با توجه به این که امامان (ع) از هر نظر و از جمله عقل معاش و تجارت، کامل ترین انسان ها بودند در این صورت می توانستند اموال نسبتا زیادی به دست آورند. بر اساس روایات و احادیث، ائمه (ع) به شغل کشاورزی، باغداری، کار و کسب و ... اشتغال داشتند که ما در این جا به دو مورد از آن اشاره می نماییم. 1. علی (ع) در مدینه چاه های زیادی حفر نموده که به "ابیار علی" معروف است. همچنین حضرتش زمین های بسیاری آباد کرده و نخلستان هایی درست کردند که هنوز هم آثار آنها موجود است. در روایت آمده، امیر المؤمنین (ع) هنگامی که از جهاد فراغت پیدا می‌کرد، به آموزش مردم و داوری میان ایشان می‌پرداخت. و چون از این تکلیف می‌آسود، در باغی که داشت با دست خود کار می‌کرد، و در هنگام کار ذکر می‌گفت. 2. ابی عمرو شیبانی می گوید: حضرت صادق (ع) را دیدم که در دست بیلی داشت و بر تن روپوشی خشن، در باغ خود کار می کرد، عرق از پشت مبارکش می ریخت، عرض کردم فدایت شوم، بدهید من کمک کنم. فرمود: "من دوست دارم که مرد در راه جست و جوی معیشت از حرارت آفتاب رنج ببرد". باتوجه به این موارد و موارد مشابه بسیاری که در کتب روایی و تاریخی و ... موجود است، در می یابیم که امامان (ع) اهل کار و تلاش بودند و با وجود کارگرانی که داشتند خودشان شخصاً نیز اقدام به فعالیت می نمودند. بر این اساس به دنبال آن طبعاً اموالی نیز به دست می آوردند که در بیشتر مواقع بسیاری از آن را انفاق می نمودند.
