اصل این درخواست ایرادی ندارد و برای بسیاری از اولیای الهی - و حتی افراد عادی - چنین درخواستی مورد اجابت قرار می‌گیرد؛ همان‌طور که حضرت زکریا(ع) از خداوند نشانه خواست و خداوند او را راهنمایی کرد: «گفت: پروردگارا، نشانه‌ای برای من قرار ده! فرمود: نشانه تو این است که سه شبانه [روز] با این‌که سالمی با مردم سخن نمی‌گویی».[1]
و همانگونه که حضرت ابراهیم(ع) برای اطمینان قلبی خود نسبت به معاد از خدا درخواست کمک کرد.[2]
اما این بدان معنا نیست که هر فردی با آن‌که امکان تحقیق بیشتر را دارد، تقاضای نشانه کرده و در صورت عدم موافقت پروردگار با این درخواستش، راه حق را باطل بپندارد. [1] . «قالَ رَبِّ اجْعَلْ لی آیَةً قالَ آیَتُکَ أَلاَّ تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَیالٍ سَوِیًّا»؛ مریم، 10؛ ر.ک: طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 18، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق. [2] . «وَ إِذْ قالَ إِبْراهیمُ رَبِّ أَرِنی کَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتی قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلی وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبی»؛ بقره، 260.
