بر پایه دسته‌ای از روایات با اسناد مختلف؛[1] بر بازوی امامان(ع) این آیه شریفه نوشته شده است: «وَ تَمَّتْ کَلِمَةُ رَبِّکَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»؛[2] «و سخن پروردگارت (دعوت او به توحید، و آخرین کتاب و شریعت) از نظر راستی [در محتوی] و عدل [در مراحل تشریع] کامل شد، هرگز سخنان (کتاب و شریعت) او را تبدیل کننده‌ای نخواهد بود، و او شنونده داناست».
در یکی از این روایات چنین نقل شده است:
امام باقر(ع) فرمود: «وقتی هر کدامتان نزد امامی می‌روید متوجه باشید چه می‌گویید؛ زیرا امام در شکم مادر می‌شنود وقتی مادر او را می‌زاید نوری برایش می‌درخشد به جانب آسمان و در موقع زایمان بر بازوی راستش نوشته شده است: "وَ تَمَّتْ کَلِمَةُ رَبِّکَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ". وقتی او سخن گفت، خداوند برایش استوانه‌ای ترتیب می‌دهد که به‌وسیله آن مشرف بر اهل زمین می‌گردد و اعمال بندگان را می‌داند».[3]
بنابراین، هرچند به طور خاص نیافتیم که در بازوی امام علی(ع) هنگام تولد چه چیزی نوشته شده بود، اما بر اساس این روایات؛ می‌توان گفت که متن روی بازوی امام علی(ع) هم نیز آیه «وَ تَمَّتْ کَلِمَةُ رَبِّکَ صِدْقاً...» بوده است. [1] . ر. ک: صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد(ص)، محقق، کوچه باغی، محسن بن عباسعلی، ج 1، ص 431 – 434، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ دوم، 1404ق؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، موسوی جزائری، سید طیب، ج 1، ص 215، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 1، ص 386 و 387، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. [2] . انعام، 115. [3] . بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد(ص)، ج 1، ص 431.
