چرا ازدواج محارم با یکدیگر حرام است؟

به یقین خداوند حکیم مصالحی برای این کار در نظر داشته است. دلیل این حکم، آیه 23 سوره نساء است. در این آیه خداوند می‌فرماید: «مادران، دختران، خواهران، عمه‏‌ها، خاله‌‏ها، دختران برادران، دختران خواهران، زنانی که شما را شیر داده‌‏اند، خواهران شیری و مادران زنانتان بر شما حرام شده‏اند. و دختران زنانتان که در کنار شما هستند، هر گاه با آن زنان هم‌بستر شده‌‏اید بر شما حرام شده‌‏اند. ولی اگر هم‌بستر نشده‌‏اید، گناهی مرتکب نشده‌‏اید. و نیز همسران پسرانتان که از صلب شمایند (نه پسرخوانده‏ها). و جمع کردن میان دو خواهر مگر آنچه گذشته است. خداوند آمرزنده و مهربان است».[1]
بر اساس این آیه خداوند بر مردان، ازدواج با مادر، خواهر، عمه، خاله، دختر خواهر، دختر برادر و... را حرام نموده است. هر چند حکمت اصلی این حکم برای ما روشن نیست، ولی مفسران در ذیل این آیه شریف به برخی حکمت‌‌های آن اشاره کرده‌‌اند، مانند:
1. همه انسان‌ها به طور طبیعی از ازدواج با محارم تنفر دارند؛ به همین دلیل همه اقوام و ملل (جز افراد کمی) ازدواج با محارم را ممنوع می‌دانند.
2. در میان محارم معمولاً جاذبه و کشش جنسی وجود ندارد؛ زیرا محارم اغلب با هم بزرگ می‌شوند و برای یکدیگر فرد عادی و معمولی هستند، در حالی‌که یکی از شرایط استحکام پیوند زناشویی، جاذبه جنسی است؛ بنابراین، اگر ازدواج در میان محارم صورت گیرد ناپایدار و سست خواهد بود.
3. ازدواج با غیر محارم، عامل گسترش ارتباط اجتماعی است. به عبارت دیگر، روابط اجتماعی با ازدواج برون خانوادگی تقویت شده و انسان‌‌ها در محدوده چهاردیواری خانه‌های خود باقی نخواهند ماند.[2]   [1] . نساء، 23. «حُرِّمَتْ عَلَیْکُمْ أُمَّهاتُکُمْ وَ بَناتُکُمْ وَ أَخَواتُکُمْ وَ عَمَّاتُکُمْ وَ خالاتُکُمْ وَ بَناتُ الْأَخِ وَ بَناتُ الْأُخْتِ وَ أُمَّهاتُکُمُ اللاَّتی‏ أَرْضَعْنَکُمْ وَ أَخَواتُکُمْ مِنَ الرَّضاعَةِ وَ أُمَّهاتُ نِسائِکُمْ وَ رَبائِبُکُمُ اللاَّتی‏ فی‏ حُجُورِکُمْ مِنْ نِسائِکُمُ اللاَّتی‏ دَخَلْتُمْ بِهِنَّ فَإِنْ لَمْ تَکُونُوا دَخَلْتُمْ بِهِنَّ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ وَ حَلائِلُ أَبْنائِکُمُ الَّذینَ مِنْ أَصْلابِکُمْ وَ أَنْ تَجْمَعُوا بَیْنَ الْأُخْتَیْنِ إِلاَّ ما قَدْ سَلَفَ إِنَّ اللَّهَ کانَ غَفُوراً رَحیما». [2] . ر. ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 3، ص 327 328، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1374 ش.