علامه طباطبایی مانند بسیار دیگری از حکیمان، در مباحثی که در خصوص ذات واجب تعالی بحث می‌شود؛ سه عنوان را مطرح می‌کند: 1. ذات، 2. صفات، 3. اسما.
وی در مورد اسما می‌گوید: دو نوع اسم داریم؛ یک اسم واقعی و تکوینی، و دیگری اسم لفظی. اسم حقیقی و تکوینی عبارت از این است که ذات را با صفتی در نظر بگیریم. مثلاً وقتی ذاتی را با صفت علم در نظر بگیریم اسم عالم به دست می‌آید. البته منظور در نظر گرفتن حقیقت ذات با لحاظ حقیقت صفت علم است؛ بنابراین بحث روی لفظ عالم نیست؛ زیرا لفظ عالم اسم لفظی است، در حقیقت اسم نیست، بلکه اسم اسم است.[1]
اما حسنا یعنی زیبا، اسمای حسنی یعنی اسم‌های زیبای خداوند. در ضمن باید توجه داشت تمام اسم‌های خداوند زیبا است.[2] البته ممکن است برخی از صفات نسبت به برخی صفات دیگر زیباتر و جامعیتش بیشتر باشد. [1] . ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 13، ص 229، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق. [2] . المیزان، ج 8، ص 358.
