می خواستم بدانم که هم اکنون ذوالفقار امام علی (ع) کجاست؟

"ذو الفقار"به فتح فا و کسر آن، اسم شمشیر رسول الله است.‏[1] در وجه تسمیه این شمشیر گفته‏اند: پشت آن خارهای پست و بلندی مانند ستون فقرات آدمی داشته است.[2]   ماجرای ذوالفقار، از یکی از جنگ های صدر اسلام نشأت می گیرد. جنگ احد یکی از سخت ترین جنگ های صدر اسلام است. در این جنگ خطرناک، آن که بیش از همه فداکاری می‏کرد و هر حمله‏ای که از جانب دشمن به پیغمبر می‏شد دفع می‏نمود، علی ابن ابی طالب (ع) بود.   علی (ع) با کمال رشادت می‏جنگید، تا این که شمشیرش شکست، پیغمبر (ص) شمشیر خود را که موسوم به "ذو الفقار" بود، به امام علی (ع) داد. سرانجام پیغمبر (ص) در جایی سنگر گرفت، و امام علی (ع) هم چنان از او دفاع می‏کرد، تا آن که طبق نقل بعضی از مورخان بیش از شصت زخم به سر، صورت و بدن او وارد آمد، و در همین موقع بود که پیک وحی به پیامبر عرضه داشت: ای محمد! معنای مواسات همین است، پیغمبر فرمود: "علی (ع) از من است و من از او هستم" و جبرئیل افزود: و من هم از هر دو تای شما.[3]   ظاهراً ذوالفقار جزء وسایل مخصوصی است که از پیامبر به دیگر امامان -به ترتیب- به ارث رسیده است، که اگر چنین باشد، امروز این شمشیر پر برکت، در دست امام عصر (عج) است. این مطلب از برخی روایات استفاده می شود.   امام صادق (ع) در حدیثی می فرماید: "چون زمان قبض روح پیامبر رسید، علم و سلاح اش را به علی (ع) داد. در حدیث دیگر، امام صادق (ع) می فرماید: "نزد من، انگشتر و زره و شمشیر و پرچم رسول خدا است".[4] امام رضا (ع) درباره ذوالفقار می فرماید:" ذوالفقار اکنون پیش من است".[5] در روایتی دیگر ازامام صادق (ع) نقل شده است: « و شمشیر آن حضرت هنگام ظهور، همان شمشیر پیامبر «ذوالفقار» است».[6]   بنابراین، همان گونه که از روایات استفاده می شود، ذوالفقار جزء وسایل مخصوصی است که از پیامبر به دیگر امامان -به ترتیب - به ارث رسیده است، و اکنون این شمشیر پر برکت، در دست امام عصر (عج) است.     [1]    مجمع البحرین، ج ‏3، ص443، انتشارات مرتضوی، تهران، 1357. [2]  شیخ صدوق،  علل‌الشرایع، ج 1، ص 160، مکتبة الداوری، قم. [3]   مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏3، ص 75، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1374. [4]  علامه مجلسی،  بحارالأنوار، ج 26، ص 208، موسسة الوفاء، بیروت،1404. [5]  محدث نوری،  مستدرک ‏الوسائل، ج 3، ص 309. موسسه آل البیت، قم، 1408. [6]  شیخ طوسی،  الغیبة. ج 307، ح 2.