رها کردن نمازِ واجب(شکستن نماز) حرام است؛[1] اما در حال ناچاری یا برای هر غرض دینی یا دنیوی که مورد اهتمام نمازگزار است مانعی ندارد. مانند این موارد:
1. حفظ جان خود یا دیگری
2. حفظ مال مهمّی از خود یا دیگری
3. جلوگیری از ضرر مالی و بدنی[2]
4. همچنین، شکستن نماز برای پرداخت بدهی مردم با این شرایط اشکال ندارد:
الف. طلبکار، در طلب خود تعجیل داشته باشد، و نمازگزار در بین نماز نتواند بدون شکستن نماز، دین خود را پرداخت کند.
ب. وقت نماز تنگ نیست؛ یعنی می‌تواند پس از پرداخت بدهی، نماز را در وقتِ آن بخواند.[3]
لازم به تذکر است که شکستن نمازهای مستحبی از روی اختیار اشکالی ندارد.[4] [1] . آیات عظام خوئی، تبریزی، سیستانی، مکارم شیرازی: (بنا بر احتیاط ...)؛ امام خمینی، توضیح المسائل (محشّٰی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج 1، ص 631، م 1159، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق. [2] . مکارم شیرازی، ناصر، رساله احکام برای جوانان، ص 78، م 267، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی طالب(ع)، قم، چاپ پانزدهم، 1428ق. [3] . فاضل لنکرانی، محمد، احکام جوانان، ص 119، م 278، انتشارات امیر قلم، قم، چاپ سی و پنجم، 1427ق؛ صافی گلپایگانی، لطف الله، احکام نوجوانان، ص 100، م 266، نشر راسخون، قم، چاپ پانزدهم، 1424ق. [4] . ر.ک: توضیح المسائل (محشّٰی)، ج 1، ص 631.
