دیدگاه آلی نسبت به آموزه ها و مناسک دینی مبتنی بر این مطلب است که در دین، هدف و غایتی والا برای انسان وجود دارد که همان تقرب الی الله است که با تعابیر مختلفی از آن یاد می شود؛ و آموزه ها و مناسک دینی اساساً برنامۀ نیل به این غایت و وسیله تحقق آن می باشد. این دیدگاه مخالف قشریگری در مورد مناسک بوده و توجه اصلی را به هدف و غایت این امور معطوف داشته است.
بُعد مثبت این دیدگاه در این است که ما را به معرفت نسبت به هدف و فلسفه و محتوای اصلی این مناسک و آموزه ها فرا می خواند که البته از ضروری ترین امور است و اساساً قشریگری در امور دینی بدون توجه به باطن و بدون معرفت به هدف آنها مورد نهی بزرگان بوده؛ چرا که اعمال خالی از محتوای معرفتی و معنوی نتیجه ای دینی در پی نداشته و چه بسا باعث نفاق و دوری از حق خواهد بود؛ از این روی در روایات زیادی به ضرورت معرفت نسبت به اعمال و عبادات و مناسک تأکید شده است.
اما لغزشی که در دیدگاه آلی صرف نسبت به مناسک دینی وجود دارد در این نکته نهفته است که هر مجموعه ای از اهل نظر طبق جهان بینی و دیدگاه مورد نظر خود در مورد انسان و جهان و هدف ادیان، این مناسک و آموزه ها را در راستای همان هدفِ تبیین شدۀ خود تفسیر نموده و غایت مورد نظر خود را بر این امور تحمیل می کنند. شاید این عقل گرایی و روشن فکری در نوع خود قدمی در راه معرفت نسبت به محتوای امور دینی باشد، اما چه بسا که دیدگاه ناقصی در مورد معارف انسانی و الاهی پشتوانۀ این تأملات در مورد آموزه های دینی بوده و باعث اظهار نظرهای سطحی شده باشد و گاهی اوقات نتیجه این خواهد بود که هرجا این آموزه ها نسبت به شرایطی نادرست و باطل هماهنگ نبود به جای تردید در اصل چنین شرایط یا تردید در دیدگاه ناقص خود در مورد هدف دین و غایت و معنای انسان، در آموزه های دینی تصرف کرده و دست به تحریف معنوی و حتی ظاهری آن بزنیم.
