از منظر ما، تشکیل حکومت پیامبر اکرم (ص)، یک امر الاهی بود، اما نکته ای که این امر را اقتضا می کند، تأثیر حکومت در تمام ابعاد زندگی انسان است، و این تعبیر از امام باقر (ع) که فرمود: (...وَ لَمْ یُنَادَ بِشَیْ‌ءٍ کَمَا نُودِیَ بِالْوَلَایَة)،[i] ناظر به همین است؛ یعنی هیچ کس دعوت و فریاد زده نشده است به چیزی مثل ولایت. بنابر این حکومت است که به همه چیز معنا می دهد. اهداف انبیا، اهداف دنیایی نبود. پیغمبر (ص) از تشکیل حکومت دنبال قدرت، جاه طلبی و ثروت نبود، بلکه آن حضرت دنبال ساختن آدم ها و ارتقا معنوی آنها بود و حکومت دینی، این گونه است. ادامه وجودی مبارک پیغمبر (ص) در روز غدیر در امامت تجلی پیدا می کند. سپس این ادامه وجودی در وجود مبارک امام مجتبی (ع) بعد از علی بن ابی طالب (ع) و دیگر امامان (ع) تجلی پیدا کرد. به اعتقاد ما ولایت فقیه، به عنوان یک اصل مسلم پذیرفته شده است که در دوران غیبت حضرت حجّت (عج) که در دسترس ما نیست و ما نمی توانیم مستقیم از وجود مبارک آن معصوم استفاده کنیم، فقهای جامع الشرایط ولایت دارند و ولایت فقیه، تجلی و امتداد همان امامت معصومان (ع) و تجلی و ادامه و امتداد همان ولایت نبی خاتم (ص) است.
[i] کلینی، الکافی، ج 2، ص 18، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 ش.
