شمر بن ذی الجوشن نامش «شرحبیل» و کنیه‌اش «ابو السابغه»، از طایفه بنی کلاب و از رؤسای هوازن، در جنگ صفین در لشکر امیر المؤمنین علی(ع) بود، سپس ساکن کوفه شده بود.[1] وی در کربلا در به شهادت رساندن امام حسین(ع) نقش اساسی داشت.
با توجه به این‌که فاصله میان محل سکونت شمر در قبیله بنی کلاب تا مدینه نسبتاً زیاد بوده؛[2] و گزارشی مبنی بر حضور شمر در آن شهر، در منابع تاریخی معتبر وجود ندارد؛ دلیلی بر همبازی بودن آنها در کودکی وجود ندارد. [1] . ر. ک: فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، ص 256، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417 ق؛ در کربلا شمر نزدیک یاران حسین ایستاد و فریاد کرد: کجایند پسران خواهر ما یعنی عباس و جعفر و عبد اللّه و عثمان فرزندان علی(ع)؟ پس حسین(ع) به آنان گفت: وی را پاسخ گویید. هر چند مردی فاسق است؛ اما با شما نسبت خویشاوندی دارد. به این معنا که مادر آنها ام البنین از قبیله بنی کلاب و شمر نیز از همان طایفه بود. امین عاملی، سید محسن، سیره معصومان، حجتی کرمانی، علی، ج 5، ص 147، تهران، سروش، چاپ دوم، 1376 ش. [2] . کاتب واقدی، ابن سعد، الطبقات الکبری، مهدوی دامغانی، محمود، ج 2، ص 76، تهران، فرهنگ و اندیشه.
