مسافر (مریض یا غیر مریض) از نظر انجام واجبات احکامی دارد مثل اینکه باید نمازش را به صورت قصر (نماز های چهار رکعتی را دو رکعتی بخواند.) و روزه اش را باید افطار کند. همچنین مریض (مسافر یا غیر مسافر) با توجه به نوع بیماری و شدت و ضعف آن دارای احکامی است مثل اینکه اگر نمی تواند ایستاده نماز بخواند باید نمازش را به صورت نشسته بخواند یا اگر مرضی دارد که نمی تواند بول یا غائط خود را کنترل کند، و بول یا غائط پی در پی از او خارج می‌شود اگر نتواند هیچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، می‌تواند چند نماز را با یک وضو بخواند، مگر اختیاراً بول یا غائط کند یا چیز دیگری که وضو را باطل می‌کند پیش آید[1] و احکام دیگری که در رساله عملیه بیان شده است. بنا براین کسی که هم مسافر است و هم مریض باید به هر دو دسته احکام عمل کند و حکم خاص دیگری ندارد.
[1] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج1، ص183، مسأله 310.
