«وصیت» واژه عربی بوده که همان تعبیر «سفارش» در زبان فارسی است. نامه امام علی(ع) یک وصیت‌نامه شرعی نیست -که انسان باید در مورد اموال و سرمایه‌هایش وصیت کند تا چگونه بعد از مرگش آنها را به مصرف برسانند- این نامه اگرچه در ظاهر خطاب به امام حسن(ع) یا همان‌گونه که در پاسخ قبلی گفتیم،[1] به محمد حنفیه است، اما در حقیقت خطاب به همه انسان‌ها بویژه مسلمانان در طول تاریخ است. این سفارش‌نامه، حقایق و معارف دینی و تجربیات تاریخی امام(ع) است که در قالب نامه به فرزندش و تمام انسان‌های حقیقت‌جو انتقال پیدا می‌کند. به دیگر سخن، این نامه جمع‌بندی تجارب عمر به فرزند، در وصیت‌نامه‌ای فرهنگی است.
این‌که امام حسن(ع)، یا محمد حنفیه در این نامه مورد خطاب قرار گرفتند، در حقیقت یک قانون نانوشته و یک رسمی است که بزرگان و شخصیت‌های مختلف دینی، سیاسی، هنری و... در طول تاریخ، چکیده تجربیات، دریافت‌ها، دیدگاه‌ها و اندوخته‌های علمی و فرهنگی خود را گاه به مناسبتی در قالب نامه، خطاب به فرزندان خود نوشته و به آنها انتقال داده‌اند، تا هم در تاریخ ثبت شود و هم چراغی باشد فراروی آنها در مسیر زندگی.[2] [1] . ر. ک: مهم‌ترین سفارش‌های امام علی به فرزندش امام حسن(ع) در نامه 31 نهج البلاغه، 32977. [2] . همان‌گونه که در تاریخ معاصر نیز چنین نامه‌هایی مشاهده میشود؛ مانند نامه‌های امام خمینی(ره) به فرزندش حجة الاسلام سید احمد خمینی و فاطمه طباطبائی(همسر سید احمد)، نامه دکتر شریعتی به پسرش و... .
