درباره اهمیت مطالعه و حفظ چهل حدیث از پیامبر (ص) بسیار شنیده ام، آیا صحیح است و مصادیق چهل حدیث را بیان کنید؟

پیامبر گرامی اسلام (ص) در حدیث معروف «اربعین» - که در منابع شیعه [1] و برخی منابع سنّی [2] به عبارات مختلف ذکر شده است،- سفارش زیادی به حفظ چهل حدیث فرموده است، مانند این عبارت: « از میان امّت من هر کس چهل حدیث از احادیثی که مردم در دین خود بدان نیازمندند حفظ کند، خداوند او را در روز قیامت فقیه و عالِم محشور خواهد کرد». [3] این حدیث دارای تواتر معنوی [4] بوده و صحیح است.   این حدیث، محور اصلی «اربعین نگاری» و مهم‌ترین عامل و انگیزه دانشمندان در نگارش کتاب های اربعین بوده است. در این کتاب ها، چهل حدیث از احادیث معصومین (ع) در موضوعات مختلف اعتقادی و اخلاقی گردآوری شده و گاهی مورد شرح و توضیح قرار می ‌گرفته است. بنابراین، روایت مزبور، شامل مصداق مشخصی نیست، بلکه هر حدیثی را که یادگیری و عمل به معارف آن برای انسان در دنیا و آخرت سودمند است، شامل می شود.   علامه مجلسی «حفظ کردن حدیث» در روایت مزبور دارای مراتب و پایه هایی می داند که خلاصه آن چنین است:   یک. «حفظ کردن حدیث»، به معنای حفظ و نگهداری لفظ آن حدیث است؛ مانند: حفظ و نگهداری در دل، در نوشته، تصحیح لفظ حدیث و...   دو. حفظ و نگهداری حدیث به معنای توجّه به معانی حدیث، تفکّر با دقّت در آن، استنباط احکام و معارف اسلامی از آن   سه. حفظ و نگهداری حدیث به معنای عمل و رفتار نمودن بر طبق آن [5]   این پرسش پاسخ تفصیلی ندارد.  
[1] . مانند: شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 134، دارالشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406ق؛ شیخ حرّ عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 27، ص 94، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ اول، 1409ق. [2] . مانند: سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 5، ص 343، ناشر کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، قم، 1404 ق؛ عسقلانی، ابن حجر، ‏الإصابة فی تمییز الصحابة، ج 6، ص 381، دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول، 1415ق. [3] . « مَنْ‏ حَفِظَ مِنْ‏ أُمَّتِی‏ أَرْبَعِینَ حَدِیثاً مِمَّا یَحْتَاجُونَ إِلَیْهِ مِنْ أَمْرِ دِینِهِمْ بَعَثَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَقِیهاً عَالِما»؛ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص 134؛ محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 27، ص 94.   [4] . ر.ک: نمایه « ملاک حدیث متواتر لفظی، معنوی و اجمالی»، سؤال 2412 (سایت: 2529) . [5] . ر.ک: مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج 2، ص 156 – 158، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404ق.