کتاب «وقعة صفین» که به معنای جنگ و پیکار صفین است، اثر ماندگار نصر بن مزاحم منقری عطار است.[1] نصر مزاحم عراقی و ساکن کوفه بوده است.[2]
محمد بن علی (ابو سمینه) که از اساتید احمد بن محمد خالد برقی است؛ از نصر بن مزاحم روایت نقل می‌کند.[3]
با توجه به وفات برقی در سال 274 یا 280ه.ق[4] می‌توان چنین حدس زد که نصر بن مزاحم در اواخر قرن دوم و اوائل قرن سوم هجری می‌زیسته است و این با روایات کتابش که معمولاً با سه واسطه؛ جنگ صفین را گزارش می‌کند سازگاری دارد؛ لذا در برخی از منابع اهل سنت؛ به طور مشخص وفات وی را در سال 212ه.ق ثبت کردهاند.[5] نجاشی؛ او را شیعه و تألیفات او را خوب و نیکو معرّفی می‌کند و در ضمن شمارش کتاب‌های او به کتاب «الجمل» و کتاب «وقعة صفین» اشاره دارد. البته نجاشی نام کتاب نصر بن مزاحم را «کتاب الصفین» می‌داند.[6]
کتاب وقعة صفین؛ از منابع کهن و مهم تاریخ اسلام در موضوع زندگی امیرمؤمنان علی(ع) و از معدود نوشته‌های برجای مانده در موضوع نبرد صفین است.
وقعة صفین در یک جلد، و مشتمل بر هشت جزء است. جزء اول؛ از ورود امام علی(ع) به کوفه تا ارسال نمایندگانی نزد معاویه را گزارش می‌کند. جزء دوم، تبادل سفرا و نامه‌ها تا تدارک و تجهیز دو سپاه عراق و شام را در برمیگیرد. جزء سوم، به بسیج عمومی و حرکت دو سپاه به صفین اختصاص یافته و ضمناً وقایع جنبی مرتبط به جنگ را هم ترسیم می‌کند. جزء چهارم تا هفتم، به اصل نبرد صفین تا حیله عمرو عاص می‌پردازد و بالأخره؛ جزء هشتم، درباره حکمیت و آثار و پیامدهای آن، از جمله ظهور خوارج است.
شیوه تألیف این اثر، مانند دیگر آثار معمول در این دوره، حدیثی است و امتیاز آن، روایت کردن با دو یا سه واسطه از کسانی است که خود در جنگ صفین حضور داشته‌اند و از آنجا که این اثر در مکتب تاریخ‌نگاری عراق تدوین شده، سلسله اسناد بیشتر روایات آن به رجال و راویان شیعی مانند أصبغ بن نباته، حارث بن حصیرة ازدی، صعصعة بن صوحان، جابر بن یزید جُعفی منتهی می‌شود.
نصر بن مزاحم به دلیل گرایش خاص خود به امام علی(ع)، خطبه‌هایی از آن‌حضرت را نقل کرده و به بسیاری از امور اجتماعی و فرهنگی به ویژه نظامی پرداخته است. او گاه چنان دقیق به گزارش تاکتیک‌های جنگی و روانی، شیوه آرایش سپاه، رجزها، هجوها و سوگواری‌ها و تصویر پردازی از جامه‌ها، اسلحه‌ها، ابزار جنگی، وصف اسب‌ها و... می‌پردازد که می‌توان به آسانی، رخدادها، حوادث و صحنه‌های این پیکار را بازسازی کرد.
این کتاب نخستین بار در سال 1301ش در ایران و بار دیگر در سه سال بعد در بیروت به چاپ رسید. تا آنکه عبد السلام محمد هارون محقق مصری با استخراج متن کامل آن از شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید و مقابله و تطبیق آن با چاپ نخست؛ به تصحیح و چاپ مجدد آن با اسلوبی علمی در یک جلد به سال 1365ق همت گماشت. این اثر تاکنون سه بار به فارسی بازگردان شده است. از جمله ترجمه‌های موجود می‌توان به ترجمه این کتاب توسط آقای پرویز اتابکی به عنوان «پیکار صفین» اشاره کرد. [1] . نجاشی، احمد بن علی، فهرست أسماء مصنفی الشیعة(رجال نجاشی)، ص 427 – 428، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ ششم، 1365ش. [2] . همان. [3] . ر.ک: کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 1، ص 345، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق. [4] . فهرست أسماء مصنفی الشیعة(رجال نجاشی)، ص 77. [5] . ذهبی، شمس الدین محمد بن احمد، تاریخ الإسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، محقق: معروف، بشار عوّاد، ج 5، ص 470، دار الغرب الإسلامی، چاپ اول، 2003م؛ ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج 6، ص 157، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، چاپ دوم، 1390ق. [6] . فهرست أسماء مصنفی الشیعة(رجال نجاشی)، ص 428.
