در قرآن همواره تأکید می شود که آیات الاهی تنها برای کسانی است که متقی هستند و به غیب ایمان دارند و ...، اما برای این که متقی شویم و ایمان به غیب بیاوریم و ... نیاز است که قرآن را بپذیریم؟ گویا در این جا اشکال دور وارد می شود؟

در مقابل آیاتی که هدایت قرآن را برای متقین دانسته است، آیات دیگری در قرآن کریم وجود دارد که هدایت و ذکر و نذیر بودن کتاب های آسمانی و قرآن را برای همه مردم دانسته و مخصوص مؤمنان قرار نداده است. درباره هدایت عمومی، قرآن می فرماید: "... ماهِ رمضان ماهی است که قرآن، برای راهنمایی و هدایت مردم، و نشانه‌های هدایت، و فرق میان حق و باطل، در آن نازل شده است. از مجموعه این آیات چنین استفاده می شود که از هدایت بودن کتاب های آسمانی به خصوص قرآن کریم به دو گونه یاد شده است، اول: هدایت و بیداری برای جهانیان. دوم: هدایتی برای متقین. درباره هدایت متقین نیز چنین است که یک هدایت ابتدایی داریم که قبل از این هدایت لازم نیست به قرآن ایمان داشته باشیم، بلکه تنها نیاز به فطرتی سالم می باشد و هدایت دوم از ناحیه قرآن و فرع بر هدایت اول است‌. با این بیان اشکال دور نیز مرتفع است.