در آیه 102 و 103 و 104 سوره طه منظور از یک روز و ده روزی که توسط دو گروه اعلام می شود چیست؟

سوره طه، بیستمین سوره قرآن از لحاظ کتابت و چهل‌وپنجمین سوره قرآن بر اساس نزول. این سوره از سوره‌های مکی است که در جزء ۱۶ قرآن جای گرفته است و چون با حروف مقطعه (طا.هاء) آغاز می‌شود آن را «‌طه‌» می‌نامند. تعیین وظیفه پیامبر و اینکه نباید خود را به رنج و سختی بیاندازد بلکه تنها باید مردم را دعوت کند، دستور به اعتدال و میانه روی در همه چیز حتی در دعا و عبادت، قصه آدم و ماجرای گناه و هبوط وی و بخشایش و هدایت الهی در حق او، داستان مشروح موسی(ع)، و گوساله پرستی بنی اسرائیل و مجادله فرعون با موسی(ع) و ماجرای ساحران و مناجات و دعاهای حضرت موسی(ع) از مضامین این سوره است. این سوره از نظر حجم از سوره‌های مئون و متوسط و نیم جزء کامل است. و یازدهمین سوره‌ای است که با حروف مقطعه (طه) آغاز می‌گردد. در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر(ص) آمده هر كس سوره طه را قرائت كند خداوند در روز قیامت ثواب همه مهاجران و انصار به او عطا می‌شود.

واژه حزب ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • حزب (فقه)، به معنای گروه و دارای کاربرد در فقه اسلامی• حزب (سیاست)، به معنای گروه، گردآورده برای اهداف سیاسی

سوره در اصطلاح قطعه ای از قرآن است که از انسجام محتوایی برخوردار بوده و دارای مطلع و مقطع است. قرآن کریم ۱۱۴ سوره دارد که اول آن فاتحه و آخر آن سوره ناس است.

هر چیزی که مایه دوام زندگی مخلوقات زنده است را رزق و روزی گویند.

سوره طه بيستمين سوره قرآن کریم می‌باشد.

بَرْزَخْ، عالمی میان دنیا و آخرت که از آن به عالم مثال یا عالم قبر نیز تعبیر می‌شود. بر اساس آموزه‌های اسلامی، این عالم برای هر دو گروه مؤمن و غیر مؤمن وجود دارد؛ با این تفاوت که برای مؤمنان همچون بهشت و برای کافران همچون جهنم است.

نَفخ صور یا دمیدن در شیپور، رویدادی است که در زمان پایان دنیا و شروع قیامت اتفاق می‌افتد. طبق روایات هنگامی که قیامت نزدیک می‌شود، به دستور خداوند، اسرافیل یک‌بار در شیپور خویش می‌دمد و صدای عظیمی ایجاد می‌کند که تمام موجودات می‌میرند؛ مگر اندکی از فرشتگان. سپس دوباره در شیپور می‌دمد و همگی زنده می‌شوند و قیامت برپا می‌شود.

مناسب، وصف ملازم حکم در قیاس و متناسب با آن می باشد.

قیامت، بنابر آموزه‌های اسلامی نام روزی است که تمام انسان‌ها به خواست الهی برای محاسبه اعمالی که در دنیا انجام داده‌اند در پیشگاه الهی جمع می‌شوند. پیش از این روز وقایعی شگفت در زمین و آسمان روی می‌دهد که به اشراط الساعه معروف است. قرآن و روایات تاکید دارند که زمان قیامت، بر کسی جز خدا معلوم نیست.

عالم ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • عالم (جهان)، عالَم (جهان) به معنای عام عبارت است از تمامی موجود در زمان و مکان• عالم (دانشمند)، به معنی دانشمند

آخرت در اصطلاح قرآن، سنت و فرهنگ اسلامی به معنای «جهان دیگر» (جهان پس از مرگ) است که در برابر دنیا قرار دارد. آخرت جهانی است که در آن همه انسان‌ها پاداش و کیفر کارهای خود را دریافت خواهند کرد. در همه ادیانِ مبتنی بر وحی، از آخرت به گونه‌ای سخن رفته است.

آیه، عبارت، جمله یا جملات تشکیل‌دهنده قرآن که با ترتیب خاصی از یکدیگر تفکیک شده‌اند و سوره‌های قرآن را به وجود آورده‌اند. در قرآن کریم، کلمه آیه به همین معنا استفاده شده و آیات قرآن، «‌بیّنات‌» یعنی آشکار و واضح دانسته شده‌اند.

بَرْزَخْ، عالمی میان دنیا و آخرت که از آن به عالم مثال یا عالم قبر نیز تعبیر می‌شود. بر اساس آموزه‌های اسلامی، این عالم برای هر دو گروه مؤمن و غیر مؤمن وجود دارد؛ با این تفاوت که برای مؤمنان همچون بهشت و برای کافران همچون جهنم است.

توقف به ترک فتوا یا ترک عمل به دلیل فقهی اطلاق می‌شود.

عُمَر بن خَطّاب بن نُفَیل (درگذشت ۲۳ق) از صحابه پیامبر اکرم(ص) و خلیفه دوم (خلافت: ۱۳ - ۲۳ق) که در مکه اسلام آورد. عمر بن خطاب به وصیت مستقیم خلیفه اول، به خلافت رسید، حدود ده سال حکومت کرد و در سال ۲۳ق توسط ابولؤلؤ به قتل رسید.