه ها و دسیسه های جهت داری که دشمنان برای انتشار و پخش چنین افکار مسمومی در مراکز و مجامع اسلامی ساخته و پرداخته کرده اند؛ توطئه هایی چون ایجاد فرق بابیه، بهائیه، قادیانیه و غیره که از سوی روسیه، انگلستان و صهیونیسم پشتیبانی و حمایت شده و می شوند.