در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است: «فاطمه(س) در حال احتضار، به علی(ع) چنین وصیّت کرد: بعد از مرگم؛ تو مرا غسل ده، و تجهیز کن، و بر من نماز بگزار، و مرا در قبرم در لحد بگذار، و خاک روی قبرم بریز، و قبرم را تسویه کن، و آن‌گاه در کنار سرم، مقابل صورتم بنشین، و بسیار تلاوت قرآن کن و دعا بخوان؛ زیرا که مردگان در این ساعت به انس گرفتن با زندگان احتیاج دارند، و من تو را به خدای تعالی می‌سپارم...».[1]
یکی از احادیثی که برای استحباب قرائت قرآن نزد قبور بدان استناد شده، همین روایت است.[2]
به هر حال؛ آنچه مستحب است؛ قرائت قرآن برای میّت است، ولی با توجه به این روایت و نیز از باب تأسی و الگوپذیری از امام علی(ع) می‌توان گفت که قرائت قرآن در همان زمانی که جنازه تازه در قبر گذاشته شده، در کنار سر مقابل صورت کاری پسندیده است. [1] . مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 79، ص 27، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق. [2] . فاضل هندی، محمد بن حسن، کشف اللثام و الإبهام عن قواعد الأحکام، ج 2، ص 411، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1416ق؛ سبزواری، سید عبد الأعلی، مهذّب الأحکام، ج 4، ص 211، قم، مؤسسة المنار، چاپ چهارم، 1413ق.
